“Naar op reis gaan.”

Dat is wat Juno al weken loopt te verkondigen.

Wij gaan “naar op reis” en afhankelijk van haar stemming en tegen wie ze het vertelde, volgde daar dan een “en jij mag niet op bezoek komen” of een “en jij mag wel op bezoek komen hoor” op. (van muriel en mezelf mag iedereen by the way op bezoek komen )

En nu zijn we dus “naar op reis”.

Al sinds de dag dat we terug zijn van onze laatste lange reis enkele jaren geleden, kriebelde het om dit te herhalen.

Nu leek ons het ideale moment: Muriel’s opleiding (welke – ja – welke ?) is afgerond ; voor Noah leek het missen van een paar maanden in de tweede kleuterklas beter dan deze te missen in de derde kleuterklas ; Juno leek een pamperloze leeftijd te hebben bereikt en oud genoeg om niet meer te slapen overdag. Tweemaal fout: ze hebben beiden nog slaap nodig overdag en voor wat betreft die pamperloosheid, tja, onze dochter die op alle andere vlakken een rappe is, weigert steevast haar pamper uit te laten, pure koppigheid en volgens de literatuur en moderne manier van opvoeden, mogen we niet forceren. Dus haar potje wordt overal meegesleurd, maar elke keer krijgen we een ‘vanaf morgen mama’ te horen en veel geween en geroep bij elke suggestie richting potje ; wat is opvoeden een uitdaging . Soit, pot mee, in en uit de auto, in en uit elk huisje, de tent… En een gesleur met pampers en vochtige doeken overal, alhoewel die laatste sowieso worden meegesleurd. Wat een aanwinst in ons leven die vochtige doekjes, een mens zou ze moeten ontdekken vooraleer kinderen te hebben, ze kunnen werkelijk voor alles gebruikt worden.

Na een vlotte rit en goede nacht in München kwamen we aan in ons gezellig, lichtrijk, en in het groen gelegen huisje op een kleinschalige camping aan het meer van Bled.

De vlotte rit kende twee obstakels. Na enkele uren werd er wild gezwaaid naar ons vanaf de linker rijstrook (yep, wij rijden meestal rechts, en zodra het ietwat steiler gaat, hangen wij als laatste te bengelen achter de vrachtwagens op de rechter rijstrook). Alles leek ons in orde, fietsen niet gevallen, dakkoffer er nog op, deuren en ramen toe, geen ontsnapte kinderen, toch maar gestopt, bleek dat we de stekker van onze fietsendrager niet hadden ingestoken en die vrolijk op en neer lag te wippen (er was ook al een paar keer vrolijk over gereden leek ons), dus van de stekker bleef niet veel meer over (twee vrouwen samen?).

Geen lichten dus op de fietsendrager. Gelukkig staan er maar 3 lichte fietsen op (2 kinderefietsen en 1 plooifiets) waardoor de lichten van de auto nog goed te zien zijn. Een ander obstakel was een zwaar onder invloed zijnde Poolse chauffeur die voor onze neus uit zijn vrachtwagen op zijn hoofd viel. Muriel, de echte dokter onder ons, sprong uit de auto (ik volgde) en na een snelle ABCD check brachten we samen de ongecontroleerd bewegende Pool naar het gras. Tough day, tough night, zo deelde de Pool ons mede. Ondertussen raakten onze poepies oververhit in de auto. Gelukkig stelde een kinderloos koppel voor te wachten op de ziekenwagen. Onze kleren waren wat bloed, zweet, snot en vuil van onbestemde oorsprong rijker, maar een leven was alweer gered.

De daarop volgende rit stond de band op repeat (Juno zit in de herhalingsfase): de meneer viel uit de auto é, dat was niet flink é, als de mensen vallen dan moeten we ze recht helpen é.

Het kleine stukje van Slovenië dat we hebben gezien, heeft ons verrast. Vlotte wegen, groen, bergen, een platteland uit vervlogen tijden, en een goede infrastructuur voor toeristen.

We hebben niet alles kunnen doen wat we wilden. Zo was de berglift naar het Vögelgebergte gesloten wegens onderhoud en was de brug ingestort in de Vintgar kloof.

Wel hebben we kunnen mountainbiken (was de eerste keer dat we mountainbikes zagen met kinderstoelen) en kunnen ontspannen (in de mate van het mogelijke) aan het Bohinj meer (de minder toeristische versie van het meer van Bled).

Volgende bestemming waren de Plitvice watervallen in Kroatië. Dankzij het vlakbij logeren en de lange openingsuren konden we het park 2 keer per dag bezoeken, voor en na het middagslaapje. De tweede dag zijn we nog eens teruggegaan om ‘the upper lakes’ te herdoen, deze keer met beter weer. Prachtig! En zeer leuk voor de kindjes om te wandelen. Paadjes over het water, spetterende watervallen, een stok in de hand om vissen te vangen (en toeristen mee te onthoofden), foto’s met chinezen (onze kinders zijn zeer populair bij de chinezen, ook vinden ze ons erg grappig, wie draagt er nu kinderen op de rug?), af en toe een slak, een kikker…

Wat ook kan in de watervallen, is je knuffel laten vallen en mama Mu Jane laten spelen om die te redden (neen, dat vindt ze niet erg). Stond niet op hun toeristische website.

Na de Plitvice watervallen, ging het richting Pag, een schiereiland op 2-3 u rijden. Bekend om zijn kaas (niet geproefd) en om zijn woeste uiterlijk en Schotse weer. Daar zouden we kamperen, maar na 1 nacht moesten we spijtig genoeg opkrassen wegens wegstormen van de tent – wel spannende tijden voor Noah en Juno in de tent temidden van donder en bliksem - en zijn we verhuisd naar een veel te kleine mobilhome waarin we de dagen erop wel wat uren moesten doorbrengen, gezien de nog steeds voortdurende storm. Jammer, want we hadden een prachtige kampeerspot met strand voor de deur.

Wegwaaien van de tent was trouwens niet onze fout (wij zijn namelijk supergoede en ervaren tentopzetters) maar de fout van de natuurelementen: 10 beaufort (hadden we misschien moeten weten) en stenige ondergrond waar we geen piketten in kregen (onze buur had de dag erna een boor nodig – nooit aan gedacht).

Op zich was verhuizen naar een mobilhome met minder muggen niet zo’n slechte zet, want Noahs babyvelletje was al na 1 tent-nacht volledig doorprikt.

Er volgt zeker nog een nieuwe kampeerpoging, maar misschien in een minder mug-en onweersrijke regio.

Ondanks het slechte weer hebben we wel een prachtige wandeling kunnen maken. Op onze manier, weg verliezen heen en terug, ondanks het zich herhalen van rode bollen om de 10 meter, rechtdoor naar de top klauterend over de rotsen en doorheen de prikkeplanten, waar we konden genieten van prachtige uitzichten over Pag, omringende eilanden en Paklenica Nationaal Park.

En nu zijn we in Okrug Gornji, een schiereiland gelegen onder Trogir. Hier verblijven we in een ruim airbnb huis, wat welkom is na onze 2 vierkante meter grote bungalow . Hier alleen maar stralende zon.

Prachtige stranden en steden zijn hier ter ontdekking. Trogir is klein maar ideaal voor Noah en Juno. Split is een stuk groter alhoewel het toeristische centrum ook te doen is. In Split voelden we ons weer een beetje backpackers. Boot gedurende een uur om 14.30, we dachten dat het om 16u was, resultaat, Noah en Juno moeten wakker maken, dus grumpy start- en wij als galopperende muilezels door de straten om nog net op tijd puffend de boot te halen. Als we al dachten aan het maken van een boottochtje van langer dan een uur, dan is ons nu wel duidelijk dat dit niet haalbaar is. Rondtjolen met twee kinders in de hitte, en dan getjool naar de busterminal, bus op, gelukkig was er genoeg entertainment voor Noah en Juno dankzij de mensen die achter hen zaten en nog eens getjool naar ons huisje terug. Maar een leuke, mooie dag en verrassend brave kinderen, ondanks het wakker gemaakt worden en de hitte. Leuk te zien dat dit lukt.

We hebben geen buggy’s mee. Uit ijdele hoop dat de kinderen wel veel zouden stappen. (En omdat er geen plaats in de koffer was.)

Internet zegt dat een kind per dag het aantal km kan stappen dat ze oud zijn. Besluit: Juno is 6 maanden oud. Noah 8 jaar (toppie!). Muriel en ik elk minstens 1000 jaar. Toch ten minste tegen het einde van deze reis.

Resultaat, wij lopen de helft van de tijd als muilezels rond. Elk een kind op de rug. Eerst is er geruzie tussen de kinderen wie in welke draagzak mag zitten (deuter vs boba), en dan ruzie over op welk mama ze willen zitten. Als je Juno achteraan hebt, is er vaak rust. Juno kan stil genieten.Soms is er geen rust en dan bestaat een gesprek uit herhalingen, herhalingen en nogmaals herhalingen.

“Niet vallen é mama, niet vallen é mama” – in onze huidige bestemming moeten we een steile berg op en af om naar Trogir centrum te gaan - of “de boef heeft mijn sjieke zonnebril gestolen é (de kinderen spreken een grappig Gents-West Vlaamse- AN mengelmoes)” - mevrouw heeft haar zonnebril laten liggen aan Bled meer terwijl ze zei dat ze hem mee had ; les: vertrouw nooit een bijna driejarige.

Als je Noah hijgend in je nek hebt (en soms speelt hij een levende hond, waardoor hij nog meer hijgt) heb je nooit rust. In het beste geval heb je een normaal gesprek over cavia’s (levende liefst wel want daar houdt hij het meest van). In het slechtste geval gaat het over leven en dood (ik ben spiderman en kan dode cavia’s levend maken), over de knutselactiviteiten die hij voor ogen heeft (knutselen we dan 50 cavia’s alsjeblieft en ook een hokje en haar voor op zijn hoofd want dat heeft een cavia graag), over het eten dat hij wil kopen voor de cavia’s (caviachocolade, korrels voor de poezen, want volgens Noah zijn dat gewoon een soort cavia’s op de verpakking) enzovoort enzovoort. Nooit stil met onze zoon.

Dan is er ook nog de zak met petjes, zonnebrillen, truitjes, voldoende eten, drinken, alles voor de kindjes. Wij hebben geen truitjes mee, geen eten, en sparen het water uit onze mond. Zo is dat.

Ps 1 dit zou een korte tekst worden, maar wie ons al een beetje kent, weet dat wij de episteltypes zijn. Als dit te lang is, sla dan maar over en kijk gewoon naar de foto’s.

Ps 2 Overdrijvingen zijn ook onze stijl. 10 beaufort is 5 beaufort bijv

Ps 3 We laten uiteraard voor jullie entertainment de minder leuke stukken eruit. Het slaan van Noah op Juno, het gaan zitten midden op straat omdat de beentjes te moe zijn, het niet willen eten… Maar al bij al mogen we niet klagen. Ze zijn flink maar nog altijd kindjes natuurlijk. En waar we enorm geluk mee hebben, is dat ze echt overal slapen. Super! (in tegenstelling tot ons). Hetzelfde geldt voor de foto’s. Wij slagen er soms goed in om ons als enige toerist te laten verschijnen op de foto’s. Goed mogelijk dat er achter ons een rij staat aan te schuiven, dat we mensen verdringen, of zelfs verdrinken… alles voor de foto. Ook goed mogelijk dat vlak voor of na de foto Noah zijn zus sloeg, Juno in het oog van Noah prikte, … Wij slaan gelukkig niet op elkaar of op onze kinderen (mag niet, praten is de boodschap - dat heeft noah toch al geleerd van ons).

Tot een volgende!

Vele groetjes aan iedereen.