Dag iedereen,

Bosnië.

Afgelegen grensovergang.

Rit doorheen het uitgestrekte, groene, heuvelachtige, desolate binnenland.

Een restaurant aan de kant van de éénzame weg.

Drie mannen die ons geïnteresseerd aankijken en blijven aankijken. Glimlachen.

Voor de kindjes appelsap en pannenkoeken.

Een casual gesprek in slecht Engels over de streek.

En dan verdwijnt Veerle naar het toilet met de hartjes.

Hij, diegene die het beste Engels speekt: “Tonight, you can sleep with my friend”.

Voordeel van de twijfel. Babylonische spraakverwarring in gedachten houdende.

Ik: “Thank you, that’s very friendly, but no thank you, we continue our journey to Mostar.”

Hij, verbouwereerd, ervan overtuigd dat ik hem verkeerd verstaan heb:

“No, I mean, you come and sleep with my friend and your friend also comes and sleeps with my friend”.

En vervolgens, om er heel zeker van te zijn dat ik hem goed heb verstaan:

“In this region, you have a wife, and then many women can also come”.

Hoe lang kan dat eigenlijk duren, naar het toilet gaan met twee kinderen?

Was ze ook nog even de heuveltop gaan beklimmen misschien?

De kinders weer aan ’t forceren tot spontaan fotomoment?

Aan ’t controleren of haar Marie-Jo’ke nog goed zat?

Ik, deze keer ook duidelijk:

“No thank you, I have a husband, he doesn’t want me to sleep with other men”.

Dat begreep hij, dat mijn husband dat niet zou willen.

Het leek me onnodig hem te beledigen door te stellen dat ikzelf het ook niet zou willen.

“Then maybe your friend can come alone?”

“No, it’s such a pity, she will regret it very much, but she also has a husband in Belgium”.

“You are both so beautiful”.

Ja zenne, daar kwam ze eindelijk aan.

Kom kindjes, zwaai eens naar de vriendelijke meneren.

Wat hebben ze gezegd, vraagt Noah? Oh niets, we mogen gratis in hun huisje slapen, wat een vriendelijke meneren in dit land.

Ons Bosnische verblijf eindigde, zoals het begon.

Een man in Sarajevo binnenstad.

Alleen maar oog voor Veerle.

Iets gedistingeerder was hij wel dan het trio van in ’t begin.

“My destiny is to give you pleasure”.

Ze is nog wat aan het nadenken over al die mooie voorstellen.

Ik ben benieuwd naar haar beslissing ;-)

Gelukkig had Bosnië nog meer te bieden dan aantrekkelijke mannen.

Het is een land dat ons nog lang zal bijblijven.

Naast een prachtige natuur, met ongetwijfeld mooie nationale parken, maar nog te weinig uitgebaat voor ons met kleine kindjes (of die indruk hadden we toch) en mooie steden zoals Mostar en Sarajevo, hadden we daar weer een reisgevoel (waar we anders vaak een vakantiegevoel hebben, voor diegenen die het verschil begrijpen ) door de Oosterse invloeden, de vele minaretten en het gezang uit moskeeën op regelmatige tijdstippen. De kindjes vonden dat wel grappig. ‘De meneer zingt weer zo luid’. Een pakkend land ook. Overal voel je het verleden. Wellicht omdat het land opvallend vol bezaaid ligt met witte grafzerken met als sterfdatum 93-94. Overal ook musea, die over verschillende periodes/oorlogsmisdaden handelen. In Mostar zie je films afspelen van de oude brug die kapot geschoten wordt. Vooral Noah was daar erg mee bezig. ‘Wie heeft die brug kapot schoten’ ‘waarom dan’ ‘hoeveel mensen zijn er gestorven’ ‘zijn er ook brave ridders’…

In Sarajevo wilden we graag een museum bezoeken maar na het werpen van een blik in de eerste zaal was het al duidelijk dat dit niet voor kinderen was. Noah zou er zeker wakker van liggen. Als alternatief hebben we het ‘War Childhood Museum’ bezocht. Een museum met een unieke invalshoek. In vitrines waren verschillende soorten voorwerpen te zien, van knuffelbeertjes, dagboeken tot chocoladeomhulsels. Bij elk voorwerp een verhaal, grappige, verdrietige verhalen die het leven van deze kinderen tijdens de oorlog weerspiegelden.

Bosnië was ook het land van de transformatie van Noah. Noah met korte haartjes, we moesten eraan wennen. De kapster was als kind met haar ouders gevlucht naar Duitsland, had daar een universitair diploma behaald en keerde terug naar haar geboortestad na de oorlog, waar ze jammer genoeg geen werk kon vinden met haar diploma. De meeste vrouwen blijven thuis om voor de kinderen te zorgen, omdat er nauwelijks werk is en omdat kinderopvang erg duur is. Veel vrouwen starten een eigen zaakje, kapsalon, schoonheidscentrum... zonder diploma. Zij had gelukkig wel een opleiding tot kapster gevolgd (zei ze toch, Muriel was net iets minder overtuigd toen ze haar kapsel in de spiegel bewonderde ).

En we blijven wandelen. De verhalen over de cavia’s zijn verminderd. Nu gaat het over vechten, ridders, oorlogen en de Titanic die gezonken is. No comment. Soms vraag ik mij af waarom ik bepaalde verhalen heb verteld .

Gelukkig nu geen geruzie meer over wie in welke draagzak moet. Het is duidelijk. Noah zijn mannelijke delen doen pijn in de grote draagzak dus Juno moet daarin en mama Mu kan die draagzak niet dragen, dus Juno moet op mij. Omdat mama Mu niet zo’n sterke spieren heeft. Daar kan ze mee leven. Wel hoopt ze op het groter worden van mama Mu haar spieren, zodat ze toch nog eens op haar kan zitten.

En ze blijven flink. Af en toe een scène op straat. Maar het valt zeer goed mee. Wel twee keer een scène in Mostar, op de oude brug, die gelukkig hersteld is door de brave ridders, Juno, nog niet akkoord met het huidige rugzakken beleid, snotterend, dramaqueen non verbale taal en tierend ‘ik wil op mama Mu (langgerekte pijnlijke u).

Daar werd duidelijk dat de opvoeding in Bosnië nog niet die is van praten en onderhandelen. Juno kreeg van de aanwezige winkel- en horeca-uitbaatsters vuile blikken toegeworpen vergezeld door een berispende vinger en een ‘neen’. Daar waar ik soms het gevoel heb in België vuile blikken te krijgen bij een wenend/lastig kind, is het hier wel een verademing dat de echte schuldige bekeken wordt .

Ook ons inpraten op Noah die Juno wilde attaqueren met een vork werd onderbroken door de ober die kort en streng ‘neen’ zei en de vork afpakte. Dan maar eten met de handen. Voila. Zo kan het ook. Kindjes instant braaf.

Het zinken van de Titanic doet er mij jammer genoeg aan denken dat er nog vervoersmiddelen aan het zinken zijn, met name een witte Dacia met aanhangsels. Onze fietsendrager blijft status quo maar onze achterruitruitenwisser heeft het wel begeven (lees, afgebroken bij het installeren van de stoute fietsendrager). Gelukkig hechten we beiden niet veel belang aan ruitenwissers en al zeker niet als die zich bevinden aan een ruit waar we tout court niets door zien. Hij zou namelijk dringend een wasbeurt moeten krijgen, en bovendien ligt er een stapel pampers, wc rollen, kussens, en tijdens de reis verworven speeltjes voor. Nochtans is onze mooie Dacia-koffier voor de rest superordentelijk geschikt, al zeg ik het zelf .

Misschien moeten we als vaste rubriek naast de cavia ook de teloorgang van de Dacia en aanhangsels opnemen.

Na Bosnië was er twijfel over de volgende bestemmingen. Slechte weersvoorspellingen voor Servië, Hongarije en Slowakije. Te warm en te zuidelijk richting Macedonië en Bulgarije (sorry Winfried en Nellie, zal voor een volgende reis zijn, toch bedankt voor jullie Bulgaarse avond, we herhalen die heel graag nog eens ) Wild doen en helemaal naar het noorden trekken, richting Scandinavië was ook een optie. Maar we zaten in een mooie regio, dus het zo ver gaan zoeken leek ons niet nodig.

Waarom dan niet terugkeren naar waar we het goed hadden en het klimaat ideaal is, lees zonnig met een aangenaam windje. Dus terug naar Kroatië, een bestemming met een ideale combi water, bergen en stadjes. Na wat opzoekingswerk werd de bestemming het eiland Hvar. Hier verbleven we voor de eerste keer tijdens deze reis een ganse week op één plek. Niet veel vernieuwends gedaan. Mooie strandjes ontdekt, prachtige steden (Stari Grad en Hvar) gezien en mooie natuur mogen bewonderen tijdens een aantal wandelingen. Hvar biedt eindeloos veel mogelijkheden.

Hierna gaat het richting Slovenië, waar we in het begin van de reis onder de indruk waren van de natuurpracht en meer van willen ontdekken.

Of wellicht richting Slovenië, met ons weet je nooit.

Tot een volgende!!!

Meerle