Met ons weet je dus inderdaad nooit.

Na nog een stop in het kustplaatsje Nin, kochten we aan de Kroatische grens een wegenvignet voor Slovenië voor een maand.

1 nacht en de Postojna-grot overladen met Chinezen later, zaten we al in Italië. Dat had te maken met plotse en onverwachte woeste onweders, incompatibel met onze tentplannen.

Of hoe er toch geen zekerheden meer zijn in het leven.

Ook de pompbediende in het Sloveense benzinestation had geen zekerheden meer. Hij liet zijn blik rusten op onze vuilwitte gehavende Dacia en keek mij toen iets langer aan dan nodig. Belgium… zei hij zuchtend, met een puppyblik die verraadde dat hij nood had aan een gesprek en een schouderklopje. You know Beerschot? Jawel, hoe ken jij Beerschot? Twijfelende stilte. Heb je vroeger nog in die buurt gewerkt misschien? No. Nog meer twijfelende stilte. Op reis geweest naar België? Yes, several times a year. Echt een vlot gesprek. Daar hou ik wel van. Van vlotte gesprekken met onbekende pompbediendes. En maar blijven staren. Familie in België? No. My girlfriend lives in Belgium. Ah, daar begon de aap uit de mouw te kruipen. Oh leuk. No. I mean, she’s my extra girlfriend. You understand. Ik knikte. Daar was ie dan helemaal, de aap. Dat was ook weer te denken dat het vlotte gesprek die richting ging uitgaan. I probably shouldn’t. It’s not ok. I don’t know what to do. Hij scheen te hopen dat ik het antwoord wist. Meer dan dat schouderklopje en een empathische glimlach kon ik hem jammer genoeg niet geven. Geen zekerheden dus in ’t leven.

Of toch wel. Het is een zekerheid dat de vuilwitte gehavende Dacia tot het uiterste zal gedreven zijn. De onderkant kent nu ook wat deuken. Een akkefietje met hoge Sloveense bordures. En met een fietsdrager kan je ook wel een eindje rijden terwijl die nog plat ligt met de fietsen tegen de grond. Dat maakt wat rare geluiden maar leidt niet onmiddellijk tot totale destructie. Een immer leerrijke reis.

Italië betekende meer concreet Venetië. Steeds weer een prachtige stad, het tegengestelde ga je ons niet horen zeggen. Maar Italië betekende ook opnieuw West-Europa. En neen, dat was eigenlijk niet wat we op dit moment zochten. Plots geraakten we in een soort van reis-impasse: hoogseizoen, veel volk, exponentieel stijgende prijzen, toenemende warmte, kindjes die aangaven dat het lastig begon te worden, het was duidelijk dat een change of plans zich opdrong. Vele bestemmingsopties passeerden de revue, maar eigenlijk leek het ons wel aanlokkelijk, om na twee maanden te hebben gereisd aan een toch wel vaak hoog tempo, gewoon een beetje vakantie te nemen op gekend terrein. Aiaiai, dat was moeilijk om toe te geven aan onszelf! En zo zijn we dus aan de Belgische kust. Inderdaad, een zeer on-(t)-spannende beslissing van ons ;-)

We zijn de voorbije maanden een pak armer geworden: ons geld is weer eens op, we verloren 3 zonnebrillen, 2 koelelementen, 1 wandelstok, ½ fietsendrager, Noah’s krullen, meerdere kledingstukken en niet in het minst de maagdelijkheid van de voordien immer hagelwitte smetteloze kreuk- en deukloze dacia.

Maar we zijn de voorbije maanden ook een pak rijker geworden: herinneringen, beelden, anecdotes, een Noah die meer zelfvertrouwen uitstraalt, een Juno die nog gevattere antwoorden geeft en eindelijk op het potje gaat, fonkeloogjes voor beiden, reconnectie voor ons allen.

Er bestaan nog zekerheden in het leven.

We hebben nood aan zuurstof.

En zuurstof betekent voor ons een regelmatige break from normal life.

Dit soort leven is het leven dat we willen blijven leiden.

En nog een zekerheid: binnenkort is ons gezin twee leden rijker (cavia's :-))

Tot een volgende reis,

Meerle