Vervolg van het visum-verhaal.

Hallo iedereen!

Korte update over de visum-kwestie:

De immer sympathieke Rwandese immigratie-dienst heeft Veerles aanvraag afgekeurd.

Reason? Classified information, so it seems.

Kwestie van toch vooral niet bij de pakken te blijven zitten, vliegen we beiden volgende week naar Zuid-Afrika. We zullen worden vergezeld door onze goede vriend Lonely Planet.

We zullen een nieuw toeristenvisum voor haar aanvragen op de Rwandese ambassade van Pretoria, en gaan daarna 3 weken rondreizen doorheen Zuid-Afrika (3 weken is de tijd dat het duurt om dat visum aan te maken - tis te zeggen - dat is de puur willekeurige tijd dat ze het leuk vinden om haar paspoort daar op de ambassade gegijzeld te houden).

Wij houden jullie verder op de hoogte vanuit Zuid-Afrika!

Veel groetjes,

Meerle

Uitstapjes en visa

Hallo iedereen!

Om onze blog wat op te fleuren, hebben wij voor jullie maar weer wat uitstapjes gemaakt.

Vorig weekend beklauterden we Mont Kabuye, de hoogste niet-vulkanische berg van Rwanda. Met zijn 2643 meter, is deze berg nu wel niet van spectaculaire hoogte, maar hij bezorgde ons toch een pittig dagwandelinkje en een licht gevoel van stress toen bleek dat we in het terugkeren alles behalve de juiste weg aan het vinden waren. Maar goed, mits een omweg van enkele uren zijn we er toch alweer geraakt.

Dit weekend gingen we met enkele Belgische vriendjes kamperen en game-driven in Akagera Nationaal Park, in het Oosten van het land. De beestjes waren braaf dus we kunnen jullie spijtig genoeg (of gelukkig genoeg) geen heldenverhalen vertellen hierover. De enige dieren die ons hebben aangevallen waren enkele steekbeluste tsetse-vliegen, maar die hebben we met de hulp van Knack vakkundig vermoord. Zo hebben we toch ook onze kleine bijdrage geleverd aan het uitroeien van slaapziekte in het land.

Het had nochtans anders kunnen uidraaien... Kennissen van ons hebben daar onlangs de schrik van hun leven meegemaakt. Ze stonden rustig over het water uit te kijken, toen een licht geschifte olifant plots op hen kwam afgestormd. Met z'n allen doken ze één van hun twee jeeps in, en reden ze, achtervolgd door de olifant, zo snel mogelijk weg. Slechts na lange tijd gaf de olifant zijn aanval op. Later zouden ze te weten komen dat het beest is teruggekeerd naar hun andere jeep, deze volledig heeft gemolesteerd, en vervolgens het water heeft in geslingerd. Of geduwd. Of getrokken. Er waren geen getuigen om de correcte versie weer te geven. In ieder geval was de jeep goed voor het stort. Zo zie je maar, het kan verkeren.

Dat het kan verkeren, is ons ook wel op andere manieren duidelijk geworden (nu klink ik als de hoofdredacteur van het vaktijdschrift St*ry, die tracht in zijn voorwoord ook verhalen die niks met elkaar te maken hebben op mooie doch niet zo subtiele wijze met elkaar te linken).

Veerles visum. Het blijft problematisch. Zoals het er nu voorstaat, moet ze nog altijd tegen begin september het land uit.

Update voor wie nog niet op de hoogte is:

Gezien Veerle en ik in België officieel samen wonen, werd zij als mijn 'dependent' aanvaard door de VN. Normaal nemen de VN het op zich om het visum te regelen van hun werknemers en hun dependents.

Tot op de dag van vandaag, heeft Veerle nog altijd een toeristenvisum, maar er was ons beloofd dat de VN voor een 'dependent visum' gingen zorgen voor haar, na onze terugkomst in Rwanda in augustus.

Bij onze terugkomst hier, bleken de VN deze belofte in te trekken. Er werd mij door de verantwoordelijke VN-medewerker gezegd 'dat ze enkel een visum-aanvraag willen doen voor man-vrouw koppels, dat we 'persona non grata' konden worden in Rwanda als we een dergelijke vrouw-vrouw visum aanvraag zouden indienen', en, dat slaat werkelijk alles, 'dat dat toch een grote schande zou zijn voor de VN'. Dixit een VN-medewerker.

Bon, ik heb er dan maar zoveel mogelijk instanties bijgehaald, waarop ze wat terugkrabbelden en toch maar een visum-aanvraag voor Veerle indienden.

Zogenaamd werd deze aanvraag nu door het Rwandese ministerie afgekeurd, omdat we officieel samenwonen, en niet getrouwd zijn. Met discriminatie zou het dus helemaal niks te maken hebben. Dat is natuurlijk grote zever. We zijn ons licht gaan opsteken bij l'Ecole Belge hier in Rwanda, en die slagen er wel in om voor hun samenwonende man-vrouw koppels visa te versieren. Het heeft dus helemaal niks met het officieel samenwonen te maken, maar alles met het vrouw-vrouw-samenwonen.

De raad van de sympathieke VN-medewerker? Trek uw plan, ga zelf naar de Immigration Office, vertel daar een mooi verhaaltje over hoe Veerle uw nichtje is en hoe je daarom verantwoordelijk bent voor haar, en hup klaar is kees. De nors kijkende loketbedienden daar zullen wellicht wel direct gratis beginnen strooien met visa, als we dat aandoenlijke sprookjesverhaaltje gaan vertellen. Misschien doen ze er nog wel een welkomstdansje bij ook.

Ik ben dan nog maar eens achter mijn computer gaan zitten om wat rond te mailen, wat moet een mens anders doen nietwaar, en toen beloofde men mij om een afspraak te regelen met de directeur van de Immigration Office, om een lokale VN-medewerker mee te sturen om de zaak wat te 'faciliteren', en om een begeleidende brief te schrijven, waarin stond dat Veerle voor hen wel degelijk erkend is als mijn dependent, en om haar dus alsjeblief dank u wel een visum te geven.

De directeur hebben we niet gezien, de brief trok op niets, en de medewerker heeft zijn mond niet opengetrokken. Dank u wel dus voor de nuttige inbreng.

De 'zaak' is nu in beraad. Deze week zouden we definitief antwoord krijgen van de Immigration Office.

Nu wisten we natuurlijk wel op voorhand dat het grootste deel van Afrika over het algemeen niet zeer homoseksueel gezind is. Alle begrip hiervoor, alhoewel, dat meen ik uiteraard niet, eigenlijk heb ik hier absoluut geen greintje begrip voor, maar goed, de tijd zal misschien wat positieve evolutie met zich meebrengen.

Maar. Ik werk niet voor Rwanda, ik werk voor de VN.

Het feit dat de VN geen duidelijke uitgeschreven richtlijnen hebben, om al hun personeelsleden en hun erkende dependents, of die nu man, vrouw, blank, zwart, geel, hetero, homo, of een beetje vanalles zijn, zo goed mogelijk te assisteren bij hun verblijf in een land dat niet hun thuisland is, is een schande.

Gelukkig heb ik hier wel degelijk ook enkele mensen binnen de VN-organisatie ontmoet, die hun uiterste best doen en hebben gedaan om ons vooruit te helpen.

Een andere piste die Veerle heeft bewandeld om een visum te bemachtigen, ishet aanvragen van eencontract bij de Decaan van deFaculteit Geneeskunde, om zo een werkvisum te kunnen aanvragen. De decaan heeft echter laten weten dat hij geen contract kan geven aangezien Veerle het vrijwilligerswerk op eigen initiatief is gestart. Wel liet hij ook weten dat hij haar dankbaar is en dat het werk wel degelijk zeer nuttig is voor de studenten. Jaja...We voelen ons hier zeer welkom ;-)

Wij houden jullie op de hoogte van het visum-vervolg. Binnenkort kunnen we er een mini-serie van maken.

Vele groetjes, knuffels en kusjes

Een zeer speciale dikke knuffel aan Sanneke, die vandaag 1 jaar geworden is.

Leven op het Afrikaanse ritme...

Hallo iedereen!

We dachten dat het misschien nog eens tijd werd voor een update, nu ik donderdag naar België vlieg, en Muriel mij een weekje later volgt (zij volgt mij eens voor de verandering ;-)).

Als echte zigeuners, zijn we ondertussen voor de vierde keer verhuisd. Reden voor ons verhuizen, is bezoek uit België voor onze huisgenote Iseult. Haar broer Philippe, zijn vrouw Dorothée (voor de geneeskunde-vrienden bij wie nu een vaag belletje gaat rinkelen: het gaat hier wel degelijk over onze vroegere studiegenoten), hun twee kindjes, Emma en pasgeboren baby Anna, Annelies, een vriendin van Dorothée en Annemie, de mama van Iseult. Bakje vol zoals jullie zien - en dus exit Veerle en Muriel :-)

Uiteraard blijft geen enkel probleem onopgelost, en kunnen we deze familiebezoek-periode overbruggen door aan housesitting te doen bij vrienden van Iseult, die Rwanda tijdelijk hebben verruild voor ons mooie Belgenland. Dit resulteert in alweer wat nieuwe fotootjes voor jullie (bij deze zouden we onze blog beter omdopen tot ‘Meerle-immobiliën' nietwaar?) van ons terras en van onze indrukwekkende tuin waar prachtige bloemen bloeien en allerlei lekkers staat. We moeten voor de eerste keer in ons leven voor een tuin zorgen, en dan nog voor andermans tuin, wat wel wat stress met zich mee brengt, onze ervaringen met dode en verwelkte bloemen op elke plek waar we komen in gedachten houdende:-) Bijgevolg ga ik elke dag de bloemkolen en aubergines aanstaren om te zien of ze nog wel leven :-). Ook hebben we voor de eerste keer in ons leven een composthoop. Met al dat eten van groenten en fruit, produceren we uiteraard veel afval. Het is ondertussen Muriel's hobby geworden om een paar keer per dag met ons bordje afval naar de put te gaan, 't is te zeggen, dit was aanvankelijk een put, maar na ons vertrek hier, zal het wellicht een berg zijn ;-). Jaja de bewoners zullen niet weten wat ze aantreffen ;-)

Ondertussen hebben we met spijt in het hart afscheid genomen van onze Nederlandse vriendin Celine, die hier voor een micro-financiering project werkte, van Helle, die 3 maanden naar Denemarken terugkeert voor haar thesis en van de Belgische ambassadeur die na drie jaar werken in Rwanda, besloten heeft naar Helsinki te verhuizen. Ter ere van zijn afscheid gaf hij een grote (lees vooral ‘gratis') receptie met lekkere hapjes (vleessamosa's, brochettes, vis, en de vegetarische varianten voor muriel, wat hier wel zeer uniek is, en als dessert appelbeignets en mini-aardbeientaartjes) en drankjes (schuimwijn, campari, vers fruitsap, ...). Het was de eerste en meteen ook de laatste keer dat we de vriendelijke Vlaming en zijn vrouw hebben ontmoet. We waren eigenlijk ook niet echt officieel uitgenodigd (aangezien we ons nog niet zijn gaan inschrijven in de ambassade, punctueel als we zijn), maar zijn meegegaan als zus en nicht van respectievelijk Iseult en Hans. Achteraf bleek deze hele schijnvertoning niet echt nodig te zijn geweest, want de tamtam had al zijn werk gedaan, en de aanwezigheid van het 'koppel lesbische dokters' in Kigali was al algemeen gekend op de ambassade en dus ook bij onze gastheer. We hebben er onze ogen uitgekeken! Er was de prachtige (doch ietwat koloniale) omgeving (het huis was geen huis maar een kasteel, de tuin was geen tuin maar een park), en er waren wellicht zo ongeveer een miljoen Belgen aanwezig. Minstens. Die moeten zich overdag wellicht ergens op een geheime plek schuil houden. Ofwel vertoeven ze op plaatsen waar wij als simpele zieltjes niet kunnen komen. We hebben daar eveneens een oudere man leren kennen (type: je suis flamand maar iek spreek keen vlaams) die ons na twee zinnen uitnodigde om de volgende dag in bikini te komen zwemmen en te eten aan zijn zwembad. Hier zijn we uiteraard niet op ingegaan:-)

Ook onze andere Belgische vrienden (dat zijn er maar enkele van die 1 miljoen verstopte wezens) vertrekken één voor één terug naar ons landje; in de zomervakantie is het hier precies de grote exodus, enkel de vogels die uit de lucht komen te vallen, mankeren nog (grapje van muriel voor de bijbelfanaten), dus stilaan begint het bij ons toch ook serieus te kriebelen...

Twee weken geleden hadden we een lang weekend (1 en 4 juli zijn feestdagen hier) en trokken we er weer op uit naar Kibuye. Het genieten heeft jammer genoeg niet lang kunnen duren want tijdens de eerste nacht werd Muriel ziek. Te ziek om iets leuks te doen, we hadden namelijk gehoopt om weer te gaan kajakken, maar ook niet ziek genoeg om halsoverkop terug te keren naar Kigali. Na twee dagen ziek geweest te zijn, kon ze weer gezond en wel in de bus stappen naar Kigali :-).

Het lesgeven gaat goed. Wel heb ik deze week afscheid moeten nemen van de Britse Katie en haar man Peter, die hier 6 maanden vrijwilligerswerk hebben gedaan. Tot nu toe zagen we elkaar af en toe in de stafvergadering voor we elk afzonderlijk lesgaven, maar vanaf nu zal ik het helemaal alleen moeten doen...

Ook met ons gaat het goed. Na de eerste teleurstelling op het vlak van Muriels jobinhoud (of eerder het initiele ontbreken hiervan), slagen we er ondertussen zeker en vast in te genieten van ons leventje hier in Rwanda, dat vele voordelen heeft.

We leven hier op het Afrikaanse ritme. Daarmee bedoelen we dat we hier zeeën van tijd hebben. Tijd om te sporten, tijd om te lezen, tijd om foto-albums van onze reizen te maken, tijd om wat te studeren, tijd om te koken, tijd om het huishouden te doen... Het grappige is dat wij zelfs tijd te kort komen, ook al hebben we er zoveel. We kijken er eigenlijk niet zo heel erg naar uit om terug te keren naar het Westerse ritme. Belangrijk hierbij is ook dat we allebei baas zijn over onze tijd. Ik kan zelf mijn lessen plannen en Muriel kan zelf bepalen welke dagen ze naar Nyamata gaat en welke dagen ze van thuis uit werkt.

Nog een voordeel is het eeuwige aangename klimaat. En daar wordt een mens toch blij van hoor! Zelfs als het regent, is het niet zoals bij ons, vuil, grijs en deprimerend. Wanneer het hier regent, stort het water met bakken naar beneden, wat ons eerder doet denken aan de douches in een tropisch zwemparadijs. De laatste weken is het regenseizoen trouwens echt voorbij, en staan we elke dag op met een stralende zon, zalig toch! (papa, dat zou toch iets voor jou zijn?)

Ook het goedkope fruit en groenten vinden we zalig (en het feit dat Modeste er naar de markt om gaat voor ons ;-)). Voor minder dan 10 dollar kunnen we heel onze frigo vullen en staan er wel 3 fruitmanden verspreid in ons huis. We zijn dus zeer gezond bezig, en dat is toch iets wat bij mij in België minder het geval is ;-)

Dus, ook al missen we uiteraard onze familie en vrienden, dit leven hier heeft zeker en vast zijn voordelen en we zullen het toch een klein beetje (veel) missen als we weer moeten functioneren in het Westen. Maar geen angst, zusje en Sanneke, we keren terug hoor, we zijn ook geen type om hier jaren en jaren te wonen ;-)

Veel liefs en tot snel!

Meerle

De trein der traagheid...

Dag liefste iedereen,

3 weken en 1 weekenduitstapje later, hebben wij weer wat stof om over te schrijven verzameld, alsmede enkele fotootjes om ons leven en welzijn te bevestigen ;-)

Zoals door Veerle in onze vorige blog-tekst werd beloofd, zou ik deze keer iets schrijven over mijn werk. Uiteraard gingen wij er toen van uit dat mijn werkactiviteiten tegen dit moment wel de pan gingen uit swingen - werk is er hier immers genoeg... Maar. Maar maar maar. Om te werken moet een mens natuurlijk wel op zijn werk geraken. En daar wringt het schoentje nog steeds.

Uiteraard heb ik mij gedurende mijn eerste maand hier in Rwanda op het UNICEF hoofdbureau in Kigali wel bezig gehouden. Enthousiast als een jong hondje dat bij het aanbreken van de lente voor het eerst wordt losgelaten in het bos (ja, zo was het wel ongeveer :-)), begon ik te denken en te schrijven aan een HIV-actieplan voor de komende 6 maanden. Hoe meer ik schreef, hoe meer ik ervan overtuigd geraakte dat er echt wel iets te bereiken viel op een jaar tijd. Na een maand lezen en schrijven echter, stonden mijn ideeën over wat diende te worden uitgevoerd tussen juni en december 2011, zo wel op papier. Dringend tijd dus om ze te beginnen uitvoeren, want het tijdsschema was nogal strak, gezien de voorziene VN-fondsen in de maand november al zullen vervallen.

Wat echter zeer spijtig en demotiverend is, is dat we ondertussen eind juni naderen, ik hier ondertussen bijna 7 weken werk, en ik nog steeds niet in het district hospitaal in Nyamata ben geraakt, waar mijn eigenlijke werk-uitvalsbasis zich situeert.

Eerst was er een gebrek aan UNICEF-auto's waardoor geen 'officiële introductie' kon worden gepland. Toen waren de uitnodigingen voor diezelfde 'officiële introductie' niet verstuurd. En op dit moment, ontbreekt nog steeds een papier van een Rwandees overheidsorgaan dat mij officieel de goedkeuring moet geven om te mogen starten met werken. Welkom in Absurdistan.

En hoe langer het wachten duurt (want veel meer dan met mijnduimen draaien kan ik daar op dat hoofdbureau niet meer doen voor het ogenblik - ik heb zowat elke komma in mijn actieplan al 36 keer bestudeerd), hoe duidelijker het wordt dat mijn vooropgestelde doelstellingen wellicht niet meer zullen kunnen worden gehaald binnen de voorziene tijdsperiode, en hoe meer vragen ik mij begin te stellen over enerzijds het nut, en anderzijds de gewenstheid van mijn aanwezigheid hier.

Maar goed, het moet gezegd worden, met dank aan mijn relatieve werkloosheid, heb ik veel tijd om te kijken en te luisteren, om vragen te stellen en nietszeggende antwoorden te krijgen, om interne en externe vergaderingen bij te wonen en om mensen van allerlei afkomst om hun visies en meningen te vragen. Zo heb ik op relatief korte tijd wel al enorm veel bijgeleerd over het functioneren van VN-organisaties en overheidsinstanties, en hun onderlinge relaties. Of dat allemaal op positieve wijze bijdraagt aan mijn mening over het nut van structurele ontwikkelingshulp, dat is een andere vraag (die ik met veel plezier beantwoord tijdens een minder publieke en meer privé aangelegenheid :-))

Uiteraard kan deze situatie niet nog veel langer verder blijven duren. Als we hier geen nuttige bijdrage kunnen leveren, dan is onze aanwezigheid hier niet bepaald te verantwoorden. Ons plan is dus, om in juli te herevalueren of we hier al dan niet in Rwanda gaan blijven. Ik hoop in ieder geval van harte dat ik tegen dan mijn werkplek al heb mogen aanschouwen!

Vervolgens nog een woordje over Veerles werk. Zij geeft nog steeds les aan assistenten en studenten geneeskunde in het Universitair Ziekenhuis in Kigali. Ze begint iedereen wat te leren kennen, en doet haar job (weliswaar onbetaald) graag, hoewel ze zich bij wijlen ook wel wat vragen stelt. Ze heeft dagelijks wel heel wat voorbereidingswerk aan haar lessen, dus bij deze willen wij aan alle leerkrachten ons respect betuigen en willen wij ons oprecht excuseren voor alle leerkrachten-mopjes ;-)

Genoeg over ons werk, laat ons nog enkele zinnen wijden aan onze 'buitenwerkse activiteiten'.

Sinds 2 weken zijn wij de trotse bezitsters van een zeer mooie scooter. Op die manier kunnen wij op aangename wijze cruisen doorheen Kigali en landelijke omstreken. Ons vrijheidsgevoel is op slag vertienvoudigd hierdoor :-)

Ook een positieve evolutie, is het feit dat we vorig weekend verhuisd zijn naar een sympathieke Vlaamse collega van mij. We wonen nu dus met 3 in een huis, wat een enorme vooruitgang is, gezien we in ons vorig huis nog 6 andere huisgenoten hadden. Ons huis ligt in een leuke buitenwijk van Kigali, Kimihurura genaamd, met veel groen, en weinig verkeer.

Wij zijn beiden bovendien ook hard op weg om 'Sportvrouwkoppel van het Jaar' te worden. Het aantal uren per week dat wij spenderen aan a) zwemmen - b) tennissen - c) Afrikaans gymen en d) heuvels op en neer wandelen, is niet meer te tellen. Zo zie je dus maar, werken in l'Afrique heeft ook z'n voordelen uiteraard.

Dit weekend hebben we ook weer op uiterst relaxte wijze aan het Kivumeer doorgebracht, deze keer in Gisenyi, aan de noordelijke grens met de Democratische Republiek Congo. Het Kivumeer ziet er op die plek geen meer uit, maar eerder een zee, met echt zand en echte golfjes. Voor de show lagen er zelfs wat catamarans en surfplanken uitgestald. Spijtig genoeg vielen deze echter niet te gebruiken wegens absolute windstilte (waarbij we kunnen vermelden dat het op die plek eigenlijk zowat nooit waait, maar ik neem aan dat een hotelkamer beter te 'verkopen' valt aan buitenlanders als je op de site vermeldt dat er zeil- en surfmogelijkheden zijn nietwaar).

Tot daar een korte update over ons leven alhier.

Wij zullen in ieder geval blij zijn jullie in levende lijve terug te zien eind juli :-)

Dikke kus en tot de volgende keer maar weer,

Meerle

Le pays des Mille Collines

Hallo familie, vrienden en andere (trouwe) lezers,

We zijn hier nu meer dan drie weken, hoog tijd dus voor een eerste van een hele reeks verhalen.

Vooral verhalen over hoe we trachten te werken, ons te settelen en thuis te voelen in Rwanda. Maar wanhoop niet, af en toe krijgen jullie er een gratis toeristisch verhaaltje bovenop ;-)

Omdat we ook geven om jullie achtergrondkennis, zullen we af en toe een artikel uit de ‘East African-krant' bespreken. Dit enkel voor de geïnteresseerden uiteraard ;-)

Hoofdstuk 1. Huizenjacht.

Vanuit België hadden we al weken contact met 'L'Auberge de Kiyovu', eigendom van de Presbyteriaanse Kerk, in één van de mooiere en duurdere buurten van Kigali. Deze kerkgemeenschap verhuurt, naast een aantal kamers in een guesthouse, ook twee bemeubelde woningen. Of althans, dat werd ons absoluut verzekerd tijdens wekenlang heen-en-weer-gemail. We hadden het natuurlijk wel kunnen denken (maar we zijn (of waren) niet fatalistisch genoeg waarschijnlijk ;-)), maar bij aankomst was ons beloofde toekomstige huis leeg, vuil, stinkend, vol muggen, duurder dan verwacht, en bovendien na 1 maand aan iemand anders verhuurd voor onbepaalde duur. Geen optie dus. Na een week logeren in een guesthouse, en na een uitputtende huizenjacht te hebben doortaan, besloten we voorlopig in te trekken in een groot, mooi huis dicht bij het centrum. Dit huis delen we met 1 Canadese vrouw, haar Rwandese boyfriend, 2 Amerikanen en een Burundees.

Hoe zoek je in Rwanda een huis/appartement?

Meestal via de radio tamtam. Genre 'Twee nieuwe muzungu's gearriveerd in het land - STOP - zoeken huis met stromend water en liefst ook elektriciteit van tijd tot tijd - STOP - laten we hen met z'n allen bellen om hen te laten weten dat er een huis vrij staat - STOP - pas cher du tout - STOP - een slordige 3000 dollar per maand is voor de witten wellicht geen probleem - FULL STOP.' Dit maar om te zeggen dat we ons wel een klein beetje het slachtoffer voelen van de uitgebreide (en bij wijlen schandalig veel betaalde) expat wereld hier, die ervoor heeft gezorgd dat de huurprijzen voor blanken werkelijk de pan uit swingen. Maar goed, we dwalen af. Het huis-vind-systeem dus.

Wij hadden het geluk een Rwandese française te leren kennen in l'Auberge (die dus toch ergens goed voor bleek te zijn) die ons een 'commissionaire' bezorgde. Deze man heeft ons verschillende huizen getoond, heel erg mooi allemaal, maar onbetaalbaar.

Een andere huis-zoek-optie is via de site 'kigalilife' waar onder andere veel zoekertjes voor accommodatie worden gepost. Zo zijn we bij twee makelaars terecht gekomen, die ons ook alweer een hele resem huizen toonden, die ofwel weer prachtig waren aan Koninklijke Prijzen, ofwel minder koninklijk naar pipi stonken. Voor de geïnteresseerden, hierbij de site van ‘Dreamhouse' waar je een aantal prachtige, maar dure woningen kan bekijken: ‘dreamhouserwanda.com'.

Wat je ook kan doen is gewoon een appartementsblok binnen stappen (of de eigenaar ervan contacteren indien het nummer vermeld staat). Je vraagt vervolgens de prijs, komt uiteraard van een kale reis terug (Rwandezen leven niet in appartementen, deze zijn een betrekkelijk nieuw fenomeen, en eigenlijk enkel bedoeld voor zakenmensen), maar uiteraard heeft de secretaresse dan wel een telefoonnummer van een vriend van een vriend van een vriend van een nonkel van een tante die ook wel weer iemand anders kent die huizen verhuurt. Zoiets ongeveer. Zo hebben we ons huidig huis gevonden.

En tenslotte leer je ook andere expats kennen die zelf een kamer verhuren of weet hebben van een huis dat vrij komt...

Ons huis is zoals reeds gezegd zeer groot, zeer mooi en ligt dicht bij het centrum.

Maar uiteraard leven we hier niet in een sprookjesland vol elfjes en feetjes, en was er tot vorig weekend elke dag wel iets dat mankeerde aan ons mooie grote huis. Meermaals springende waterleidingen, uiteraard best te herstellen voor dag en dauw door middel van het uitbreken van de muur grenzend aan onze slaapkamer, water dat soms eens uit de kranen komt en dan weer niet (hoewel we ons net ingeshampoode haar natuurlijk altijd gewoon op de vloer konden leggen, daar was het immers steeds nat), rust noch privacy door continu binnen- en buitenlopende arbeiders, veel gestaar, veel 'gemuzungu'* en uiteraard het eeuwig aanwezige en ons opgedrongen personeel dat zijn tent en kampvuur voor ons raam had opgeslagen met bijhorend gekwetter en radioschreeuw. De eigenaar stak zowat om het uur zijn hoofd of andere lichaamsdelen door het raam, of het nu 6 uur 's morgens was, we net uit de douche kwamen, aan het struikelen waren over de rommel in onze veel te kleine kamer, ça va les filles? Ça va. Uiteraard. Altijd ça va maar. Geneer je vooral niet. Zien we er soms uit alsof we behoefte hebben aan die constante kop door ons raam? Zien we eruit alsof we zin hebben in een sociaal gesprek als we onze overstroomde vloer aan het opdweilen zijn? Ça va oui. Ça va tres tres bien, et vous?

Soit, om een lang verhaal kort te maken, nadat we vorig weekend wakker werden door een kleine tsunami waarbij we bijna konden roeien in onze ondergelopen kamer en badkamer, besloten we naar boven te verhuizen. Onze kamer daar is een stuk kleiner, maar zoveel rustiger, en bovendien staat er een zetel geplaceerd voor onze deur, die we ons dan ook al helemaal hebben toegeëigend.

We weten uiteraard ook wel dat dit huisdeelgedoe geen ideale oplossing is. Het liefst zouden we iets voor ons alleen hebben, maar een piepklein huisje in een leukere en residentiële buurt kost minimum 800 dollar, plus dan nog water/elektriciteitskosten (wat aanzienlijk duurder is dan in België), minstens 4 maanden vooruit te betalen, en dat hapt toch wel wat in ons budget. En zonder budget kunnen we niet op weekend, en zonder weekendjes krijgen jullie geen mooie weekend-verhalen. Dat willen we jullie uiteraard niet aan doen ;-) Op dit moment denken we er dus aan om een huis te blijven delen zodat we wat meer geld hebben om ons te verwennen op vlak van weekenduitstapjes, sportabonnementen, af en toe een etentje... Ondertussen staat Muriel op de wachtlijst om een huis van de VN te kunnen huren. A ver que pasa. Ook hier is vriendjespolitiek uiteraard wel aan de orde.

Hoofdstuk 2. Werkjacht, althans voor één van ons.

Werk zoeken als arts in de Derde Wereld. Het leek een eenvoudige opdracht om een betaalde job te vinden in een land waar er een tekort is aan artsen en waar het barst van de NGO's, bilaterale (BTC of Belgian Technical Cooperation, die de ontwikkelingshulp in opdracht van de Belgische staat uitvoert) en multilaterale (zoals de Verenigde Naties) organisaties. Dat dit toch niet zo eenvoudig is, werd ons al snel duidelijk in België, waar ik talrijke niets opleverende sollicitaties heb gedaan, en werd hier bevestigd door de verhalen van andere ‘volgende' partners van werkende expats. Een betaalde job is ondertussen geen prioriteit meer, wel zinvol en interessant werk, als vrijwilliger dan, en ondertussen houd ik mijn oren en ogen open voor eventueel vrijkomende vacatures.

In België had ik al contact gelegd met de ‘Broeders van Liefde', een NGO die werkt rond onderwijs, gehandicapten- en psychiatrische zorg. Ik zou voor hen een dag in de week werken rond vroegdiagnostiek en -begeleiding van kinderen met een handicap. Deze week heb ik een vergadering met de verantwoordelijke van dit project om de praktische invulling hiervan te bespreken. Daarnaast heb ik via een Brits koppel (hij pediater, zij huisarts in opleiding), die hier 6 maanden vrijwilligerswerk doen en met wie we blijkbaar op hetzelfde moment de ‘Annapurna trekking' in Nepal hebben gedaan vorig jaar (wat is de wereld klein en is Nepal populair ;-)) , de kans om in het Universitair Ziekenhuis van Kigali les te geven aan geneeskundestudenten en arts-assistenten. Vorige week heb ik samen met de vrouwelijke arts, Katie, een les gegeven over het klinisch onderzoek van de ‘craniale zenuwen' (of aangezichtszenuwen). Aanvankelijk had ik mijn vraagtekens bij de meerwaarde van een les gegeven door een huisarts aan assistenten interne, maar het werd mij al snel duidelijk dat dit wel degelijk nuttig is. Blijkbaar wordt er in de geneeskunde opleiding hier compleet geen aandacht besteed aan klinische vaardigheden. De theoretische achtergrond is er, maar ze hebben er geen idee van hoe dit in praktijk om te zetten. De assistenten interne waren leergierig, geïnteresseerd en zelf vragende partij naar nog meer lessen. Vooraleer officieel te starten, moet ik nu wel nog de goedkeuring hebben van de decaan en het hoofd van de dienst interne, maar ik ben alleszins al enthousiast om hieraan mee te werken! Verder is er ook nog de optie om in een district hospital te werken, wat op langere termijn wel minder duurzaam is dan onderwijs, maar ik wil zelf wel graag patiënten zien en de kliniek leren kennen.

Over Muriel haar job kan ik niet veel zeggen, behalve dat ze tot nu toe in Kigali heeft gewerkt. Wegens het niet aanwezig zijn van Unicef-auto's kon ze namelijk niet officieel worden voorgesteld aan haar directe collega in Nyamata, de hoofstad van het district waar ze normaal zal werken. Ze kon uiteraard al zelf met de bus gegaan zijn, maar zo gaat dat hier, officieel voorstellen, een babbel, een ‘bonjour, comment ça va' zijn hier heilig en absoluut noodzakelijk vooraleer men over zaken kan spreken. Muriel belooft de volgende keer zelf wat meer over haar werk te schrijven.

Hoofdstuk 3. Vrienden- en hobbyjacht.

Naast een huis en werk, zijn sociaal contact en ontspanning uiteraard belangrijk.

Kigali bestaat uit een grote expat- en vrijwilligersgemeenschap. Langzaam aan leren we meer en meer mensen kennen. Er is een vrij grote Belgische expatcommunity hier, bestaande uit vooral BTC'ers en VN'ers. Als tegengewicht voor al die Belgen ;-), hebben we onze internationale huisgenoten, een Nederlandse die we in de sauna hebben leren kennen (waarover later meer), een Rwandese vriend van tijdens onze stage in 2007, zijn toffe Deense verloofde en de reeds genoemde Britten.

Een vriendin die we zeker moeten vermelden is ‘Serena'. Zij is fantastisch, vriendelijk, heet, luxueus en laat je eventjes vergeten dat je in Afrika bent. Dat is niet negatief bedoeld, maar geloof ons, soms wil je een beetje vergeten dat je hier bent en je in Europa wanen. Toen we tijdens onze zoektocht naar een betaalbaar zwembad, contact opnamen met hotel Serena, zei de ‘gyminstructor' dat we een hele dag gratis gebruik konden maken van de faciliteiten. Dit als kennismaking en in de hoop dat we lid zouden worden. We hebben genoten van de zalige douches, de sauna, het stoombad, yacuzzi (alhoewel die wel verschrikkelijk warm was, andere gasten vertelden ons over bijna brandwonden bij hun vorige bezoek), het gratis koud water, de zalig zachte handdoeken, de roddelboekjes (wat missen we de boekjes van bij tandarts Devos ;-)) en het zwembad. En daar hebben we dus onze Nederlandse vriendin leren kennen die ons gered heeft van een grote afgang. Wij waren namelijk in ons nopjes naakt op weg om alle faciliteiten te verkennen, terwijl zij er ons op wees dat dit -niet geheel onlogisch- met badkledij diende te gebeuren. Dagelijks twijfelen we of we een abonnement zouden kopen, maar dit kost 1100 dollar per jaar per persoon. Een beetje veel dus...

Op het vlak van sport heb je in Kigali een aantal opties. Er zijn een aantal plaatsen waar je kan gaan ‘gymmen'. Stel je hierbij een groep zwetende, roepende rwandezen voor, mannen en vrouwen gemengd, die op boenkeboenke muziek staan te springen, turnen en steppen. Deze week regelen we ons abonnement bij ‘Cercle Sportif' waar we kunnen zwemmen en tennisles nemen. Dit klinkt zeer verwaand, maar het kost hier veel minder dan in België en zoveel is er buiten sport niet te doen hier, vandaar...

Een cinema is er, en die speelt zelfs internationale films, maar daar zijn we nog niet geraakt. Een leuk en aangenaam alternatief is het restaurant ‘Heaven', uitgebaat door een Westers koppel waar elke zaterdagavond een recente internationale film wordt gespeeld.

Ok, nu is het tijd voor een klein toeristisch nootje. Dit weekend zijn we aan de drukte van Kigali ontsnapt en zijn we gaan relaxen en genieten aan het Kivumeer. De busrit (die zeer comfortabel is vergeleken met het openbaar vervoer in Azië) van Kigali naar Kibuye, het stadje in het midden van de kust aan het Kivumeer, duurt 2,5u en voert je door prachtige landschappen. Waarom Rwanda 'Le pays des milles collines' wordt genoemd, wordt al snel duidelijk tijdens een rit door het binnenland. We hebben genoten van onze ontbijtjes op het terras met uitzicht op het Kivumeer, van een dagje kayakken (jaja Maaike en Tjalina, er is hier het één en ander veranderd sinds 2007- er is zelfs de mogelijkheid tot waterskiën, weliswaar aan belachelijk hoge prijzen), tilapia en boekjes lezen ;-) Vandaag hebben we de kerk in Kibuye bezocht waar tijdens de genocide in 1994 meer dan 11000 Tutsi's hun toevlucht namen in de hoop veilig te zijn, maar echter allemaal gruwelijk werden vermoord. Over heel Rwanda verspreid liggen een aantal memorial sites, deze zullen dus ongetwijfeld nog ter sprake komen. Toen we ons naast een groep vrouwen op een graspleintje naast de kerk zetten, kwam er één van de vrouwen naar ons toe om ons uit te leggen waarom ze daar samen kwamen. Blijkbaar ging het om een maandelijkse bijeenkomst van weduwes/weduwnaars (sinds de genocide) die met elkaar hun emoties en moeilijkheden deelden. Het woord 'genocide' wordt door veel Rwandezen in de mond genomen, in de context van 'sinds de genocide is dit of dat veranderd' of 'ik heb een aantal jaren in het buitenland verbleven tijdens en na de genocide', dit was echter de eerste keer dat iemand het woord genocide zo persoonlijk gebruikte. We werden er stil van...

Genoeg geschreven voor vandaag. Hopelijk zijn jullie niet in slaap gevallen tijdens de tekst en genieten jullie van de foto's.

Nog eens een dikke proficiat aan Luka'tje die vandaag zijn eerste communie heeft gedaan, en aan de trotse ouders ;-)

Een dikke kus en knuffel aan alle ouders (incl de plusjes),alle broertjes, zusjesen schoonfamilie. En een allergrote knuffel aan de liefste baby (alhoewel ze toch wel zeer groot wordt) ter wereld;-)

En ook een dikke kus en knuffel aan alle andere familieleden en vriendjes en vriendinnetjes ;-)

*muzungu betekent ‘blanke', zodra je hier buitenloopt, wordt je langs alle kanten op die manier aangesproken

Addendum:

Geachte lezers,

Naast het U op de hoogte brengen van ons reilen en zeilen, zullen we U misschien ook wat actualiteit/nieuwtjes meegeven over (Oost-)Afrika. Net zoals 'De Morgen' (jaja wij zijn zeer belezen en intelligent;-) geen 'Dag allemaal' of 'Het laatste nieuws' voor ons ;-)) onze dagelijkse kost was in België, zullen we dat hier proberen met de 'East African', een op het eerste zicht aan-de Morgen-tippende krant.

Indien deze rubriek niet gesmaakt wordt, laat het ons weten. We zullen ons uiterste best doen om met een ander onderwerp op de proppen te komen, mogelijkheden genoeg, zoals een lifestyle, kook, uitgaan,... rubriek ;-).

Een artikel met als titel ‘Why East Africa is one of the worst places to be born a woman', gaf enkele schokkende feiten en getallen weer.

• De kindersterfte in Rwanda bedraagt 134/1000 voor kinderen jonger dan 5 jaar, in het buurland Burundi stijgt dit zelfs nog tot 168/1000.
• In Kenya werkt 6,1% van de kinderen tussen 5 en 14 jaar, 2,9% kan hierdoor nooit naar school. Het grootste deel van deze werkende kinderen werkt onbetaald bij familie op het platteland.
• Wereldwijd is er zoveel te doen rond ‘Gender equality'. In Afrika is dat niet anders. Overal zijn er NGO's ter verdediging van gelijke rechten tussen man en vrouw en gelijke toegang tot onderwijs, gezondheidszorg... Ook in Rwanda. Er zijn ook in Afrika wetten die de vrouw moeten beschermen, oa tegen fysiek geweld. Maar bij een schending van deze wetten, gebeurt er niets. Is dit omwille van de mentaliteit bij de vrouwen die het geweld niet als ‘fout' beschouwen of is dit het gevolg van politieke onwil indien er dan toch een aangifte gebeurt?
  In het artikel vermelden ze een onderzoek in Uganda naar de mening van vrouwen en mannen rond ‘wifebeating'. Blijkbaar verwachten vrouwen van hun medegeslacht ‘to turn the other cheek' bij huishoudelijk geweld.
  Opvallend bij dit onderzoek is dat meer vrouwen dan mannen akkoord gaan met huishoudelijk geweld. Zo vinden 36% van de mannen en 40% van de vrouwen het aanvaardbaar dat een vrouw wordt geslagen indien ze in discussie gaat met haar wederhelft, en begrijpen 19% van de mannen en 31% van de vrouwen dat deze laatste het slachtoffer worden van geweld indien ze geen seks willen met hun man. De verschillende mening van man en vrouw wordt verklaard door hun opvoeding. Van vrouwen wordt verwacht dat zij de ‘sociale lijm' zijn die families en gemeenschappen samenhoudt en dat ze ruzies moeten vermijden. Om deze rol te kunnen vervullen, zijn ze zelfs bereid om fysiek geweld toe te laten.
• In landen zoals Malawi en Senegal nemen 70% van de mannen de belangrijke beslissingen inzake de gezondheidszorg van hun vrouw. Wat nog eens bijdraagt tot de ongelijke toegang van gezondheidszorg voor vrouwen.
• 1 Rwandese vrouw op 35 overlijdt in de loop van haar leven aan de gevolgen van een zwangerschap of bevalling. In Tanzania bedraagt dit zelfs 1/23.
• Sub Sahara Afrika is wereldwijd de koploper wat betreft huwelijken bij minderjarige meisjes. Zo zijn er 26% van de Kenyaanse meisjes getrouwd vooraleer ze 18 jaar zijn; in Uganda bedraagt dit maar liefst 46%!

Tot hier enkele sprekende cijfers met betrekking tot Oost-Afrika.

Dra volgt meer...

Doei doei!

Meerle

Rwanda - een nieuw avontuur

Dag liefste iedereen!

Wij zijn oprecht blij dat jullie weer trouw op post zijn voor ons volgende avontuur!

We vertrekken namelijk morgen,5 mei,voor 1 jaar naar Rwanda.

Voor diegenen die beleefdheidshalve wel geknikt hebben toen we aan het vertellen waren, maar er feitelijk niets van begrepen hebben, en voor diegenen met een bedroevend slecht kortetermijngeheugen ;-),zullen we even herhalen wat we daar gaan doen, het komende jaar.

Gelukkig is hetvoor onsbeiden een droom/roeping om in deDerde Wereld te werken, zodat wedit samen kunnen beleven.
Vooraleer op onzereis naar Azië te vertrekken vorig jaar, zijnwe dan ook bij verschillendeNGO's beginnen solliciteren. Alskoppel aanvaard worden,bleek echterniet evident te zijn.
De enige oplossing voor dit probleem, bleek eruit te bestaan dat één van ons beiden werk zouzoeken en dat de andere zou volgen.
Toen Muriel begin februari 2011 een vacature als VN Volunteer voor UNICEF in Rwanda aantrof met als titel'Project coordinator for the initiative on Virtual Elimination of mother to child transmission of HIV', was ze uiteraard direct geïnteresseerd. Na een moeilijk telefonisch interview, volgde eindfebruari het nieuws dat ze aanvaard werd.
We zeiden meteen 'ja',zonder al tegoed te beseffen waaraan we zouden beginnen. Langzaam aan begon door te dringen wat dit betekende, een jaar naar Afrika, zo ver weg, een jaarzonder familie en vrienden (we komen wel afen toe terug hopelijk), zonder de luxe van het Westen,veel miserie,... maar... ook een fantastischeervaring, prachtige natuur,mooiehartelijke mensen, een ander levensritme...

Muriel gaat duswerken voor UNICEF, als projectleider om de HIV-transmissie van moeder naar kind te verminderen.Haar werkterrein is het Bugesera-district, enhaar bureau is gelegen in Nyamata, de hoofdplaats van dit district.Het gebied is gelegen ten zuiden van de hoofdstad Kigali.

Veerles plan iste werkenvoor een Belgische NGO 'Caraes', die in oa Kigali een aantal projecten heeft rondgehandicaptenzorg, psychiatrischehulpverlening en onderwijs.
Na een gesprek metde coördinator inGent, werd besloten dat ze waarschijnlijkéén dag in de week consultaties zal doen in Kigaliin het kader vanvroegdetectie en -begeleiding van kinderen met een handicap (fysiek en/of mentaal).
De bedoeling is daarnaast ook als arts te werken in het District Hospital in Nyamata. Na emailcontact met de directrice van het hospitaal, is ze daar van harte welkom. De werkcondities moeten wel nog worden besproken. Het liefst zou ze hierop de malnutritie-afdelingwerken.
Nadat we ons wat gesetteld hebben, zal ze met beide projecten startenen zien waar het opuitdraait. Via'Caraes' encontacten ter plaatse, zal ze misschien op andere projecten uitkomen en kan haar werk nog veranderen.

Omdat het eigenlijk meer haar droom is om voor een NGO zoals 'Artsen Zonder Grenzen' (AZG) te werken, heeft zezowel bijAZG als bij'Médecins du Monde' (MdM), gesolliciteerd.Bij beide is ze aanvaard, maar enkelMdM kan haar projectenaanbieden die korter zijn dan 3 maanden. Bij AZG kon ze meteen gaan werken gedurende 9 maanden in de Centraal Afrikaanse Republiek, maar omdat we nog altijd een koppel zijn en dit avontuur grotendeels samen willen aangaan, hebben we besloten dat projecten van meer dan 3 maanden buiten Rwanda niet haalbaar zijn. Zo komt het dus dat ze op de lijst van artsen staat die bereid zijn om korte projecten, zijnde urgentiemissies, te doen bij MdM.Op dit moment zijn er geen openstaande vacaturesvoordergelijke missies, maar zodraer eenproject wordt opgestart, wordt ze gecontacteerd. Afhankelijk van de duur van de missie, het land (Muriel heeft vetorecht bij te gevaarlijke landen ;-)), en het werk dat ze ondertussen in Rwanda doet, vertrekt ze vervolgens al dan niet op missie.

Zoals het er nu naar uitziet, zullen we wonen in Kigali (de hoofdstad). We hebben een huis van de 'Presbyterian Church' gehuurd, waar we gedurende een maand zullen verblijven. We kunnen deze periode eventueel verlengen tot een jaar, als het er ons bevalt.
Nyamata, waarMuriel haar bureau heeft, en waar eveneens het district hospitaal ligt waar Veerle zou kunnen werken, is gelegen op een half uurtje rijden met de bus.

Als 'teaser' hebben we alvast enkele foto's gedownload, van toen we beiden nog op stage waren in Rwanda, als student.
Tot onze grote spijt, zullen we jullie wellicht niet elke week op nieuwe 'reisfoto's' kunnen trakteren, gezien we deze keer uiteraard gaan werken, en niet op vakantie gaan. Maar we doen ons best om onze weekends zo interessant mogelijk in te vullen, en jullie op die manier toch van wat lees- en kijk-voer te voorzien :-) En uiteraard zullen wegedurende dit jaar ook wel eens op reis gaan :-)Op het verlanglijstje staan alleszins Uganda, Namibië en Zuid-Afrika.

Omdat wij ons in Rwanda niet zullen profileren als koppel -we zijn hartsvriendinnen :-) - zullen we vertellen dat we alletwee een man hebben (indien nodig, om opdringerige mannen van ons af te houden :-)). Omdat we op dat moment een waarheidsgetrouw verhaal moeten hebben over onze man - mensen zullen vragennaar zijnnaam, leeftijd, werk...- nemen webeiden onzeschoonbroer als voorbeeld, dusBart en Sean, hierbij hebben jullie gedurende een jaar twee vrouwen;-)

Voor zij die beloofd hebben ons te zullen bezoeken: dat is een zeer goed plan want Rwanda is een prachtig land!
Voor zij die ons alsnog willen bezoeken: weze allen zeer welgekomen :-)

Voor de nieuwelingen op deze blog (of voor de niet-nieuwelingen die stellig beweren dat ze er plots zijn afgekickt :-)): (her)schrijf jullie gerust in bovenaan op deze pagina - dan krijgen jullie een mailtje elke keerwe een nieuw bericht plaatsen.

Dikke kus- see you allat the airport wanneer wevertrekken - massale aanwezigheid van spandoekenis toegelaten :-)

Meerle
xxx

Cambodja - part 2 en Bangkok

Hallo iedereen!

Een laatste berichtje op onze blog - zijn jullie er evenveel het hart van in als wijzelf?

Na onze tempeltochten in Siem Reap, namen we een zoveelste bus naar Sihanoukville, onze uitvalsbasis voor een duiktripje.

Sihanoukville zelf stelde bitter weinig voor (lees: marginale toeristen zonder flauw benulover het land waarin ze vertoeven, veroveren na Ibiza nu ook Cambodja).

Na een hele dag duiktheorieles, gegeven dooreen klein beetje geschifte Waalse landgenoot, namen we de volgende dag een boot naar Koh Rong, het eiland waar we 4 dagen verbleven en ondertussen ons Padi Open Water Diploma behaalden.We hadden vorig jaar in Griekenland reeds een Padi ScubaDiploma behaald, maar kozen ervoor om terug van nulaf aante beginnen (gezien duiken nu eenmaal niet iets is wat we dagelijks doen). Achteraf gezien was dat misschien niet nodig geweest.EenOpen Water Diploma behalen houdt in dat je, na het maken van een theoretisch examen,een hele reeks oefeningen moet doen onder water (masker verliezen, zuurstof verliezen, materiaal af en aan doen onder water, buddy in nood helpen (Meerle is elkaars buddy ;-)),dieoefeningen gebeuren eerst in ondiep water, en nadienopnieuw tijdens 4 duiken op zee. Verder kijk je ook naar mooie gekleurde visjes en stek je jezelf met een zee-egel omdat je leraar per se wil dat je heel erg dicht bij het onderwaterleven komt (en wij ons net iets minder gemakkelijk stil kunnen houden onder water). Onze duikleraar voor de praktijk was een schattig Spaantjemet zeer veel vrouwelijke gevoelens - hij wilde constant bevestigd zien dat we hem en de les leuk vonden -voor we de laatste duik deden, vroeg hij ons om aub eens te lachen onder water ipv zo serieus te kijken (wij zijn serieuze mensen wat wil je ;-)) dus hebben we dan maarhet velezeewater in masker en mondstuk getrotseerd om toch maar mooi te lachen naar onze gevoelige zuiderse leraar - zo vind je ze niet in Belgenland ;-))

In theorie mogen we nu alleen duiken (nooit gans alleen, altijd met de buddy natuurlijk), maar dat gaan we nog niet doen, zo'n Spaan in de buurt geeft wel een veilig gevoel :-)

Het eiland zelf was zalig, met slechts enkele houten bungalows (deze moet je delen met 1 of meerdere padden-vriendjes en spinnen van rather big kaliber), en verder alleen maar wit zand, helder water, kokosnoten en jungle met slangen en schorpioenen die we gelukkig niet tegen kwamen. Geen toeristen, geen lawaai, geen tuktuks, ... een (gelukkig) nog onontdekt paradijs!

Volledig ontspannen namen we de bus naar Bangkok (bus 1 naar bus 2 naar minibus 3 naar minibus 4 enzovoort wachten hier wachten daar geen uitleg enzovoort - u begrijpt - onze volledige onstpanningsgraad was weer wat gezakt na 12 uren :-)).

Hier in Bangkok brengen we 4 dagen heel ontspannen door, af en toe een tempel, een boottocht, wandelingen door verschillende buurten, shoppen, zwembad, nog wat meer shoppen voor de laatste kerstcadeautjes, ...
Bangkok zelf is vriendelijk, arrogant,mooi, lelijk, rijk, arm, oud, hypermodern, gezellig, vol walgelijk sextoerisme - na 3 maanden hier in Azie kunnen we maar met moeite meer de neiging onderdrukken om elke oude Westerse man aanpappend met een piepjong Aziatisch meisje op zijnstomme kopte slaan.

Op Kerstavond aten we lekkere PIZZA (daar kan je nooit mis mee doen nietwaar) en gingen we naar een superdeluxe cinema in het rijkere gedeelte van Bangkok. Kerstdag zelf vulden we met het kopen vancadeautjes voor onze dierbare uitgebreide familie :-)Gelukkig konden we toch een beetje van de kerstsfeer genieten door de alomtegenwoordige kerstbomen en slingers in de straten en restaurants - weliswaar was het hier redelijk sneeuwvrij.

Op 28 december (morgen dus) nemen we een vlucht naar Abu Dabi - en van daaruit vliegen we door naar Brussel - om daar op 29 december aan te komen.
Na de wat alarmerende berichten over gesloten luchthavens van de voorbije dagen, vreesden we Oudejaar te zullen moeten doorbrengen met een sluier op ons hoofd in de gezellige Emiraten, maarvoorlopig ziet het er naar uit dat we wel thuis geraken :-)

Onze reis is nu echt afgelopen. Dit was voor ons allebei een droom dieis uitgekomen. Het was prachtig, leerrijk, romantisch, genieten, soms vermoeiend,ontspannend,af en toestresserend, lekker alhoewel soms te gekruid of overkookt, 40 graden tot min 20, en nog zoveel meer...
Maar na 3 maanden vinden we het toch ook wel tijd om naar huis te gaan, en onze familie en vrienden terug te zien en goed vast te pakken!!
Bedankt om onze blog te volgen en heel erg bedankt voor jullie reacties! Hopelijk zijn jullie de volgende keer weer op post tijdens onze volgende 3 maanden Ijsland-Noorwegen-Lapland trekking, maar eerst zeer veel geld sparen (en bedelen kan ook wel eigenlijk na 3 maanden Azie nietwaar ;-) - ons rekeningnummer is ...) of misschien lezen jullie ons terug tijdens onze werkreis in l'Afrique, u ziet, onze toekomst is nog niet helemaal duidelijk, werken, reizen,werken, reizen,... wat verkiezen we?

Vele kusjes
Meerle

Cambodja- part one en gratis reistips

Sua s'dei (oftewel 'hallo')Cambodia!

De volgende tekst bestaat uit twee delen. Het eerste deel gaat over onze avonturen in Cambodja. Het tweede deel bestaat uit een aantal gratis reistips van Meerle, dit is nogal uitgebreid maar zeer interessant ;-) Als je niet veel tijd hebt, lees je nu best het eerste deel en bekijk je de foto's die erbij horen enkan je na een verkwikkende nachtrust morgen het boeiende tweede deel lezen ;-) Geniet maar met volle teugen van onze bijna laatste schrijfsels.

Eerste deel

Tijdensde reeds vernoemde Delta tour, kwamen we na 3u prachtige boottrip (wij waren gezegend met de beste plaatsjes vooraan ;-)) en een 3u durende minivanrit - waar we met nog andere touristen letterlijk werden in gepropt, gelukkig waren het zeer aangename zodat de uren voorbij vlogen, we hebben oa 2 Walen leren kennen die trouwens ook niet willen splitsen - la Belgique est1 pays! - zij konden ons jammer genoeg geen laatste nieuwtjes vertellen behalve dat er opnieuw iemand anders met een onuitspreekbare naam was aangesteld om een regering te vormen - in de vroege namiddag aan in Phnom Penh.

De grens oversteken verliep zeer vlot, enkel jammer van de altijd nors kijkende ambtenaren, waarbij je je bijna niet durft te veroeren en te lachen uit angst het land niet binnen te mogen. Het zou zo aangenaam zijn met een glimlach en een hartelijk welkom een stempel op je visum te mogen ontvangen.

Op voorhand hadden we onszelf een strak schema opgelegd zodat we nog zoveel mogelijk van Cambodia konden zien, maar dit werd al snel gewijzigd na 5 min rond te wandelen in de prachtige hoofdstad van het land! Deze stad is een aanrader en is naar onze bescheiden mening meer de moeite dan vele andere Aziatische steden.

Phnom Penh straalt, ondankseen soortgelijk verkeer als elders in Azië (alhoewel iets minder erg), rust uit. Dit is te danken aan de prachtige tempels die over de ganse stad verspreid liggen, de vele oranje kleurige boeddhisten met hun licht oranje paraplu's, de open ruimtes, en de rivier met een dijk en palmbomen. Maar het belangrijkste waaraan Phnom Penh zijn aantrekkingskracht te danken heeft, zijn de vriendelijke en lachende mensen, wat een verschil met Vietnam! Opnieuw moesten we onze houding veranderen. Waar we in Vietnam detuk tuks enverkopersmet een korte 'no thank you' moesten benaderen, is het hier wel mogelijk een gesprek aan te gaan zonder dat ze meer van ons willen, en is onze afstandelijke houding niet meer nodig.

Naast de mensen en cultuur, is erook het heerlijke Khmer eten (traditioneel Cambodiaans) - vaak bestaande uit rund of vis met rijst maar met overheerlijke sausjes (de cocosnoot saus met pindanoten is zalig!),waarvan we naast wat Westerse maaltijden, onze buik mee hebben volgegeten in dit eetparadijs.Hierbij een korte anekdote. Op een avond besloten we Mexicaans te gaan eten, wat trouwens zeer lekker was, toen er opeens 10-20 kakkerlakken uit het nietshet restaurant kwamen binnenstormen (ergens een gat in de keuken of het toiletdatwerd geopend of zo?). Wij bleven verrassend genoeg zeer kalm(wellicht al genoeg kakkerlakken gezien in ons leven om er nog van op te kijken :-)), maar verschillende toeristen rondom ons (waaronderenkele typische alternatief-verslensd-uitziende-jarenlange-reizigers) keken zeerangstig en vies en besloten midden in hun maaltijd, zonder te betalen,weg te gaan. Dit vonden wij toch echt niet kunnen. Ok,het is niet zo aangenaam, maarwe zijn inAzie, en maak je geen illusies, ze zijn er zowiezo, misschien ook wel in de keuken waar ze je eten maken, maar weggaan zonder te betalen, grof-erg-arrogant-onder alles! Wij hebben, uit medelijden en omdat het eten echt lekker was, een fooi gegeven :-) De volgende dag waren ze een hele dag gesloten omdat ze de volledige zaak met anti-kakkerlakken spray haddenbesproeid.

Nu terug naarons verhaal. Net zoals Vietnam, kent ook Cambodja een gruwelijke geschiedenis, misschien zelfs nog erger (alhoewel, de ene gruwel is misschien niet te vergelijken met de ander).
Tijdens de revolutie van de'Khmer Rouge', die begon op 17 april 1975met het binnenvallen en onderwerpen van Phnom Penh, tot 7 januari 1979 met de bevrijding doorVietnamesetroepen, stierven miljoenen Cambodjanen (sommige bronnen spreken over 2 miljoen, anderen over 3 miljoen), door moord,hongersnood enziekte.
Met de start van deze revolutie begon het jaar nul en kwam er aan het land van de Cambodjanen zoals ze dat tot dan toe kenden,een einde. De bedoeling was een nieuw land te creëren, met vooral een van landbouw levend en onderdanig volk, en alle banden met het verleden te wissen. Om in dit opzet te slagen, werden in eerste instantie alle intellectuelen, studenten,monniken(het Boeddhisme was niet langertoegelaten)...vermoord,hoe verder de revolutie echter vorderde, hoe meer gewoonweg iedereen werd vermoord, inclusief kindjes en voormalige leidersvan deze gruwelorganisatie zelf.
Vele mensen belandden in 1 van de gevangenissen, anderen werden gedwongen hun huiste verlaten en naar het platteland te verhuizen waar ze12-15u per dag moesten werken, inclusief oude en zieke mensen.
Het brein achterdeze operaties was Pol Pot die samen met zijn'security forces'erop toezag dat zoveel mogelijk mensen werden gevangen genomen, gefolterd en/of vermoord, als slaaf werden gebruikt en dat een groot stuk van het cultureel erfgoed werd vernietigd.
Omdeze verschrikkelijke geschiedenis nooit te vergeten, en ternagedachtenis van de miljoenen doden,is er inPhnom Penh het 'Tuol Sleng Genocide Museum' opgericht, en kunnen ook de 'Killing fields' worden gezien. Deze twee plaatsen'bezochten' wij op onze eerste ochtend in Phnom Penh. Het bezoek was gruwelijk en onaangenaam maaressentieelom een beter inzicht te krijgen inde geschiedenis van dit prachtige land.
Het 'Tuol Sleng Museum'wasde grootste voormalige gevangenis- genaamd Security Prison 21 of S.21- tijdens de revolutie en wasvoorheen een middelbare school. De schoolklasjes werden getransformeerdtot kleine en grotere cellen en folterruimtes.Het museum bestaat uit de ene foto na de andere van de gevangenen, vaak voor en na folteren en overlijden.Dezefoto's werden genomen omdatde plaatselijke leiders aan hogerhand moesten kunnen bewijzen datde gevangenenoverleden waren en dus niet gevlucht bijvoorbeeld. Bij de bevrijdingin 1979 werden slechts 7overlevenden aangetroffen in S.21.
De mensen die niet overleden tijdens het folteren in de vele gevangenissen, werdenoa naarde'Killing Fields' in Choeung Ek op 15km van Phnom Penh vervoerd, om daar te worden vermoord.

Pol Pot stierf onder huisarrest in 1998. Vele anderen die met hem meewerkten, zijn ondertussen reeds overleden (velen van hen zijn trouwens zelf vermoordtijdens de revolutie). Heden zijn er nog 4belangrijke leiders in leven (waaronder de directeur van de S21 gevangenis) die berecht worden door de'Khmer Rouge Trial',operationeel vanaf2007.

Na een onaangename onderdompelingin Cambodja's recente en gruwelijke geschiedenis, konden we gelukkig ook genieten van het hedendaagse warme en prachtige Cambodja.
In Phnom Penh bezochten we ook hetKoninklijk Paleis en de RussianMarket met zijn vele en drukke kraampjes, en besloten we onze haren korterte knippen (1 dollar per persoon!).

Vanuit Phnom Penh namen we de 7uur-durende bus naar Battambang, een aangenaam en klein stadje in het noordwesten van Cambodja. Daar verkenden we gedurende een dag met tuk tuk en zijn chauffeur Mr Lim de omgeving van Battambang, met zijn vele mooie tempels, mooie platteland en bekende bamboo trein. Deze laatste is het vervoermiddelvoor de lokale mensentussen twee dorpjes (op 6km van elkaar gelegen). Uiteraard werd dit vervoermiddel ook als toeristische attractie uitgebouwd. Je betaalt 10dollar voor een prive trein. Op dit spoorrijden er ook echte treinen en andere bamboo treinen in tegenovergestelde richting. Maar daarop is de bamboo treinvoorbereid:hij kan namelijk zeer gemakkelijkgedemonteerd worden. De regel is dat detrein methet minst aantal passagiers van de sporen vliegt, maar in ons geval werd dit eigenlijk niet nageleefd,wijkregen elke keer voorrang en konden blijven zitten op ons bamboo treintje.
Triestig genoeg komt er bijna een eind aan hetbestaan van de bamboo trein aangezien rijke Chinezen de boel opkochten en eendeftigspoorwegennetwerk zullen bouwen. Dit is trouwens een triestig verhaal dat over vele toeristische bezienswaardigheden hier kan worden verteld. Dit land is zo arm en de regeringzo zwak/corrupt dat iedereen met geldzaken kan opkomen, privatiseren en zijn eigen goesting kan doen.

Vanuit Battambang hebben we de boot genomen naar Siem Reap. Deze tocht was prachtig maar zeer vermoeiend en warm! We hadden gerekend op 5u maar omdat we niet in het regenseizoen zijn, duurt deze tocht 8u.

Siem Reap is zeer toeristisch met vele restaurantjes, cafes, massageplaatsen, veel te veel tuk tuks,...maar is ook wel charmant en heeft het prachtige Tempel complex van Angkorte bieden.Wij hebben drie dagen lang getempelhopt om zoveel mogelijk van de prachtige tempels te ontdekken. Een drie dagenpas kost 40 dollar en is een week geldig.
De eerste dag hebben we met de fiets debekendstetempels, Angkor Wat en Angkor Thom bezocht. Deze fietstocht hadden we een klein beetje onderschat, het was al een uur rijden naarhet ticket office en dan moesten we nog naar de tempels rijden, en dat in zo'nhitte. De volgende dag hebben we met een tuk tuk en Mr Pon (of Tom Cruise zoals veleCambodjanen zichzelfnoemen ;-)) de verder afgelegen tempels bezocht. De derde daghebbenwe besteed aan een zonsopgang bij Angkor Wat en nog een selectie tempels. Vele mensendiewe hier ontmoetten, hadden hun buik al vol na 1 dag, maar wij hebben genoten van onze drie dagen, waarschijnlijk omdat we hetrustiger hebben aangepakt (bijv sunset en sunrise niet op dezelfde dag) en omdat we heel erg veel gelukhebben gehad met het aantaltoeristen, wij hadden vaak een tempel voor ons alleen.
Opnieuw een triestig feit, ook hier zijn rijke Aziaten aan het azen opwat Cambodja toebehoort. Een Zuid Koreaans bedrijf plant om al het vervoer in Angkor te laten gebeuren met elektrische wagentjes,dit betekent werkloosheid voor duizenden tuk tuk chauffeurs!

Morgen vertrekken we met de bus naar Sihanoukville, alwaar we een 4 daagse duikcursus (open water + national geographic cursus) op een eilandje zullen volgen. We hebben nog slechts 2 weken voor de boeg, we genieten alleszins met volle teugen en kijken er naar uit iedereen terug te zien.

Indien we niet meer bloggen voor Kerstmis, aan iedereen een Zalig Kerstfeest gewenst!

Dikke kussen en knuffels
Meerle

Tweede deel

Speciaal voor jullie, enkele GRATIS reistips van Meerle.

Naar ons gevoel houdt de South-East Asia Lonely Planetreisgids te weinig rekening met het feit dat South-East Asia reisgids kopers meestal meerdere landen in South-East Asia aandoen (anders koop je immers een individuele landengids). Ze geven te weinig tips over wat de moeite is als je meerdere landen bezoekt (zodat je dus soms 2 keer ongeveer hetzelfde bezoekt in 2 verschillende landen). Het zou beter zijn een gids te maken over de superlatieven (de leukste stad, de spannendste jungle, het mooiste stuk rivier, de meest idyllische kustregio, enzovoort, ...)

ALGEMEEN:

- Neem enkel het absoluut noodzakelijke mee op reis (2 T-shirts, 1 afritsbare broek, ...). Wassen is de boodschap! Overal bestaan zeer goedkope laundry services, en je onderbroeken kan je wel zelf wassen aan de lavabo, de volgende ochtend gegarandeerd droog in plaatselijke temperaturen. Zorg dat je de helft van je rugzak kan volproppen met souvenirs. Das niet overdreven! Zelfs de lichtste trekbroeken zijn hier te warm. Koop hier dus plaatselijk een in Belgie onvindbare ongelooflijk lichte flodderbroek voor een paar dollars. Praktische kledij vind je hier overal, mooie topjes niet echt (voorzij die daar belang aan hechten :-)).

-Neem een lichte zijden lakenzak mee, soms zijn de omstandigheden immers nogal groezelig (kies een rechthoekig formaat, en geen mummieformaat, dan heb je meer beenruimte, goedkoop te vinden in Decathlon) en ook een klein reiskussentje (wegens vaak bakstenen hoofdkussens).

- Zoek op of er tampons en/of maandverbanden te vinden zijn in het land waar je naartoe gaat.

- Tenzij je op trektocht gaat en dus geruime tijd niet in de bewoonde wereld zal vertoeven, hoef je geen rekverbanden, steunverbanden, plakkertjes, gaas, enzovoortmee te nemen op reis. Overal te koop in plaatselijke apotheken. Basis medicatie (type paracetamol, antibiotica type amoxicilline, ...) isin elk land te verkrijgen aan locale goedkope prijzen. Neem doxycycline als anti-malaria-medicatie.Dit is voor het ogenblik hetenige medicament (naast uiteraard het zeer dure Malarone) dat werkzaam is in elk Aziatisch land. Aan spotprijzen te verkrijgen in onder andere China (minder dan een dollar voor 100 tabletten). Controleer wel op voorhand of je geen bijwerkingen hebt. Resistentie tegen Lariam neemt toe in vele landen. Neem wel antimuggen DEET aan hoge concentratie mee. Dit hebben we hier niet gevonden.

- Petzl-hoofdlamp is overal onontbeerlijk gezien frequente stroompannes. Zeker noodzakelijk op trektochten, frequent geen elektriciteit aanwezig.

- Bereid je treffelijk voor, zorg dat je weet wat er te zien is in de landen die je wil bezoeken. (We kwamen meer dan genoeg reizigers tegen die ons met een koeienblik in hun ogen aankeken wanneer we hen vroegen of ze bezienswaardigheid x of y al gezien hadden). Zorg dat je een ruw reisschema in je hoofd hebt (en verander het uiteraadnaargelang de plaatselijke omstandigheden).

- Koop enkel de Lonely Planet van het eerste of de eerste 2 landen die je wil bezoeken. Plaatselijk kan je ofwel ruilen, ofwel een mooie gloednieuwe gekopieerde versie kopen voor 3 dollar. Let wel op, in China vind je heel heel moeilijk reisgidsen of andere boeken in normaal Engels schrift. Neem als leesboekjes maximum 2 dwarsliggertjes mee, en ruil (of steel ;-)) naar believen in de vele guesthouses of boekenwinkels (hier steel je beter niet, tenzij je de plaatselijke gevangenis wenst te leren kennen ;-)).

- Zorg dat je een heel goede reisverzekering hebt, zeker in landen waar de gezondheidszorgniet goedis, en repatriering vaak noodzakelijk isin geval van ongevallen/ernstige ziekte (bijvoorbeeld Cambodja). De meeste reisverzekeringen dekken GEEN avontuurlijke sporten zoals duiken of trekkingen in het hooggebergte. Kies een verzekering die dat wel doet (duurder dus), kijk of helicopter-rescue is inbegrepen, kijk ook of individueleel trekken (zonder officiele reisorganisatie) is inbegrepen. 'Protections' is de meest complete verzekering die wij vonden, waarin alle bovenstaande activiteiten zijn gedekt. Korting als je een vliegtuigticket bij 'Connections' boekt.

NEPAL:

- Ga naar Nepal eind september, dan ben je daar vlak voor het piekseizoen.

- De Around Annapurna trekking die wij deden is zowel fysiek als hoogtegewijs (langzaam stijgen)haalbaar voor iedereen met een redelijke fysieke conditie. Tilicho trek (onze side trip) is iets lastiger maar ook nog gerust te doen. We zouden deze trekking aan iedereen aanraden. Je hebt absoluut geen gids nodig. Een drager eigenlijk ook niet (overal langs de weg kan je water bijvullen aan de rivieren of in de dorpen (neem wel waterzuiverende tabletten mee, een filter type katadyn is niet nodig) en je slaapt in lodges dus veel meer dan warme kleren en wat medicatie hoef je niet te dragen). Als je toch een drager wil, kan je die inhurenin Kathmandu of Pokhara voor 5 dollar per dag op dit moment(inclusief: zijn eten, drinken en slaapplaats, en het dragen van zijn eigen bagageplus die van2 personen, zorg wel dat je hierin een beetje redelijk bent, enoverlaad die mens niet, zoals sommige toeristen doen, algemeen wordt 15kg als menselijk aanvaard). Het is op deze trekking belangrijk om iets voor het piekseizoen (vanaf begin oktober) te starten, gezien het er anders vrij druk wordt (was bij ons nog niet het geval) en er maar een beperkt aantal lodges zijn.

- Ook Everest Base Camp trekking (EBC genaamd) kan je perfect alleen doen. De lodges onderweg zouden van hogere kwaliteit zijn dan die in de Annapurna. Maar dit is de meest populaire trekking dus verwacht je aan mede-wandelaars (nog belangrijker om het piekseizoen voor te zijn dus).

- Andere lange (minstens 2 weken) trekkingen zijn vaak tent-trekkingen waarbij ook alle brandstof en proviand wordt meegenomen, enwaarvoor je uiteraard wel een gids en dragers nodig hebt. De Manaslu-trekking en de Daulaghiri-trekking zijn daar enkele van.

- Boek LOKAAL! BoekLOKAAL dus!
De prijzen die internationale reisorganisaties aanrekeningen voor een trekking van 2-3 weken (10-15 mensen in de groep) ligt tussen 2000-4000 dollar. Belgische en Nederlandse reisorganisties rekenen vooreentrekking1500-2500 euro aan per persoon. Ter plaatse betaal je ongeveer800dollar voor een privetrekking, 300-500dollar als je een groep vormt (= slechts 4 personen!), alles inclusief (gids, vervoer, eten en drinken, materiaal, slaapplaats, enzovoort). Ter plaatsein Kathmandu of Pokharakan alles voor jou geregeld worden op 2-3 dagen (permits, regelen van materiaal, gids en dragers, ...). Als je bij dezelfde locale maatschappij boekt, maar van thuis uit, via internet, rekenen ze het dubbele aan! Minstens! Ze beweren dat ze veel tijd nodig hebben om alles te regelen, en dat je dus op voorhand dient te boeken en te betalen, dit is NIET WAAR! Betaal niks op voorhand!Terwijl voor jou alle noodzakelijkheden worden geregeld, kan je ondertussen de vallei van Kathmandu bezoeken of donsjes gaan kopen ofkoffie drinken in je guesthouse.
En neen, je krijgt echt niet meer waar voor je geld als je 3000 dollar betaalt! Het enige wat extra is, zijn een tweetal overnachtingen in Kathmandu en een pick-upvan de luchthaven.
Boek lokaal, daarmee bedoelen we dus, LOKAAL!

- Indien je nadien nog naar China plant te gaan,regel dan jeVISAvoor China van zodra je inNepal aankomt (heel groot prijsverschil tussen een snelle visa-regeling en een trage (dieeen week duurt). Laat je paspoort desnoods maar liggen op de Chinese ambassade (je hebt het toch niet nodig op trektocht, een kopie volstaat).

-Neem de 'Greenline bus'tussen Kathmandu en Pokhara (iets van een 15 dollar in plaats van 3 dollar voor een locale bus). Met deze maatschappij zijn nog geen ongevallen voorgevallen. Deze bus is een toeristenbus en de chauffeurs rijden veel voorzichtiger dan chauffeurs van locale busmaatschappijen. We kunnen er niet genoeg op hameren dat er heel erg veel dodelijke ongevallen gebeuren met bussen in Nepal, ook op de weg tussen Kathmandu en Pokhara, die wel redelijk goed is, maar erzijn veel ravijnen, nergensis de weg afgegrensd langs de kant, en de chauffeurs rijden meestal zot.We kwamen twee toeristen(mensen die dus niet lang in het land verblijven!!) tegen diehet busje voor hen in het ravijn zagen rijden. We kwamen 1 meisje tegen dat daar enkele maanden verbleef in het kader van haar thesis en zelf al 2 bussen het ravijn in zag rijden.Neem nooit een nachtbus in Nepal.Niet doen.
Als je de Annapurna trekking doet,dan eindig je meestal in Jomsom. Vanuit Jomsomkan je een vlucht nemen terug naar Pokhara. Momenteel kost deze vlucht 80 dollar. Neem deze vlucht. Reken enkele dagen extra voor het geval je vlucht zou gecancelled worden door het weer.Neem in geen geval de combinatie van bussen van JomsomnaarPokhara (toeristenbussen bestaan niet gezien geen enkelemaatschappij zo zot is omdat risico te nemen). Er is geen weg. Het is levensgevaarlijk. Echt levensgevaarlijk.

- Via internet een vlucht boeken om Nepal te verlaten, of via een lokale reisorganisatie, kost even veel.

- Als je nog geen slaapzak of donsjas zou hebben, koop deze dan lokaal in Nepal.Trek daar een dag voor uit, zodat je kan vergelijken. Zeer sterk afdingen is de boodschap.Er zijn grote kwaliteitsverschillen tussen de verschillende winkeltjes op te merken (let vooral opafwerking van mouwen, ritsen).Wij vonden onze donsjes heel goed van kwaliteit. Als je nog hoger zou gaan echter (piekbeklimminkje of zo), dan raden we wel een nog warmere donsjas aan.

- Ook hotelprijzen zijn niet vast, afdingen!

- Vertrouwniet oppick-up service (tenzij je in dure hotels slaapt wellicht). Ze komen nooit opdagen.

- Bouw rust in na je trekking(wat rust ook voor jou moge inhouden) - naar de stranden van Thailand vliegen is misschien een optie :-)

- De vallei van Kathmandu (meer bepaald Bakthapur en Bodnath) is echt de moeite waard.

CHINA:

- China is prachtig. Ga dus.

- Wij zouden niet aanraden om alleen naar China te gaan, zonder te combineren met een ander, meer relaxerend land. We zouden ook niet aanraden om naar China te gaan, als je overstresst bent. Wees zen en ontspannen dus, voor je vertrekt. Je zal die twee eigenschappen nog veel kunnen gebruiken :-)

- Zorg dat je een flexibel reisschema hebt als je China binnen komt (zijnde, plan nog geen terugvlucht!) - we kwamen eigenlijk wel veel toeristen tegen (de meesten eigenlijk) die het land al na een week totaal overspannen ontvluchtten.

- Neem binnenlandse vluchten in plaats van de trein voor lange afstanden (soms 48 uur). De duurste treinplaatsen (en die heb je echt wel nodig) kosten iets van een 10 dollar minder dan een vliegtuigticket (slechtseen fractie van de treinreistijdvliegen). Denk niet dat het avontuurlijk is om 'hard seats' te gaan boeken in de trein, met als doel om meer het lokale leven te gaan beleven. Leef het lokale leven op de markt of op het plein of in de straat. Het zou spijtig zijn om de gevoelens van walging die je krijgt tijdens vervoersmomenten, zodanig op te stapelen, dat je de andere kanten van de Chinezen niet meer kan apprecieren. Want ze zijn echt wel lief en grappig. Maar dat kan je niet zien als je 48 uur tussen de vloeibare beef-drek en andere vuiligheid zit op de trein. Denk niet dat we overdrijven. We overdrijven niet.

- Boek vluchten via je hostel - voor slechts een fractie van de prijs die je zelf zal vinden op het internet. De meeste maatschappijen hebben enkel Chinese websites en die kan je dus (tenzij je sinologie hebt gestudeerd) niet lezen. Boek een ochtendvlucht, de vroegste die er is, want latere vluchten hebben vaak veel vertragingen.

- De taxis zijn bij de goedkoopste ter wereld. Ongeveer een euro voor 10 kilometer. Altijd met meter. Eerlijk. Je hoeft niet te discussieren.

- Afdingen is niet de gewoonte.

- Boek je hostel via internet (bijvoorbeeld http://www.hostels.com/) - altijd goedkoper dan wanneer je telefoneert of ter plekke aan de balie opduikt. De hostels in China zijn de beste die we ooit hebben gezien! Heel mooi, gezellig, vriendelijk, veel reisinformatie, gratis vluchten en treinticketten worden voor je geboekt, computers gratis ter beschikking, huiselijk, en voor slechts de zelfde prijs als elders in Azie! Echt een aanrader!

- Neem op de bus oordoppen, muziek, oogkleppen en neuskleppen mee en wees zen :-) Neem ook altijd wc-papier mee.

- Bezoek China zonder veel verwachtingen. Het is altijd anders dan je je voorstelt (maar wel heel mooi!). De Lonely Planet gids van China is ronduit slecht. Volgens ons zijn de auteurs nooitzelf op de plekken geweest die ze beschrijven.Zoek een andere reisgids. Luister naar verhalen van andere reizigers. Grasduin wat op het internet. Zorg wel dat je veel veel gelezen hebt over China, voor je ergens naartoe gaat. Afstanden zijn groot, dus kies zorgvuldig de provincies uit die je wilbezoeken.

- Ga van de paden. Doe dingen die Chinezen niet doen.

- Geef de Chinezen een kans -hun gedrag is vaakwalgelijk - maar ze zijn echt echt welgrappig en lief als je daar doorheen kan kijken.

- Neem een woordenboekje Mandarijn-chinees mee (of Cantonees, afhankelijk vande regio).

- Zorg dat je het adres van je hostel altijd in Chinese tekens bij je hebt (taxichauffeurs kunnen geen Westers alfabet lezen, de meeste andere Chinezen trouwens ook niet).

- Het land is heel veilig

- Vertrouw hier WEL de pick up service in tegenstelling tot in Nepal (en BEL als ze er niet staan om 1 of andere reden, ze zijn erg beledigd als je dat niet doet).

- En tenslotte: laat je niet afschrikken - ga naar China - je zal verbaasd zijn over de superlatieve prachtigheid van het land!

VIETNAM:
- Dat is een moeilijke. We hadden niet echt een gevoel bij Vietnam. Van Nepal houden we. Van Cambodja houden we. Voor China voelden we afwisselend gevoelens van walging en gevoelens van ontroering. Maar Vietnam riep niet echt heel veel gevoelens bij ons op. Mogelijks kwam dat omdat we gedeeltes van het land niet hebben gezien, of mogelijks doordat het tussen 2 prachtige landen door kwam.

- We vonden de mensen in het algemeen niet zo vriendelijk als in Nepal, China of Cambodja. We wisten vaak niet of ze de waarheid aan het spreken waren of keihard in ons gezicht aan het liegen waren (soms het ene soms het andere). We voelden er ons ook nogal de melkkoe die moest uitgemolken worden. Vaak antwoordden mensen gewoon om het even wat als we iets vroegen. Je wist niet echt of ja ook ja betekende en nee ook nee betekende. Dat is niet zo leuk, gezien je zo niet weet aan wat je je kan verwachten.

- De meeste taxichauffeurs die we tegen kwamen weigerden hun meter te gebruiken. Vaak waren de meters ook fake trouwens! Opletten dus! Op de buitenkant van de taxis staat de prijs per kilometer uitgedrukt, reken dus zelf uit hoeveel je ongeveer zal moeten betalen, want het is niet ongewoon dat ze een veelvoud vragen! We moesten steevast onderhandelen om ons wisselgeld terug te krijgen. Ook de taxi-motos, met wie we op voorhand een prijs hadden afgesproken, eisten achterafvaak meer geld. Vaak wisten ze ookhelemaal niet waar we moesten zijn, ondanks het feit dat ze op voorhand beweerden dat wel te weten. Enfin, in t kort, een woord was geen woord. En dat is nogal lastig. Deze ervaring hadden we enkel in Vietnam, niet in de andere landen die we bezochten.

- Alle mooie dingen zijn in plaatselijk te boeken tours te bezoeken. Het loont niet echt om individueel te reizen gezien dat duurder is, langer duurt, en je op onpraktische plaatsen uit de bus wordt gezet. Het helpt ook niet echt dat je mensen vaak niet kan geloven als zeeen bepaalde richting aangeven, en dat je niet met een gerust hart in een taxi stapt nadien.In de andere landen die we bezochten, kon je door extra moeite te doen, komen op plekken waar geentoerist ooitkomt (gezien het te veel tijd kost, te veel moeite kost, ...), en word je vervolgens met veel plezier geholpen door iedereen op je weg. Wij hadden het gevoel dat de mooiste plekken in Vietnam zeer sterk worden toeristisch 'uitgebaat' of 'uitgebuit', noem het zoals je wilt, wat het minder leuk maakt voor een individuele reiziger. Maar goed, voor wie wel graag de zaken georganiseerd ziet, is Vietnam een droombestemming: snel en goedkoop, overal te boeken.

- Opnieuw is het afdingen geblazen (op straat, niet in alle hotels).

- Hotels hoef je hier niet op voorhand te boeken. Zoek ter plekke een slaapplaats, waar je je goed voelt bij de mensen aan de balie.

- Binnenlandse vluchten zijn weer spotgoedkoop, je vindt ze echter niet op het internet! Boek bij je hotel!

- Vietnam heeft een lange kuststreek, wat wel aangenaam is als je in de buurt aan het reizen bent. Wij vonden Mui Ne heel leuk (maar als je echt een beach vakantie zoekt, ga je wellicht beter naar Thailand bijvoorbeeld).

- Het karstgebergt in Zuid-China lijkt heel sterk op de omgeving rond Halong Bay in Noord-Vietnam. Als je dus beide zou plannen te bezoeken, zouden wij Zuid-China prefereren.

- Maar opnieuw: bijvoorbeeld de Noordelijke streek rond Sappa met de rijstvelden,de stadHoi An, waar iedereen heel enthousiast over is, hebben wij niet bezocht. Mogelijks zijn wij dus gebiast.

CAMBODJA:

- Wat een verschil met Vietnam!

- De mensen zijn eerlijk. Hier wordt niet geluld. Ja is ja en nee is nee. Ze verwachten van jou hetzelfde. Zeg dus niet 'Maybe later' als je eigenlijk 'No thank you' bedoeld. Dat wordt hier niet geapprecieerd. Als je eenmaal iets hebt afgesproken, hoef je nadien niet meer te discussieren.

- Het land is ronduit prachtig, de mensen zijn ongelooflijk vriendelijk!

- Afdingen is opnieuw de boodschap. Soms veel soms niet veel. Bepaal zelf op voorhand hoeveel je voor iets wil betalen. Hotelprijzen zijn hier wel vast.

- Veel NGOs en locale initiatieven in het land - voor straatkinderen, slachtoffers van landmijnen, HIV slachtoffers, ... Draag een steentje bij, en ga eten in restaurants, of kopen in winkeltjes, die het goede doel steunen. We hebben het gevoel dat dit land er wel geraakt. Er is hier heel veel positieve beweging van binnen het land uit.

- Je zal overal langer willen blijven dan je oorspronkelijk had gepland! Veel tijd uittrekken dus :-)

- Bezoek de tempels van Angkor en omgeving op het gemak, om niet na 1 dag al een temple-sickness-syndroom te ontwikkelen! We kwamen vele toeristen tegen die op dag 1 s morgens zonsopgang gingen bekijken, dan een hele dag tempels (in de moordende hitte) en dan tenslotte s avonds ook zonsondergang wilden zien. En dan waren ze het beu. Doodzonde! Wij raden aan een weekpas te kopen, maar enkele tempels per dag te bezoeken, de dichte per fiets, de verdere per tuk tuk, en verder ook te genieten van het lekkere eten en drinken in Siem Reap, mooie tochtjes door de natuur in de omgeving, en je verkoelende hotel met zwembad (als je goed zoekt vind je wel een goedkoop :-)).

- Boek een tuk tuk voor de dag aan de ingang van een zeer goedkoop backpackers hostel. De dagprijs is dan ook navenant.

- Goede kennis van het Engels!

- Cambodja kan je perfect met de bus bereiken vanuit Thailand (snel en goedkoop, Bangkok-Siem Reap 8 uur rijden, Bangkok-Sihanoukville12 uur rijden).Een return vlucht Brussel-Bangkokkost substantieel minder dan een return vlucht naar Cambodja.

- Een schitterende bestemming voor mensen met 2 of 3 weken vakantie!


Ziezo. Tot hier de info. Hopelijk heeft iemand er iets aan :-)

Vast en zeker keren wij terug naar Nepal. Voor een tent-trekking deze keer. Gegadigden kunnen zich altijd tot ons wenden - vanaf 4 personen hebben we een groep :-)