Dag allen,

Een tekstje vanuit het gras in de Montenegrijnse bergen, Durmitor Nationaal Park, met "Maître Gims" op de auditieve en "Bobotov Tuk" op de visuele achtergrond ; er zijn slechtere omstandigheden om de wacht te houden over twee slapende wittekopjes.

Is me dat hier weer een land van landschappelijke superlatieven - het zal moeilijk worden om een dergelijk toppertje te overtreffen de komende maanden!

Onze allereerste indruk van Montenegro, of toch van Montenegrijnse mannen,was nochtans niet geheel positief.

Mini-relletje met mezelf en de opdringerige verhuurder van de boot - die hield niet zo erg van vrouwelijke tegenspraak - zijn collega gooide het dan maar over een andere boeg en dacht het ijs te kunnen breken door ostentatief met Veerle te beginnen flirten - you most beautiful most sweet woman of the world - bijna had ze de bootsman van haar leven gevonden ;-) - fluitende voorbijgangers - toeterende auto- en camion-chauffeurs - starende blikken - ofwel was mijn felgroene all-in-one-strand-berg-stads-short te oogverblindend - ofwel zal Veerle haar sexy Marie-Jo-BH weer ostentatief geshowd hebben - het is een ware queeste om voor jullie foto's te selecteren waarop ze die niet van alle kanten laat zien ;-)

Maar na die eerste dag, zagen we vooral een ander Montenegro:

Spontaan voorrijdende chauffeurs, wanneer we voor de zoveelste keer de weg niet vonden.

Een koffie of rakija.

Een fles wijn.

Een avondmaal. Zomaar.

Een kampeerplek in de tuin. Ongevraagd.

Dus ja, Montenegro, machismo, maar ook spontane vriendelijkheid en gastvrijheid.

We startten ons verblijf in de baai van Kotor - vooral het dorpje met dezelfde naam vonden we ongelooflijk charmant - reisden vervolgens door naar Lovcen Nationaal Park - aaaah - beginnende bergen - en oef - buitentemperatuur van tien graden lager - naar lake Skadar - in de vorm van een dolfijn met zijn kop in Albanië en zijn staart gevuld met waterlelies in Montenegro – prachtig – om tenslotte te eindigen in Durmitor Nationaal Park - mijn persoonlijke favoriete stop op deze reis - hoge bergtoppen - frisse lucht - hevige onweders en flitsende bliksems - met telkens opnieuw het doorbreken van de zon die de pieken tot hun recht laat komen - als er iets is dat een instant geluksgevoel opwekt...

Maar ik ga te snel.

Flashback naar Kroatië - eilandverhalen en -anecdotes.

Helemaal den dada van Veerle – daar gaat ie dan – hopelijk slaagt ze erin het wat kort en bondig te houden – ik denk het niet ;-)

Van Okrug Gornji (schiereiland bij Trogir) reisden we naar het eiland Korcula.

Daar logeerden we in een heel leuk appartement, in het dorpje Lumbarda, met zicht op zee. De eigenaar, Zoran, een Kroaat die 10 jaar in Nederland had gewerkt, kwam frequent praatjes maken met ons en N en J. Leuk voor hen dat iemand hen eens verstond, voor ons opletten geblazen: roddelen of opmerkingen maken genre “zo’n mottige keuken”, “er is geen wasmachine of wat”, “waar is de living, er is gewoon geen living” tijdens de rondleiding waren jammer genoeg niet meer mogelijk.

In ruil voor de mottige keuken en het ontbreken van de living, mochten we Zoran’s mooie kayak gebruiken.

Kayakken met de kindjes verliep vlot. We vonden het al een prestatie dat we er tout court in geraakten (na het kayaktochtje in Bled waar de kindjes continu bang waren en duidelijk onze vaarkunsten niet vertrouwden). We slaagden erin anderhalf uur aan één stuk te kayakken. Zelfs een stormpje was hen niet te veel.

Toen de storm wat te hevig werd en het wat te lang begon te duren was de Marie-Louise in repeat modus de redding (alhoewel de hit al snel werd omgedoopt tot de Camille-Louise - hun nichtje).

Hierbij wel de volgende opmerking/tip:

Vertel aan een driejarige enkel verhalen die je 1000 keer wil herhalen. En doe dit zeker als je weet dat je gedurende anderhalf uur niet kan weglopen en je partner ermee kan opzadelen.

Het verhaal van tante Li (beetje anonimiteit, nu zijn er nog 2 opties ;-) ) die kaka deed in het Como-meer omdat ze het niet meer kon inhouden op de pedalo (ze was toen minderjarig ;-) ), was niet zo’n goede keuze (voor de mensen die ons goed kennen, is het niet moeilijk om te raden wie zo’n verhaal zou vertellen en bijgevolg over welke tante het gaat ;-) ). Gans de kayaktocht hebben we het verhaal moeten herhalen. ‘Tante Li heeft kaka gedaan in het water é mama’. ‘Ja é mama, dat doe je niet é, kaka in het water.’ ‘Heeft tante Li echt kaka gedaan in het water mama?” ja, schat, tante Li heeft dat echt gedaan. Er zijn nog wel gênante verhalen over die tante Li.

Zoran en andere eigenaars die via booking of airbnb hun huis/appartement aan ons verhuren, weten gelukkig niet wat er met hun inboedel gebeurt zodra ze verdwijnen.

Eerst moeten er bedden worden verschoven en gebarricadeerd (tafels, zetelkussens, stoelen, strijkplanken, antieke nachttafeltjes op hun zijkant, alles kan hiervoor dienen). Vervolgens wordt al het overtollige meubilair op elkaar of in een aparte ruimte gepropt zodat we wat meer ruimte hebben. Keukenkasten worden herschikt zodat al ons gerief erin kan. Een hoekje in de tuin verandert in een heksensoepje. Aarde, steentjes, stokjes, slakjes…, alles vliegt erin. Een glas wordt gevuld met een giftig drankje (jammer genoeg blijft dat glas nadien ook een verdacht kleurtje behouden), een glazen pot wordt omgetoverd tot aquarium, een boom wordt gekamd (een foto zal dit illustreren), plantjes worden herplant.

We doen echt ons best om onze kroost in de gaten te houden, maar ons allesziende oog mist ook soms wat…

Maar geen nood, op het einde wordt alles mooi teruggezet, er wordt mooi gekuist, de boom zijn haren worden weer in de plooi gelegd, steentjes worden verwijderd uit de heksensoepjes… Op airbnb worden we altijd aangeraden als bezoeker, we krijgen wel geen opmerkingen over hoe proper we zijn, maar wel de opmerking dat we altijd lachen en vlot communiceren. Dat is ook goed.

De ritten van Okrug Gornji naar Korcula en van Korcula naar de baai van Kotor waren trouwens prachtig. Na elke bocht volgde een nog mooier uitzicht.

De grensovergangen verliepen tot nu toe altijd vlot. De horrorverhalen van urenlang aanschuiven zijn ons gelukkig bespaard gebleven.

Het rijden is soms wel een uitdaging. Smalle straatjes waar je met zeer veel precisie moet maneuvreren bij het verschijnen een tegenligger (weet dat er vaak geen reling is en alleen maar afgrond), achteruit moeten rijden omdat de straat opeens te smal wordt, gravel roads waar de rallypiloot in mij wakker wordt en Muriel wit van angst naast mij zit (sorry Muriel, maar jij mag nooit mijn co-piloot worden, het is je niet gegeven, het rallywereldje) -> NB van MR: NMR hersenen zou de totale afwezigheid van frontale kwab zeer zeker aantonen ;-)

En die fietsendrager is natuurlijk een extra uitdaging.

De stekker was al kapot, dat wisten jullie al. Nu ook één van de zijkanten (gelukkig hebben we tape mee) ; tegen een boom rijden heeft zo zijn gevolgen ; de onderkant is ook al gehavend (als je bergaf rijdt, kan dat ding dus tegen de grond slepen, en als dat gebeurt, gaat dit gepaard met het hoge gekrijs van twee vrouwen ;-) -> NB van MR: het hoge gekrijs van één vrouw ; om je plezier te doen, zal ik nog in het midden laten dewelke ;-)).

We waren een bezienswaardigheid in de kleine straatjes van Kroatië en Montenegro. Mannen durfden al eens een minachtende blik werpen. Een Dacia, een witte dan nog wel en twee vrouwen die niet kunnen rijden (vinden we zelf niet).

Tegen dat we terug zijn, is er geen fietsendrager meer en zitten de fietsen gepropt tussen onze poepies.

Het wandelen gaat vlotter en vlotter. Noah wil altijd maar grotere stukken zelf afleggen. Jammer genoeg is dit niet altijd mogelijk: door een onweer, door onze nogal krappe timing, door onze onderschatting van de afstand. Misschien vindt Noah wandelen wel zo leuk omdat hij dan onze onverdeelde aandacht krijgt om te praten en nog eens te praten.

Hierbij aansluitend, hebben we geleerd om nooit meer beloftes op lange termijn te doen.

In een vlaag van zinsverbijstering, alles overweldigende liefde en overtuiging dat huisdieren goed zijn voor de ontwikkeling van een kind, hebben we een cavia beloofd aan Noah (die cavia zal de rode lijn worden doorheen onze verhalen, let op ;-)). Elke dag gaat het over die (verdomde) cavia. Maar schattig wel. Hij wil dus een levende. Dat wisten jullie al. Maar het moet ook één zijn die heel zachtjes aan zijn muggenbeten kan krabben (soms likken, ieuw, Muriel heb jij verteld dat cavia’s hiervoor dienen?) (cfr ook vorige blog, onze zoon maar trouwens ook ikzelf – mijn benen zijn een slagveld - zitten onder de muggenbeten)

Tijdens de zeer mooie wandeling in Kotor, begon hij er opeens over dat hij een ezel wilde hebben. Omdat Muriel het gezaag beu was, ging ze bijna toegeven aan het kopen van een ezel (sorry Muriel dat ik je daarin heb gecorrigeerd), na 5 min wenen was het ok en herpakte hij zich. ‘Ik wil geen ezel meer, wel wil ik elke dag op een ezel in Merelbeke zitten’ - wat Muriel beloofde, om opnieuw van het gezaag af te zijn, er staat iemand een leuke taak te wachten in Merelbeke ;-), dagelijks dan nog wel.

Praten lukt echter opeens niet meer in het bijzijn van meisjes. Met jongens geen probleem, dan is er sprake van een normale interactie. Maar met meisjes zien we een andere Noah. Dan regresseert hij en komt er buiten wat kreetjes, liefst zeer hoge (-> NB van MR: geleerd van Veerle? ;-)) en knorgeluiden (hij identificeert zich misschien net iets te veel met peppa big) niet veel uit. Zo erg dat een Brits meisje dat wilde spelen met hem vroeg aan mij of hij wel een tong had en kon spreken. Hij zou eens bij haar op de rug moeten zitten, ze zou wel weten dat hij een tong heeft . Doet mij denken aan een tekst die recent door een mannelijke FB ‘vriend’ werd gepost op FB: ‘The human brain is amazing. It functions 24/7 from the day we’re born and only stops when you’re taking a test or speaking to someone attractive.’

Met dit weetje eindigen we.

Geniet van de tekst (sorry voor de lengte ervan) en de foto’s en tot binnen een paar weken!!

Muvenoju

Ps

Tips voor reizen met kinderen (voor de serieuze tips gelieve andere blogs te bekijken) (er volgen er zeker nog in de volgende blogs ;-))

• Wil je 5 minuten rustig genieten op een pleintje in een prachtige stad zoals Kotor, dan zoek je een bankautomaat, je zet je kinderen ervoor (jammer voor de mensen die nog geld willen afhalen het komende halfuur), en je zet jezelf daarnaast (lees, 1 mama zit ernaast, de andere mama kan zelfs nog meer genieten en over het pleintje kuieren).
• Vochtige doekjes zijn absoluut iets om ALTIJD mee te hebben, is het niet om je nog steeds niet op het potje gaande koppige dochter te verversen, dan is het om je andere kind te kuisen (ook al zou je liefst weglopen) dat uitglijdt en volhangt met kaka van onbestemde oorsprong.