Hallo iedereen!

Om onze blog wat op te fleuren, hebben wij voor jullie maar weer wat uitstapjes gemaakt.

Vorig weekend beklauterden we Mont Kabuye, de hoogste niet-vulkanische berg van Rwanda. Met zijn 2643 meter, is deze berg nu wel niet van spectaculaire hoogte, maar hij bezorgde ons toch een pittig dagwandelinkje en een licht gevoel van stress toen bleek dat we in het terugkeren alles behalve de juiste weg aan het vinden waren. Maar goed, mits een omweg van enkele uren zijn we er toch alweer geraakt.

Dit weekend gingen we met enkele Belgische vriendjes kamperen en game-driven in Akagera Nationaal Park, in het Oosten van het land. De beestjes waren braaf dus we kunnen jullie spijtig genoeg (of gelukkig genoeg) geen heldenverhalen vertellen hierover. De enige dieren die ons hebben aangevallen waren enkele steekbeluste tsetse-vliegen, maar die hebben we met de hulp van Knack vakkundig vermoord. Zo hebben we toch ook onze kleine bijdrage geleverd aan het uitroeien van slaapziekte in het land.

Het had nochtans anders kunnen uidraaien... Kennissen van ons hebben daar onlangs de schrik van hun leven meegemaakt. Ze stonden rustig over het water uit te kijken, toen een licht geschifte olifant plots op hen kwam afgestormd. Met z'n allen doken ze één van hun twee jeeps in, en reden ze, achtervolgd door de olifant, zo snel mogelijk weg. Slechts na lange tijd gaf de olifant zijn aanval op. Later zouden ze te weten komen dat het beest is teruggekeerd naar hun andere jeep, deze volledig heeft gemolesteerd, en vervolgens het water heeft in geslingerd. Of geduwd. Of getrokken. Er waren geen getuigen om de correcte versie weer te geven. In ieder geval was de jeep goed voor het stort. Zo zie je maar, het kan verkeren.

Dat het kan verkeren, is ons ook wel op andere manieren duidelijk geworden (nu klink ik als de hoofdredacteur van het vaktijdschrift St*ry, die tracht in zijn voorwoord ook verhalen die niks met elkaar te maken hebben op mooie doch niet zo subtiele wijze met elkaar te linken).

Veerles visum. Het blijft problematisch. Zoals het er nu voorstaat, moet ze nog altijd tegen begin september het land uit.

Update voor wie nog niet op de hoogte is:

Gezien Veerle en ik in België officieel samen wonen, werd zij als mijn 'dependent' aanvaard door de VN. Normaal nemen de VN het op zich om het visum te regelen van hun werknemers en hun dependents.

Tot op de dag van vandaag, heeft Veerle nog altijd een toeristenvisum, maar er was ons beloofd dat de VN voor een 'dependent visum' gingen zorgen voor haar, na onze terugkomst in Rwanda in augustus.

Bij onze terugkomst hier, bleken de VN deze belofte in te trekken. Er werd mij door de verantwoordelijke VN-medewerker gezegd 'dat ze enkel een visum-aanvraag willen doen voor man-vrouw koppels, dat we 'persona non grata' konden worden in Rwanda als we een dergelijke vrouw-vrouw visum aanvraag zouden indienen', en, dat slaat werkelijk alles, 'dat dat toch een grote schande zou zijn voor de VN'. Dixit een VN-medewerker.

Bon, ik heb er dan maar zoveel mogelijk instanties bijgehaald, waarop ze wat terugkrabbelden en toch maar een visum-aanvraag voor Veerle indienden.

Zogenaamd werd deze aanvraag nu door het Rwandese ministerie afgekeurd, omdat we officieel samenwonen, en niet getrouwd zijn. Met discriminatie zou het dus helemaal niks te maken hebben. Dat is natuurlijk grote zever. We zijn ons licht gaan opsteken bij l'Ecole Belge hier in Rwanda, en die slagen er wel in om voor hun samenwonende man-vrouw koppels visa te versieren. Het heeft dus helemaal niks met het officieel samenwonen te maken, maar alles met het vrouw-vrouw-samenwonen.

De raad van de sympathieke VN-medewerker? Trek uw plan, ga zelf naar de Immigration Office, vertel daar een mooi verhaaltje over hoe Veerle uw nichtje is en hoe je daarom verantwoordelijk bent voor haar, en hup klaar is kees. De nors kijkende loketbedienden daar zullen wellicht wel direct gratis beginnen strooien met visa, als we dat aandoenlijke sprookjesverhaaltje gaan vertellen. Misschien doen ze er nog wel een welkomstdansje bij ook.

Ik ben dan nog maar eens achter mijn computer gaan zitten om wat rond te mailen, wat moet een mens anders doen nietwaar, en toen beloofde men mij om een afspraak te regelen met de directeur van de Immigration Office, om een lokale VN-medewerker mee te sturen om de zaak wat te 'faciliteren', en om een begeleidende brief te schrijven, waarin stond dat Veerle voor hen wel degelijk erkend is als mijn dependent, en om haar dus alsjeblief dank u wel een visum te geven.

De directeur hebben we niet gezien, de brief trok op niets, en de medewerker heeft zijn mond niet opengetrokken. Dank u wel dus voor de nuttige inbreng.

De 'zaak' is nu in beraad. Deze week zouden we definitief antwoord krijgen van de Immigration Office.

Nu wisten we natuurlijk wel op voorhand dat het grootste deel van Afrika over het algemeen niet zeer homoseksueel gezind is. Alle begrip hiervoor, alhoewel, dat meen ik uiteraard niet, eigenlijk heb ik hier absoluut geen greintje begrip voor, maar goed, de tijd zal misschien wat positieve evolutie met zich meebrengen.

Maar. Ik werk niet voor Rwanda, ik werk voor de VN.

Het feit dat de VN geen duidelijke uitgeschreven richtlijnen hebben, om al hun personeelsleden en hun erkende dependents, of die nu man, vrouw, blank, zwart, geel, hetero, homo, of een beetje vanalles zijn, zo goed mogelijk te assisteren bij hun verblijf in een land dat niet hun thuisland is, is een schande.

Gelukkig heb ik hier wel degelijk ook enkele mensen binnen de VN-organisatie ontmoet, die hun uiterste best doen en hebben gedaan om ons vooruit te helpen.

Een andere piste die Veerle heeft bewandeld om een visum te bemachtigen, ishet aanvragen van eencontract bij de Decaan van deFaculteit Geneeskunde, om zo een werkvisum te kunnen aanvragen. De decaan heeft echter laten weten dat hij geen contract kan geven aangezien Veerle het vrijwilligerswerk op eigen initiatief is gestart. Wel liet hij ook weten dat hij haar dankbaar is en dat het werk wel degelijk zeer nuttig is voor de studenten. Jaja...We voelen ons hier zeer welkom ;-)

Wij houden jullie op de hoogte van het visum-vervolg. Binnenkort kunnen we er een mini-serie van maken.

Vele groetjes, knuffels en kusjes

Een zeer speciale dikke knuffel aan Sanneke, die vandaag 1 jaar geworden is.