Hallo iedereen!

We dachten dat het misschien nog eens tijd werd voor een update, nu ik donderdag naar België vlieg, en Muriel mij een weekje later volgt (zij volgt mij eens voor de verandering ;-)).

Als echte zigeuners, zijn we ondertussen voor de vierde keer verhuisd. Reden voor ons verhuizen, is bezoek uit België voor onze huisgenote Iseult. Haar broer Philippe, zijn vrouw Dorothée (voor de geneeskunde-vrienden bij wie nu een vaag belletje gaat rinkelen: het gaat hier wel degelijk over onze vroegere studiegenoten), hun twee kindjes, Emma en pasgeboren baby Anna, Annelies, een vriendin van Dorothée en Annemie, de mama van Iseult. Bakje vol zoals jullie zien - en dus exit Veerle en Muriel :-)

Uiteraard blijft geen enkel probleem onopgelost, en kunnen we deze familiebezoek-periode overbruggen door aan housesitting te doen bij vrienden van Iseult, die Rwanda tijdelijk hebben verruild voor ons mooie Belgenland. Dit resulteert in alweer wat nieuwe fotootjes voor jullie (bij deze zouden we onze blog beter omdopen tot ‘Meerle-immobiliën' nietwaar?) van ons terras en van onze indrukwekkende tuin waar prachtige bloemen bloeien en allerlei lekkers staat. We moeten voor de eerste keer in ons leven voor een tuin zorgen, en dan nog voor andermans tuin, wat wel wat stress met zich mee brengt, onze ervaringen met dode en verwelkte bloemen op elke plek waar we komen in gedachten houdende:-) Bijgevolg ga ik elke dag de bloemkolen en aubergines aanstaren om te zien of ze nog wel leven :-). Ook hebben we voor de eerste keer in ons leven een composthoop. Met al dat eten van groenten en fruit, produceren we uiteraard veel afval. Het is ondertussen Muriel's hobby geworden om een paar keer per dag met ons bordje afval naar de put te gaan, 't is te zeggen, dit was aanvankelijk een put, maar na ons vertrek hier, zal het wellicht een berg zijn ;-). Jaja de bewoners zullen niet weten wat ze aantreffen ;-)

Ondertussen hebben we met spijt in het hart afscheid genomen van onze Nederlandse vriendin Celine, die hier voor een micro-financiering project werkte, van Helle, die 3 maanden naar Denemarken terugkeert voor haar thesis en van de Belgische ambassadeur die na drie jaar werken in Rwanda, besloten heeft naar Helsinki te verhuizen. Ter ere van zijn afscheid gaf hij een grote (lees vooral ‘gratis') receptie met lekkere hapjes (vleessamosa's, brochettes, vis, en de vegetarische varianten voor muriel, wat hier wel zeer uniek is, en als dessert appelbeignets en mini-aardbeientaartjes) en drankjes (schuimwijn, campari, vers fruitsap, ...). Het was de eerste en meteen ook de laatste keer dat we de vriendelijke Vlaming en zijn vrouw hebben ontmoet. We waren eigenlijk ook niet echt officieel uitgenodigd (aangezien we ons nog niet zijn gaan inschrijven in de ambassade, punctueel als we zijn), maar zijn meegegaan als zus en nicht van respectievelijk Iseult en Hans. Achteraf bleek deze hele schijnvertoning niet echt nodig te zijn geweest, want de tamtam had al zijn werk gedaan, en de aanwezigheid van het 'koppel lesbische dokters' in Kigali was al algemeen gekend op de ambassade en dus ook bij onze gastheer. We hebben er onze ogen uitgekeken! Er was de prachtige (doch ietwat koloniale) omgeving (het huis was geen huis maar een kasteel, de tuin was geen tuin maar een park), en er waren wellicht zo ongeveer een miljoen Belgen aanwezig. Minstens. Die moeten zich overdag wellicht ergens op een geheime plek schuil houden. Ofwel vertoeven ze op plaatsen waar wij als simpele zieltjes niet kunnen komen. We hebben daar eveneens een oudere man leren kennen (type: je suis flamand maar iek spreek keen vlaams) die ons na twee zinnen uitnodigde om de volgende dag in bikini te komen zwemmen en te eten aan zijn zwembad. Hier zijn we uiteraard niet op ingegaan:-)

Ook onze andere Belgische vrienden (dat zijn er maar enkele van die 1 miljoen verstopte wezens) vertrekken één voor één terug naar ons landje; in de zomervakantie is het hier precies de grote exodus, enkel de vogels die uit de lucht komen te vallen, mankeren nog (grapje van muriel voor de bijbelfanaten), dus stilaan begint het bij ons toch ook serieus te kriebelen...

Twee weken geleden hadden we een lang weekend (1 en 4 juli zijn feestdagen hier) en trokken we er weer op uit naar Kibuye. Het genieten heeft jammer genoeg niet lang kunnen duren want tijdens de eerste nacht werd Muriel ziek. Te ziek om iets leuks te doen, we hadden namelijk gehoopt om weer te gaan kajakken, maar ook niet ziek genoeg om halsoverkop terug te keren naar Kigali. Na twee dagen ziek geweest te zijn, kon ze weer gezond en wel in de bus stappen naar Kigali :-).

Het lesgeven gaat goed. Wel heb ik deze week afscheid moeten nemen van de Britse Katie en haar man Peter, die hier 6 maanden vrijwilligerswerk hebben gedaan. Tot nu toe zagen we elkaar af en toe in de stafvergadering voor we elk afzonderlijk lesgaven, maar vanaf nu zal ik het helemaal alleen moeten doen...

Ook met ons gaat het goed. Na de eerste teleurstelling op het vlak van Muriels jobinhoud (of eerder het initiele ontbreken hiervan), slagen we er ondertussen zeker en vast in te genieten van ons leventje hier in Rwanda, dat vele voordelen heeft.

We leven hier op het Afrikaanse ritme. Daarmee bedoelen we dat we hier zeeën van tijd hebben. Tijd om te sporten, tijd om te lezen, tijd om foto-albums van onze reizen te maken, tijd om wat te studeren, tijd om te koken, tijd om het huishouden te doen... Het grappige is dat wij zelfs tijd te kort komen, ook al hebben we er zoveel. We kijken er eigenlijk niet zo heel erg naar uit om terug te keren naar het Westerse ritme. Belangrijk hierbij is ook dat we allebei baas zijn over onze tijd. Ik kan zelf mijn lessen plannen en Muriel kan zelf bepalen welke dagen ze naar Nyamata gaat en welke dagen ze van thuis uit werkt.

Nog een voordeel is het eeuwige aangename klimaat. En daar wordt een mens toch blij van hoor! Zelfs als het regent, is het niet zoals bij ons, vuil, grijs en deprimerend. Wanneer het hier regent, stort het water met bakken naar beneden, wat ons eerder doet denken aan de douches in een tropisch zwemparadijs. De laatste weken is het regenseizoen trouwens echt voorbij, en staan we elke dag op met een stralende zon, zalig toch! (papa, dat zou toch iets voor jou zijn?)

Ook het goedkope fruit en groenten vinden we zalig (en het feit dat Modeste er naar de markt om gaat voor ons ;-)). Voor minder dan 10 dollar kunnen we heel onze frigo vullen en staan er wel 3 fruitmanden verspreid in ons huis. We zijn dus zeer gezond bezig, en dat is toch iets wat bij mij in België minder het geval is ;-)

Dus, ook al missen we uiteraard onze familie en vrienden, dit leven hier heeft zeker en vast zijn voordelen en we zullen het toch een klein beetje (veel) missen als we weer moeten functioneren in het Westen. Maar geen angst, zusje en Sanneke, we keren terug hoor, we zijn ook geen type om hier jaren en jaren te wonen ;-)

Veel liefs en tot snel!

Meerle