Dag liefste iedereen,

3 weken en 1 weekenduitstapje later, hebben wij weer wat stof om over te schrijven verzameld, alsmede enkele fotootjes om ons leven en welzijn te bevestigen ;-)

Zoals door Veerle in onze vorige blog-tekst werd beloofd, zou ik deze keer iets schrijven over mijn werk. Uiteraard gingen wij er toen van uit dat mijn werkactiviteiten tegen dit moment wel de pan gingen uit swingen - werk is er hier immers genoeg... Maar. Maar maar maar. Om te werken moet een mens natuurlijk wel op zijn werk geraken. En daar wringt het schoentje nog steeds.

Uiteraard heb ik mij gedurende mijn eerste maand hier in Rwanda op het UNICEF hoofdbureau in Kigali wel bezig gehouden. Enthousiast als een jong hondje dat bij het aanbreken van de lente voor het eerst wordt losgelaten in het bos (ja, zo was het wel ongeveer :-)), begon ik te denken en te schrijven aan een HIV-actieplan voor de komende 6 maanden. Hoe meer ik schreef, hoe meer ik ervan overtuigd geraakte dat er echt wel iets te bereiken viel op een jaar tijd. Na een maand lezen en schrijven echter, stonden mijn ideeën over wat diende te worden uitgevoerd tussen juni en december 2011, zo wel op papier. Dringend tijd dus om ze te beginnen uitvoeren, want het tijdsschema was nogal strak, gezien de voorziene VN-fondsen in de maand november al zullen vervallen.

Wat echter zeer spijtig en demotiverend is, is dat we ondertussen eind juni naderen, ik hier ondertussen bijna 7 weken werk, en ik nog steeds niet in het district hospitaal in Nyamata ben geraakt, waar mijn eigenlijke werk-uitvalsbasis zich situeert.

Eerst was er een gebrek aan UNICEF-auto's waardoor geen 'officiële introductie' kon worden gepland. Toen waren de uitnodigingen voor diezelfde 'officiële introductie' niet verstuurd. En op dit moment, ontbreekt nog steeds een papier van een Rwandees overheidsorgaan dat mij officieel de goedkeuring moet geven om te mogen starten met werken. Welkom in Absurdistan.

En hoe langer het wachten duurt (want veel meer dan met mijnduimen draaien kan ik daar op dat hoofdbureau niet meer doen voor het ogenblik - ik heb zowat elke komma in mijn actieplan al 36 keer bestudeerd), hoe duidelijker het wordt dat mijn vooropgestelde doelstellingen wellicht niet meer zullen kunnen worden gehaald binnen de voorziene tijdsperiode, en hoe meer vragen ik mij begin te stellen over enerzijds het nut, en anderzijds de gewenstheid van mijn aanwezigheid hier.

Maar goed, het moet gezegd worden, met dank aan mijn relatieve werkloosheid, heb ik veel tijd om te kijken en te luisteren, om vragen te stellen en nietszeggende antwoorden te krijgen, om interne en externe vergaderingen bij te wonen en om mensen van allerlei afkomst om hun visies en meningen te vragen. Zo heb ik op relatief korte tijd wel al enorm veel bijgeleerd over het functioneren van VN-organisaties en overheidsinstanties, en hun onderlinge relaties. Of dat allemaal op positieve wijze bijdraagt aan mijn mening over het nut van structurele ontwikkelingshulp, dat is een andere vraag (die ik met veel plezier beantwoord tijdens een minder publieke en meer privé aangelegenheid :-))

Uiteraard kan deze situatie niet nog veel langer verder blijven duren. Als we hier geen nuttige bijdrage kunnen leveren, dan is onze aanwezigheid hier niet bepaald te verantwoorden. Ons plan is dus, om in juli te herevalueren of we hier al dan niet in Rwanda gaan blijven. Ik hoop in ieder geval van harte dat ik tegen dan mijn werkplek al heb mogen aanschouwen!

Vervolgens nog een woordje over Veerles werk. Zij geeft nog steeds les aan assistenten en studenten geneeskunde in het Universitair Ziekenhuis in Kigali. Ze begint iedereen wat te leren kennen, en doet haar job (weliswaar onbetaald) graag, hoewel ze zich bij wijlen ook wel wat vragen stelt. Ze heeft dagelijks wel heel wat voorbereidingswerk aan haar lessen, dus bij deze willen wij aan alle leerkrachten ons respect betuigen en willen wij ons oprecht excuseren voor alle leerkrachten-mopjes ;-)

Genoeg over ons werk, laat ons nog enkele zinnen wijden aan onze 'buitenwerkse activiteiten'.

Sinds 2 weken zijn wij de trotse bezitsters van een zeer mooie scooter. Op die manier kunnen wij op aangename wijze cruisen doorheen Kigali en landelijke omstreken. Ons vrijheidsgevoel is op slag vertienvoudigd hierdoor :-)

Ook een positieve evolutie, is het feit dat we vorig weekend verhuisd zijn naar een sympathieke Vlaamse collega van mij. We wonen nu dus met 3 in een huis, wat een enorme vooruitgang is, gezien we in ons vorig huis nog 6 andere huisgenoten hadden. Ons huis ligt in een leuke buitenwijk van Kigali, Kimihurura genaamd, met veel groen, en weinig verkeer.

Wij zijn beiden bovendien ook hard op weg om 'Sportvrouwkoppel van het Jaar' te worden. Het aantal uren per week dat wij spenderen aan a) zwemmen - b) tennissen - c) Afrikaans gymen en d) heuvels op en neer wandelen, is niet meer te tellen. Zo zie je dus maar, werken in l'Afrique heeft ook z'n voordelen uiteraard.

Dit weekend hebben we ook weer op uiterst relaxte wijze aan het Kivumeer doorgebracht, deze keer in Gisenyi, aan de noordelijke grens met de Democratische Republiek Congo. Het Kivumeer ziet er op die plek geen meer uit, maar eerder een zee, met echt zand en echte golfjes. Voor de show lagen er zelfs wat catamarans en surfplanken uitgestald. Spijtig genoeg vielen deze echter niet te gebruiken wegens absolute windstilte (waarbij we kunnen vermelden dat het op die plek eigenlijk zowat nooit waait, maar ik neem aan dat een hotelkamer beter te 'verkopen' valt aan buitenlanders als je op de site vermeldt dat er zeil- en surfmogelijkheden zijn nietwaar).

Tot daar een korte update over ons leven alhier.

Wij zullen in ieder geval blij zijn jullie in levende lijve terug te zien eind juli :-)

Dikke kus en tot de volgende keer maar weer,

Meerle