Hallo iedereen,

Na een kleine twee weken in Bolivie te hebben verbleven, is het tijd voor een kort berichtje.

De vlucht naarLa Paz verliep niet zonder slag of stoot, gezien deAmerikaanse douane-ambtenarenbijonze tussenstop in Miamions profiel uiterst verdacht vonden.

Waren het onze mooie flashy trekkingkleren waar ze wellicht jaloers op waren, ons verdachte samenwonen, onze vele exotische Afrikaanse visum-stempels, onze Bolivie-bestemming, Veerles stralendeglimlach of een combinatie van alle, we zullen het nooit weten, maar in ieder geval vonden ze dat we verdacht genoeg waren om voor enkele uren in voorlopige bewaring te nemen, tot ze er volledig overtuigd van waren dat we toch zeker geen crimineleacties zouden uitvoeren tijdensde tussenstopin hun vooruitstrevende apenland.

De aankomst inLa Pazverliep een stuk vriendelijker. We besloten onze vlucht-reis nog watte verlengenen direct door te vliegen naar Sucre, kwestie van wat rustiger te kunnen acclimatiseren.

Sucre is Bolivies mooiste stadje en ligt op een hoogte van 2750 meter, in een vallei omgeven door licht glooiende bergen. Wanneer je op het dak van de oude Convento de San Felipo Neri staat, heb je een prachtig uitzicht over de witte koloniale gebouwen, de koepel van de kathedraal en de vele kerktorens. We zijn daar dan ook de volle twee namiddagen in het zonnetje gaan zitten met onze boekjes. Lastig zo, dat acclimatiseren :-)

Na een drietal dagen zijn we met de bus doorgereden richting Tupiza, in het zuiden van het land. Ter hoogte van Potosi, een mijnwerkersstad, hadden we het genoegen om kennis te maken met de beruchte wegblokkades van stakende mijnwerkers. Gelukkig werd onze bus slechts een paar uur opgehouden, en niet een paar dagen, wat ook gerust had gekund volgens onze medepassagiers. De lentezon scheen, de uitzichten waren mooi, en we hadden een grote voorraad lectuur en koekjes mee, dus al bij al was onze onverwachte tussenstop wel aangenaam ;-)

Uiteindelijk zijn we dan toch in Tupiza aangekomen.Dit stadjeligt op 2950 meter, temidden van een western landschap, met rode canyons, stoffig woestijnzand en condors diein defelblauwe luchtrondcirkelen. Een ideale omgeving om te paardrijden (wat Veerle duidelijk beter onder de knie had dan ik) en te wandelen, wat toch meer mijn dada is ;-)

Van daaruit vertrokken we enkele dagen later op jeep-tour richting Uyuni. We reden eerst door het prachtige Mexicaans aanvoelende Lipez-gebied en vervolgens doorheen een magisch maanlandschap met roze flamingos, lagunes in allerlei kleuren, geisers en warmwaterbronnen. De laatste dag tenslotte was het hoogtepunt, met zonsopgang en fotoshoots in de Salar de Uyuni, een gigantische zoutvlakte. We laten hierbij de fotos spreken...

Vanuit Uyuni bereikten we terug La Paz, op 3660 meter hoogte.

La Paz vinden wij een leuke stad, levendig en gevarieerd. We bezochten hier onder andere het Museo de la Coca, dat op een boeiende wijze de rol van coca in de traditionele plaatselijke cultuur, de godsdienst, ...weergeeft. Leuk weetje: in de huidige coca-cola worden nog steeds coca-bladeren gebruikt als smaakversterker. De cocaine hebben ze er echter verplicht uit gehaald sinds 1914.

Ondertussenis Veerle perfect geacclimatiseerd, en loopt ze de hellingen en bergen op als een berggeit. Ikzelf blijf echter maar last hebben van toch redelijk uitgesproken kortademigheid bij de minste inspanning. Hier had ik tevoren op grotere hoogtes in de bergen in Europa of Nepal nooit last van, dus dit verwondert mij wel wat. Ons oorspronkelijk plan was om een 5-daagse klimcursus te volgen in de Andes. Ik vermoed echter niet dat ik nu niet in staatzou zijnom op5000 metermet ijspikkels in gletsjers te gaan slaan. Om die reden hebben we besloten om de Andes voor het ogenblik te laten voor wat ze zijn (met pijn, veel pijn in het hart). Het voordeel is dan weer dat we meer tijd zullen kunnen doorbrengen in het (veel lager gelegen) Chili en zo extra tent-trekkingen gaan kunnen doen in Patagonie. En dat is dan natuurlijk weer fantastisch! Bovendien ligt het individuele rondtrekken in denatuur ons toch een stuk meer (en dat kan perfect in Chili) dan het rondtrekken met een gids en andere begeleiders, wat in Bolvie obligaat is.

So far so good. De wereld is mooi.

Tot de volgende keer maar weer!

Liefs,

Meerle