Hello iedereen,

Hier zijn we weer!

Wie op zoek is naar de volgende aflevering van 'Extreme Adventures', please leave thisblog right now, plof in de zetel enzap bijvoorbeeld naar een herhaalaflevering van 'Deadliest Catch', een buitengewoon interessante serie over het vangen van krabben in Alaska.
Voor alle anderen: we zijn heel blij dat u bij ons blijft en hopen u niet te zullen vervelen met, voor de verandering, vakantieverhaaltjes, in plaats van echte reisanecdotes. Na het prachtige China per bus te hebben verlaten, hadden we immers nood aan wat rust, zon en zee. Mogelijkerwijsroept Vietnam eerder oorlogsbeelden bij u op, dan idyllische fotoplaatjes, maar ondanks zijn recente gruwelijke geschiedenis, zijn er in dit land heel wat mooie plekjes enmensente vinden.

Tot onze grote spijt, gedeeltelijk door onze plots gewijzigde plannen en het bijgevolg niet bezitten van een Vietnam-reisgids, en gedeeltelijk door het slechte weer in het Noorden van het land, hebben we het land niet echt bereisd zoals we dat hadden moeten doen. We voelen ons daar een klein beetje schuldig over, maar nu ook niet zo heel erg veel. De prachtige stranden, baaien en rivierendie we wel gezien hebben, namen dat schuldgevoel wel grotendeels weg.

Vooraleer we aan de mooie waterverhalen beginnen, zullen we misschien kort een paragraaf wijden aan de recenteoorloginVietnam.

De door ons gekende 'Vietnamoorlog', die trouwensbinnen Vietnam 'Amerikaanse oorlog' wordt genoemd (alles hangt af van het perspectief waaruit je iets bekijkt wellicht), ontstond in 1957 en duurde bijna 20 jaar. Er werd oorlog gevoerd inZuid-Vietnam tussen de Vietcong (gesteund door communistisch Noord-Vietnam) en het Zuid-Vietnamese bewind (gesteund door de Verenigde Staten). De VS verleenden Zuid-Vietnam steeds meer steun, in eerste instantie met 'adviseurs', maar later steeds meer met wapens en daarna ook manschappen.
De 'Vietnamoorlog' heeft aan circa 2,5 miljoen Vietnamezen het leven gekost en grote schade toegebracht aan het land. Veel Vietnamezen raakten op gruwelijke wijze verwond door onder andere het gebruik van chemische middelen (zoals Agent Orange) en napalm door de Amerikanen. Bovendien wordennog steeds veel babies geboren meternstige fysieke of mentale afwijkingen, ten gevolge van het feit dathun ouders destijds in demet chemische middelen bestookte gebieden leefden.

In Ho Chi Minh bezochten we een oorlogsmuseum, dat vol hing met gruwelijke foto's van burgers, vrouwen en kinderen, zuigelingen vaak, die in grote getale door de Amerikaanse bezetter zonder onderscheid werden vermoord. We zagen eveneens foto's van de vreselijk verminkte mensen en misvormde babies, ten gevolge van de besproeiingen met chemische middelen.Nutteloze en gruwelijkemisdaden, die op geen enkele manier kunnen worden goedgepraat.
Niet enkel in dit museum maar ook op straat ben je dagelijks getuigevan deze gruwelijkemisdaden, zozijn erveel verminkte mensen die hun inkomsten trachten te halenuit hetbedelen.

Ondanks deze geschiedenis, is Vietnam een verwelkomend land naar buitenlanders toe. We ontmoetten veel vriendelijke Vietnamezen, die hun levenslust niet verloren schenen te zijn. Wat we van het land hebben gezien, was, hoewel we wellicht veel hebben gemist, erg mooi.
We bezochten Hanoi, een drukke Aziatische stad, die toch een aangename vibe weet te behouden,onder meer door het rustgevende centraal gelegen meer, de gezellige goedkope bars, de vele lekkere restaurantjes, een echte cinema met films met Engelse ondertiteling en zakjes popcorn, en natuurlijk de straatnamen in een terug normaal alfabet :-)
Omdat we nu eenmaal in Vietnam zijn, en dus als doel hebben het Vietnamese leven wat beter te leren kennen, gingen we in de cinema, in plaats van naareen Amerikaanse blockbuster zoals het triljoenste vervolg van de toverende Harry die zijn familienaam werkelijk niet heeft gestolen (Muriel is duidelijk geen fan, Veerle echter wel en wenst Harry niet te beledigen), naar een rasechte authentieke Vietnamese film kijken 'Canh Dong Bat Tan' ofte 'Floating Lives' genaamd, met in de hoofdrol Dustin Nguyen, de meest bekende en zogenaamd ook meest knappe Vietnamese acteur ever (vonden wij niet, then again, we konden hem niet vergelijken met zijn Vietnamese collegas;-)). De film was, wel, hoe zouden we het mooi kunnen verwoorden, boeiend. Hij speelde zich af in de Mekong Delta (prachtige beelden!) en handelde over een man, een eendenfokker, wiens vrouw er vandoor was gegaan (universeel toch?), waarop hij in een soort van zelf-destructieve spiraal terecht kwam, alcohol begon te drinken, geen woord meer sprak, zijn 2 kinderen mishandelde, en zich tegen iedereen als een bruut gedroeg. Uiteraard kwam er een andere vrouw in 't spel, knap lief en onderdanig, kortom alle eigenschappen bezittend die een vrouw dient te bezitten, die hij uiteraard ook totaal respectloos behandelde, waarop zij in tranen uit zijn leven weg liep, waarop zijn zoon ook uit zijn levenweg liep, waarop zijn dochter voor zijn ogen werd verkracht door andere eendenfokkers, waarop ze zwanger werd van haar verkrachter, en waarop de film eindigde met de lieflijke woorden van het eeuwig onderdanige zwangere ongeveer vijftienjarige meisje: 'I will raise my son fatherless but with love, and I will teach him to forgive the mistakes the adults make'. Bij ons in Belgie zou elke zichzelf respecterende vrouw een doospopcorn naar het scherm hebben gegooid uitpure verontwaardiging (in mijn wishful thinking gedachten toch :-)), maar hier in Vietnam was de film een groot succes, en werd hij opgehemeld door man en vrouw (en neen, de film werd niet beschouwd als sarcastisch of eenparodie).

Vervolgens namen we de bus en lokale ferry (een belevenis op zich)naar Catba eiland, waar we 3 dagen in de wolken en af en toe de zon hebben gekajakt tussen de kleine eilandjes, hebben gebrommerd over de kustwegen, gewandeld in het Nationaal Park, en gevaren doorheen de Halong Bay. Zeer mooi en rustgevend!
Vervolgens vlogen we, na opnieuw een tussenstop in Hanoi eneen date aldaar met Spaanse Erasmus vriendjes van Veerlemet wie we een voorstelling van het 'Water Puppetry' (bekende theater in Vietnam, wat volgens ons niet veel voorstelde) bijwoonden en nadien een biertje gingen drinken in het goedkoopste 'cafeetje' van Vietnam (bedankt voor de tip tante!), naar Ho Chi Minh, waar we 1 dag verbleven, het bovengenoemde oorlogsmuseum bezochten, en genoten van de verkoelende tropische regenbuien.
Ho Chi Minh lag ons persoonlijk eigenlijk nog wel meer dan Hanoi. Het is een moderne stad, met veel brede lanen, waar Gucci, Dolceen Gabbana en Versace het straatbeeld delen met tientallen art galleries,plaatselijke ambachtswinkeltjes en vele vestigingen vanallerlei mogelijke internationale en lokale koffiehuizen. Dit Westerse accent,gecombineerd met de typische Aziatische verkeersdrukte en bedrijvigheid, geeft de stad wel een leuke schwung.
De dag erop namen we de bus naar Mui Ne, een badplaatsje dat gekend staat voor zijn gunstige wind en vele kitesurf-faciliteiten, waar we onszelf de luxe van een echt resort veroorloofden (20 euro per kamer per nacht, een mens kan daar toch niet voor sukkelen?) met prachtig zwembad, palmboompjes en strandligging, en enkele dagen genoten van zee, zon, een dagje regen ook, met de brommer door de modder rijden, zandduinen, door kwallen gebeten worden (ze hebben zeer lange tentakels en doen meer pijn dan in Belgie!) en, uiteraard, kitesurfen :-)

Na een tussenstop in (opnieuw) Ho Chi Minh, zijn we op een 3-daagse tour doorheen de Mekong Delta vertrokken, met als eindpunt Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Momenteel bevinden we ons in een stadje dichtbij de grens, Chau Doc. Morgen nemen we een 2-uur durende boot richting Vinh Xuongwaarnahet nog eenviertal uur rijden is tot aan onzeeindbestemming.

De Mekong rivier is metzijn 4800 kilometer (ongeveer)de tweede langste rivier ter wereld,en passeert doorheen 6 landen: China, Laos, Thailand, Myanmar, Cambodja om uiteindelijk uit te monden in de Zuid Chinese zee in Zuid Vietnam.

Dit is de eerste keer (behalve de dagtour naar de Chinese muur) dat we iets georganiseerd doen, en we moeten zeggen dat het ook wel eens aangenaam is. Van bus, naar boot, naar brommer, naar restaurant, naar hotel, alles is mooi geregeld, het zou niet te lang mogen duren maar voor een paar dagen is dit wel eens een verademing.

Gisteren zijn we met de bus naar Ben Tre gereden, bekend om zijn Kokosnoot-snoepjes (die we konden proeven, zalig!), van waaruit we met een bootje doorheen kleine kanaaltjesde Mekong hebben ontdekt.'s Avondszijn we met de bus in Can Tho geeindigd, bekend om zijn 'floatingmarkets', die we vandaag bezochten.De rivier straalt een levendige sfeer uit, met zijnkleurrijke mensen, markten en paalwoningen.

Vanavond is alweer onze laatste avond in Vietnam, spijtig genoeg. Maar gelukkig is er nog het mooie Cambodja dat lonkt...

Gezien we uitgehongerd zijn, stopt ons prachtig verhaal hier.

Vele kusjes, groetjes, knuffels voor iedereen thuis!

Meerle