We zijn hier niet omwille van de toeristische hoogstandjes maar omwille van deligging nabijVietnam en de aanwezigheid van de Vietnamese ambassade omonze visate regelen. Morgen nemen we namelijk - na veel getwijfel - de bus naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam.
In plaats van naar Thailand, zullen we immers naar Vietnam en Cambodja reizen.
Onze twijfel, was er als gevolg van onze nood aan een weekje strand, een weekje rust en een weekje verblijf op 1 en dezelfde lokatie. We hadden dus hetliefst een vlucht naar Zuid-Vietnam genomen, en daarmee Jelle en Lien (mijn neef en zijn vriendin die daar op reis zijn)vergezeld, maar wegens slechte weersvoorspellingen op het internet, dachten we eerst naar het Noorden te gaan in de hoop dat het weer ondertussen beter zou worden in het Zuiden. Jelle smsteons gisteren echter metde melding dat het strand aldaar zalig is, en het weer eveneens.Waarop wij gisteren een acutetwijfelbui kregen en alle vluchten zijn gaan opzoeken,maar wegens te hoge ticketprijzen, zijn we toch bij ons oorspronkelijk plan gebleven. Dus nemen we morgende bus naar Hanoi (die er 7u over doet).
Het was nochtans leuk geweest een foto van Jelle, Lien en ons tweetjes op onze blog te plaatsen ;-) We zullen het aan de Belgische kust moeten overdoen :-)

Het grappige is dat we hierin Nanning twee hotelkamers hebben. Vanuit Guilin, onze vorige bestemming, hadden we 'hotelkamer 1' geboekt,omwille vande lage prijs en de aanwezigheid van PC met internet (wat een luxe!). We dachten dat dit wel nuttig was, gezien er niet zoveel te beleven valt in Nanning en we onze blog toch eens moesten updaten (en dit vraagt meestal een aantal uren om alle foto's te uploaden). Internetcafes bestaan hier niet, als je ze toch vindt, zijn het vaak rokerige bedoeningen, en de - vaak gratis ter beschikkinggestelde - PC's in de hostels moeten met velen gedeeld worden. Normaal gezien zouden we onze visa voor Vietnam zelf regelen, maar na een urenlange vruchteloze zoektocht gisteren (We hadden ons zot gezocht op de Minzhu straat ipv de Minzu straat - jawel, een h maakt hier een wereld van verschil) en omdat, zo vernamen we uiteindelijk na vele uren, de door ons gezochte straat blijkbaar zeer ver buiten het centrum lag (= duur met een taxi, als die ons al op de juiste plaats had afgezet en niet ergens ten velde), hebben we in 'hostel 2'de goedkoopste kamer geboekt omdat zij zonder commissieonze visa wilden regelen. Nu profiteren we van hetbeste van beide hostels. Vanmorgen zijn we onze was gaan doen, gaan luieren met een koffie in de gezellige zetels, en gratis water gaan bijvullenin 'hostel 2'en nu zijn we in 'hostel 1' op internet :-)

Even terugblikken op de voorbije twee weken.
In de vorige provincie, Sichuan, zijn we na het bezoek aan de nationale parken in het noorden, naar het zuiden getrokken om daar in Leshan de grootste boeddha (71 meter hoog) ter wereld te aanschouwen en de topte beklimmenvan'Mount Emei', 1 van de heilige (Boeddhistische) bergen in China. Beklimmen van deze 3099meter hoge berg, iseen te avontuurlijkebeschrijving van wat we daar gedaan hebben. Zoals we van het Chinees toerisme ondertussen gewend zijn, bestaat de 'beklimming' uit mooi aangelegde paadjes, wat in dit geval eigenlijk gewoon een zeer lange trap was! Het was dan wel niet zo avontuurlijk, maar wel zijn we op 1 dag meer dan 2500 meter gestegen en waren die trappen niet om te lachen. De beklimming wordtafgewisseld door prachtige vergezichten, eenaantal mooie tempels en stoute aapjes. De mooiste tempel bevindt zich op 3077m, namelijk de Jingding Tempel of Golden Summit. Vanaf dit punt hadden we fantastische zichten op de wolken dekens.

Nahet bezoeken van de highlights van de provincie Sichuan, zijn wenaarGuilin gevlogen, in de provincie Guanxi,een stuk zuidelijker gelegen.We verbleven er eerst in hetlandelijk gelegen dorpje Yangshuo, waar wekonden genieten van rust,zon en water, en dit in een idyllisch decor van karst-landschappen. Ronduit prachtig! We hebben er wat gelezen en gezonnebaad op het witte zandstrand langs de Li-rivier,gevaren op eengemotoriseerd bamboevlot over diezelfdeLi-rivier,gefietst doorheen het platteland, en geroeid (ons laten roeien eigenlijk) op een niet-gemotoriseerd bamboevlot op de Yulong-rivier.We vonden het absoluut zalig om nog eens wateromons heen te hebben (enfin,ik nog net iets meer dan Veerle wellicht :-)) - dat belooft voor Vietnam :-)

Vervolgensmaakten we een tweedaagse uitstap naar de'Dragon's Backbone Rice Terraces', waar we wandelden doorheen verschillende dorpjes, tussen de rijstvelden. Heelmooi, hoewel het weer niet echt meezat (voor de eerste keer tijdens onze reis, dus we mogen niet klagen :-)) en we daar dus een nogal mistig regenachtigverblijf hebben gehad. Maarmet een beetje verbeelding kan jeje wel voorstellen hoe die rijstveldentijdens de zomer of vlak voor de oogsttijdwel zullen blinken in de zon :-)

Om China af te sluiten, hadden we graag nog iets verteld over de Chinezen (uiteraard weer zonder te willen veralgemenen) en over onze uitgaven hier.

Als jede Chinezenin het Engels aanspreekt, kijken ze je nors aan en negeren ze je. Op die manier komen ze echt onvriendelijk over, maar nietsis minder waar. Zodra je probeert met watChinese woorden (dankzij ons Mandarijns woordenboekje)of je toont Chinese tekens, zijnze heel erg behulpzaam.

Ook is het echt wel een vrolijk volk. Wezienhen vaak lachen en plezier maken. Zo vind jehen bijvoorbeeld op elk plein terug, luidkeels zingend door een microfoon met achtergrondmuziek(echt een belevenis voor de oren ;-)), dansend (verschillende groepjes staan naast elkaarte dansen opdoor elkaar galmende verschillende deuntjes), badmintonnend, t'ai chi-end, kaartend...Ze zijn eveneens een dankbaar publiek, dat mochten we merken toen we op een avond een lichtspektakel bijwoonden in Yangshuo. Ze fluiten, klappen, juichen zoals geen ander!
Je merkt de sterke aanwezigheid van een groepsgeest. Als 1 Chinees iets doet, zal de rest volgen. Meestal doen ze alles in grote groepen, zoals eerder verteld, en willenze hun aanwezigheidook heel graag kenbaarmaken.Een rustigewandeling door de natuur (behalve op de paden waar zij niet komen)is niet mogelijk, want ze moeten constant tarzan-achtige geluiden maken die uiteraard moeten worden overtroffen door Chinezen die zich aan de andere kant van het padbevinden. Precies of zeheel erggelukkig zijn op stap te zijn en eens buiten gelaten te worden, het heeft iets kinderlijk-vreugdevols.
Anderzijds merk je ook het verschrikkelijkeegoisme,misschien is dit een gevolg vande overbevolking? Om in een busof metro te geraken, zouden ze je ogen uitkrabben, als aasgieren kijken zenaar de zitjes in de bus, zodra er eentje vrij komt, springen ze er met 5 op, demeest onbeleefdeChinees wint. Nooit heb ik iemand een plaats zien afstaan aan een oudje.
Het verkeer ishier nog erger danelders in Azie waar ik ben geweest.InBeijing hadden we de indruk nochtans dat het verkeer ordentelijk verliep, maar niets is minder waar. In de rest van China gelden rooden groen niet, het is altijd de wet van de sterkste. En er isno mercy, pure agressie is voelbaar. Vanmorgen gleed een meisje op haar brommer uit, Muriel als een echte reddende engel,vloog erop af om te vragen of alles ok was, dit werd met grote ogenaanschouwd door de Chinese medemensen die met z'n allen claxoneerden naar het meisje omdatze een obstakelvormde, niemand die naar haar omkeek.

En dan is er nog het onhygienische aspect, waar we ons bijmomenten echt aan stoorden.Naast het spugenen het rochelen (wat voor ons al ongemerkt passeert), is er ook heterg luidruchtig en vuil eten. Je kanhet verloop van een maaltijd volledig volgendoor naarhet gezicht van een Chinees te kijken, ten eerste doordat zijn/haar mond altijd open staat en ten tweede omdat deetensresten overal hangen. Het eten stinkt bovendien enzieter vaak walgelijk uit. Als je's morgens in de bus zit, is het heel goed mogelijk dat je buurvrouw 'beef uit een pakje'zit te smekken, en dat ziet er -zelf voor een carnivoor als mijzelf- onappetijtelijk uit ;-)

Weet je wat een Chinees met een niesfluimpje doet? Gewoon aan de buszetel wrijven of de broek van zijn vrouw, waarna hij nog eens kijkt of er nog restjes zitten op zijn hand, die hij dan vervolgens aan zijn eigen broek of zijn haar wrijft (echt niet overdreven, hebben we zelf gezien!).

En dan moet er ons nog 1 iets van het hart.De openbare toiletten! In Beijing bestonden die nog uit -uiteraard-Franse toiletten (daar is niets mis mee) in afzonderlijke hokjes. Buiten de hoofdstad echter, kunnendezetoiletten verschillende vormen aannemen.In het minst erge geval zijnhet franse toiletten, dit keer zonder deuren maar wel met muurtjes tussen de toilettten zodatje nog een beetje privacy hebt. In het ergstegeval echter bestaande toilet'hokjes' uit een greppel met een aantal30 cm hoge 'muurtjes' tussen. Met deze lage muurtjes slaag je er nooit inom prive jebroek uit en aan te doen, wat resulteert in het schaamteloze gestaar vanonze plassende buur naaronze blanke billen. Ok, daar zet je je over, maar als er dan een groepchinese vrouwenvoor je 'hokje' doodleuk staat te wachten en te kijken tot je klaar bent (ipv buiten aub!) of als je buurhokjesvrouwdie in je gezicht kijkt, aan het persenen tegelijkertijd aan het rochelen is,en de plasstraal van de mannen die achter je staan te plassen, spettert tot tegen je billen (dezelfde greppel),dan vraag je je echt of hoe je je hier in dit land nog waardig kan voelen!Dergelijk gebrek aanzelfrespect hebben we nooit elders meegemaakt, maar misschien voelen de Chinezen dat anders aan?

En dan nog evenenkele woorden over onze uitgaven in China.
Afgerond is 1 euro gelijk aan 10 Yuan.
Voor een kamer met twee bedden of een dubbel bed en prive badkamer, betaalden wij gemiddeld 100-140 yuan. We boekten meestal via internet (hostels.com) waardoor we vaak nog een korting kregen. Over de hostels trouwens enkel positieve commentaar. We hadden altijd gezellige en propere kamers, en vaak was er nog een extra'tje zoals zeepjes, tandenborstels en kammetjes, zelfs 2 keer een elektrisch deken (zalig!), altijd airco (die vaak als verwarming wordt gebruikt)... De hostels hadden ook altijd een goede keuken en gezellige living en bar. Overal kon je naar DVD's kijken en kon je boeken lenen en uitwisselen (Muriel verstond dat laatste begrip niet zo goed ;-))
Voor een Westers ontbijt betaalden we gemiddeld 20 yuan. Dit waren dan wel ontbijt-sets die bestonden uit ei, toasts, fruitsalade en muesli. Je kon ook goedkoper ontbijten. Een Chinese maaltijd (zijnde noodles of rijst met groenten, ei,...) kosthier gemiddeld 10-15yuan, een Westerse maaltijd (dit is af en toe echt nodig!) isuiteraard duurder en kan tot 50 yuan gaan.

Ziezo, dit was ons China-avontuur, boeiend, divers, leerrijk, heel mooi, maar soms ook een beetje vuil.

See you in Vietam voor een nieuw avontuur ;-)

Dikke kus en knuffels van Meerle!!!

xxxx

xxx

xx

x