Vanuit het bruisende, dansende Buenos Aires namen we een 19-uur-durende eerste klasse bus naar Puerto Iguazu.
Aan luxe geen gebrek in deze bus! De ruime zetels konden bijna 180 graden plat liggen, de privé tv'tjes boden een ruime keuze aan films aan en het aanbod aan eten en champagne was overvloedig. Ons avondeten kregen we volgens Argentijnse gewoontes rond 22u30 en bestond uit 3 pakjes die letterlijk op onze schoot werden gegooid. De kunst was om deze op elegante wijze te openen,te ordenen en te verorberen. Muriel had geluk, dit zou de enige keer zijn dat de gevraagde vegetarische maaltijd wel degelijk vegetarisch was. Blijkbaar is het begrip 'vegetarisch' toch wel heel moeilijk te verstaan in deze contreien...

Vanuit Puerto Iguazu bezochten we de Iguazu watervallen, het grootste watervallen complex van Zuid-Amerika, gelegen op de grens van Argentinië en Brazilië. Gezien we maar niet genoeg konden krijgen van de overweldigende schoonheid van de watervallen, gingen we ze gedurende 2 opeenvolgende dagen bewonderen.
Het gaat hierbij niet enkel om de watervallen die indrukwekkend zijn, maar ook om de prachtige jungle omgeving en de vele wilde dieren (in ons geval vooral schattige dieren :-), zie fotos) die gespot kunnen worden. De watervallen kunnen bezichtigd worden vanaf kilometerslange wandelpaadjes. Zo is er onder andere het hoge wandelpad dat ons prachtige zichten gaf over de jungle en de watervallen, het lage pad dat je tot heel dicht bij de indrukwekkende watervallen bracht en dat de nodige afkoeling gaf in het tropische klimaat en het uitzichtspunt 'Garganta del diablo (keel van de duivel) waar talrijke watervallen met immense kracht de diepte instorten. Allemaal even prachtig!
Het stadje Puerto Iguazu zelf stelt niet zo veel voor. We zullen er echter wel twee herinneringen aan overhouden: ten eerste de zalig lekkere lokale vissen (pacu, surubi en dorado) en ten tweede een nacht vol jeuk en vuilniszakken. Dit laatste ging als volgt: de derde nacht moesten we wegens wateroverlast onze kamer inruilen voor een andere, wat groezelig en vuil ogende ruimte. Na een tijdje echter lagen we ons beiden dood te krabben. Uit pure armoede zijn we dan maar naakt op onze matjes gaan liggen, met vuilniszakken op, onder en rond ons tegen de koude, uit angst om onze kledij en slaapzak te besmetten met mogelijke beestjes ;-) Of er echt beestjes waren of het ging om jeuk van puur psychische oorsprong blijft een raadsel...

De volgende dag vertrokken we doodmoe met een, deze keer duidelijk minder luxueuze en minder vegetarische, 24-uur-durende bus richting Salta, gelegen in het noordwesten van Argentinië.
Salta ligt te midden van een prachtige omgeving. Er zijn tal van mogelijkheden om zowel het noorden als het zuiden te verkennen. Wij kozen ervoor om zonder tour (herinnert u zich onze allergie hieraan?) het zuiden te bewonderen en trokken naar Cafayate, gelegen te midden van de wijnvelden, bekend om de prachtige 'Quebrada de las flechas' en 'Quebrada de las conchas'. Deze laatste hebben we te voet verkend. We lieten ons 's morgens door de bus afzetten te midden van de quebrada en namen in de namiddag na 30 km wandelen de bus terug. Het was een warme, lastige maar prachtige dag. In Cafayate bezochten we 3 bodegas waarna we superfan zijn geworden van de Torrontes druif :-) We hebben er naast de avocado en pisco sour dus een derde vriend bij :-)

In Cafayate sliepen we in een zeer gezellige hostel, gerund door een alleenstaande man en zijn 3 honden. 's Avonds kookte de eigenaar samen met zijn vrienden gratis en voor niets voor de hele hostel empanadas (gevulde (blader)deeg koekjes met kaas, vlees,...). We hadden er een heel gezellige avond met onze medehostelbewoners waaronder een ietwat geschift Sloveens duo. Laat ik mij even het eerste contact met de Sloveense jongen beschrijven. Eerste vraag van die jongen: Do you have or do you know where to buy marihuana? Tweede vraag: Do you want to rent a car together? Ons antwoord spreekt voor zich neem ik aan :-)
Vanuit Cafayate trokken we opnieuw richting Salta van waaruit we de bus namen terug naar Chili, naar San Pedro de Atacama in het noorden. Deze rit was gewoonweg prachtig. We reden doorheen de groene vlaktes, doorheen een droog en woest gebergte om uiteindelijk doorheen de zoutvlaktes de grens over te steken.
San Pedro de Atacama vonden we fantastisch. Het is een klein en erg toeristisch maar gezellig dorpje van waaruit er oneindig veel mogelijkheden zijn om de prachtige omgeving te verkennen. Omdat de afstanden te groot zijn moet je hier meestal een tour voor nemen (helaas helaas). We hebben dan ook ons uiterste best moeten doen om onze 'zen-modus' te activeren. Te laat vertrekken? Geen probleem. In de groep blijven? Super! Snel uitstappen om op zijn chinees vlugvlug een foto te nemen en daarna terug de bus induiken? Top! Te laat aan het prachtigste zonsondergang-uitkijkpunt aankomen omdat de dwaze gids de tijd niet in de gaten kan houden? We love it! Een irritante gids die op het einde zegt dat de fooi niet is inbegrepen? Euh... neen, die fooi is er niet gekomen, zoooo zen zijn we ook niet nee :-)
De eerste dag boekten we een tour om in de vroege uurtjes de Tatio Geysers te bezoeken, gelegen op 4200 meter. We hadden hier prachtige fotos van maar wegens virus-besmetting (dank u Santiago), kunnen we ze niet meer openen. Hopelijk kan iemand die hier meer van afweet dit herstellen thuis. We denken hierbij meer specifiek aan ene Sean? Ja? Sean? :-)
´s Avonds trokken we richting maanvallei voor de zonsondergang. Ongelooflijk mooi! Het deed ons zeer veel plezier om onze zen-modus definitief uit te schakelen, de duinen op te crossen en zo de groep in de verte achter te laten, en ver weg van iedereen te genieten van de ondergaande zon. Het deed ons ook zeer veel deugd dat we daar als allerlaatste mens op aarde achterbleven, en we uiteindelijk terug naar beneden moesten crossen om toch nog de bus te halen. Te laat te laat. De gids was niet blij. Wij wel.
De volgende dag besloten we de vulkaan Lascar, met een hoogte van 5592 meter, te beklimmen. Gezien we de enige geïnteresseerde toeristen waren (onbegrijpelijk), bleken we een ware prive tour te krijgen, begeleid door een ietwat geschifte maar toffe chauffeur en gids. Deze dag was voor ons allebei één van de hoogtepunten van onze reis en een absolute aanrader! Mooi mooi mooi en ongelooflijk verlaten!
De laatste dag sloten we af met een tour naar Laguna cejar, een meer met een hoge concentratie aan zout waardoor we konden drijven, te midden van een surreëel prachtig landschap. Vervolgens reden we naar een zoet meer om ons af te spoelen en eindigden we de dag met zonsondergang vergezeld van een pisco sour aan het fantastische laguna tebenquiche.
Met toch wel een beetje spijt in ons hart verlieten we San Pedro de Atacama, voor de langste busrit die we namen, gedurende 36 uur, richting Pucon, in Noord-Patagonie.

Ondertussen hebben we Pucon weer achter ons gelaten en zijn we terug in Santiago van waaruit we binnen een paar uur vliegen naar het Paaseiland.
Verslag over Pucon en Paaseiland volgt volgende week!

Vele groetjes, kusjes en knuffels van Meerle!
xxx