Hallo iedereen.

Eerst en vooral nog eens bedankt voor jullie reacties op onze foto's en site. We kijken er altijd naar uit deze te lezen!

Dit wordt een lang bericht, dus zet jullie maar schrap ;-)

Ondertussen zijn we ongeveer twee weken later en duizenden kilometers verder, begonnen aan ons China avontuur. Maar eerst nog even terug naar Nepal.

Na de trekking hebben we twee dagen uitgerust in Pokhara, het stadje van waaruit we ook de trekking zijn gestart. Onze twee dagen daar bestonden uit uitslapen, lekker en uitgebreid ontbijten (ons favoriete ontbijt is ondertussen de 'French Toast' geworden, hmmm, ik mag er niet aan denken hoeveel calorieen deze maaltijd bevat, gelukkig worden de toasts altijd geserveerd met een fruitsalade waarna ik mijn ontbijt dan toch met een gezond gevoel afsluit ;-)), een beetje kuieren, stoppen bij de bar waar we genoten van eenoverheerlijke espresso en cheese cake, nog een beetje verder drentelen tot het internet cafe, inderijkelijk-van-schaduw-voorziene-tuin van onze hostel gaan lezen en's avonds pizza gaan eten (deed deugd na onze trekking!).
Dit leven was aangenaam voor twee dagen, maar zou niet langer moeten geduurd hebben (we zijn toch eerder doeners van aard :-)). Na twee dagen hebben we de bus teruggenomen naar Kathmandu (na veel getwijfelvan Muriel die het even had gehad metbussen en vanaf dat moment enkel nog vliegtuigen wilde nemen - de vluchten waren echter volboekt dus zo werd de beslissing voor ons genomen) waar we ons Chinees visum hebben aangevraagd en onze vlucht naar Beijing hebben geregeld (dachten we, daarover meer later).

De volgende dagen hebben we nog wat sightseeing inde Vallei van Kathmandu gedaan, en dit was echt waar de moeite.We bezochten Bhaktapur, een voormalige koningsstad, gesticht door konging Anand Dev Malla in de 9e of 12e eeuw (verschillende bronnen beweren iets anders). Tot de 16e eeuw domineerde Bhaktapur zowel politiek als cultureel het hele land tot de verovering door de Ghorka in 1769 (voor de geinteresseerden onder jullie ;-)).Veel van de oorspronkelijke gebouwen werden verwoest en verwaarloosd, maar Nepal is nu volop bezig de stad te restaureren. Daarvoor zou oa de (relatief) hoge toegangsprijs worden gebruikt. Hierbij wel een kritische opmerking. Toen wij 's avonds in de stad verbleven, was er een feest en etentje voor Westerse leerkrachten (niemand kon ons precies uitleggen wat dit feest precies inhield), en hiervoor werd een groot zeil gespannen rondom het gebeuren om de onuitgenodigden buiten te houden. Ik was mij reeds aan het afvragen hoe ze die zeilen zouden bevestigen, toen duidelijk werd dat deNepalezen de palen gewoon in de mooi gerestaureerde met tegels belegde prachtige grond hamerden, waardoor de stenen braken. Dat is toch niet te geloven! En wij betalen geld om Bhaktapur te laten restaureren! Hoe kortzichtig en zonder respect benaderen de Nepalezen hun eigen erfgoed!!

Op dat feest was trouwens de Kumari aanwezig. Er zijn een aantal Kumari's in Nepal. Zij vertegenwoordigen, tot ze menstrueren, de lichamelijke incarnatie van de Godin Taleju. De bekendste Kumari is deze van Kathmandu. Zij zou in een paleis in het centrum wonen. Dit is eigenlijk wel zielig hoor, zij moet op officiele gelegenheden verschijnen, maardaarbuiten kan en magzij niets doen. Maar misschien is het voor dat meisjeen haar familie wel een eer om Kumari te mogen zijn en heeft zehet na het Kumari schap beter? Dit weet ik eigenlijk niet.

Bhaktapur vonden wij echt prachtig, we hebben genoten van de prachtige tempels, de rust in vergelijking met Kathmandu en hetronddwalenin de kleine geplaveide straatjes.
Om het hectische Kathmandu te ontvluchten, verbleven we hier een nacht en bezochten de volgende dag vanuit Bhaktapur, Bodnath, dit alles met de lokale busjes, wel een queeste en veel geprop en gespuug opnieuw, maar veel goedkoper!
De stad Bodnath is een Boeddhistisch heiligdom en wordt vooral bewoond door Tibetanen, die naar Nepal zijn gevlucht na de Chinese invasie. Op het middenplein van de stad staat een prachtige, grote stoepa (omtrek van 100m en hiermee een van de grootste van Nepal) die uit 5 terrassen bestaat. Rond dit middenplein staan verspreid over de stad nog een 30tal kloosters. We hebbenhet grootste hiervan bezocht, het klooster van Shechen, opnieuw prachtig. Daar hebben we een Boeddhistische viering bijgewoond. Alle boeddhisten zitten in het midden op hun knieen (de toeristen achteraan) en hebben, naar ik heb begrepen, allen zo wat hun eigen taak, er is duidelijk een hoofdzanger (de rest zoemt een beetje mee), er zijn trompetspelers, spelers van lange blaasinstrumenten en 1 trommelachtig instrument. Allemaal heel rustgevend, je zou er zelf bijna boeddhist van willen worden. Wel grappig, midden in die viering komt opeens een boeddhist binnen met flessen cola en sprite en begint elke boeddhist wat uit te schenken in hun heilig uitziend bekertje.

Dan terug naar Kathmandu waar we zijn gaan eten in een zalige pizzeria, op aanraden van en samen met een Nederlands meisje dat we in de bus van Pokhara naar Kathmandu hadden leren kennen. In ditzelfde restaurant kwamen we de helft van de mensen van op trekking tegen (grappigtoch, hoewe nood hebben aanietswat we kennen, maardan wel op reis gaan naar het ongekende).
In Kathmandu teruggekomen, zijn we tweemaal met de lastige kant van het reizen geconfronteerd. Wij blijven wandelende banken voor de Nepalezen (dat geldt voor veel ontwikkelingslanden trouwens) en ze vergeten je soms toch wel een beetje te behandelen als een mens. Aan de andere kant kan ik perfect begrijpen dat ze zoveel mogelijk geld willen verdienen aan ons en daarvoor desnoods mensen oplichten, iedereen wil uiteraard uit zijn arme positie geraken daar.
Zo kregen we opeens een minder goede kamer in ons hotel maar moesten we evenveel blijven betalen, we konden niets doen, het hotel was vol net zoals vele andere hotels in de buurt wegens het hoogseizoen. Ook bleek ons ticket naar Beijing - wat een beloofde directe vlucht zou worden voor 540 dollar (ik weet het, dat is veel geld, we hebben ons wat mispakt hieraan, dachten dat vliegen even goedkoop ging zijn als elders in Azie) en waarvoor we een voorschot hadden betaald - opeens niet meer te bestaan. De vlucht was 700 dollar en maakte een stop in Hong Kong. Ik was echt ontgoocheld. Ik heb dan een lang gesprek gehad met die meneer dat dit toch niet ging, hij verstond het probleem niet, wat was nu zo erg aan een niet directe vluchtvan 160 dollar meer? Maar het ging mij echt vooral om het oneerlijk zijn en het met opzet oplichten. Blijkt dat er nooit directe vluchten zijn voor die prijs en dat hij dit altijd op die manier probeert te verkopen. Op het moment echter dat de toerist wenst te betalen, blijken dan opeens alle directe vluchten volboekt te zijn.
Na wat zielig doen - eigenlijk niet met opzet deze keer ;-) maar ik was gewoon echt ontgoocheld - kregen we dan het ticket voor 570 dollar, we besloten ook nog die avond zelf in plaats van de volgende dag te vertrekken.

We hadden het efkes gehad met de mentaliteit en de drukte van een derde wereld land. Nepal is 1 van de armste landen van Azie en je vraagt je echt serieus af of dit ooit zal veranderen. Erheerst vooral een korte termijnmanier van denken.
Bijvoorbeeld, er is een electricitieitstekort in Kathmandu, daarom is er gedurende een aantal uren per dag een 'power cut' om te 'besparen' en schakelen ze over op batterij. Op dat moment worden de spaarlampen ingeschakeld. Waarom gebruiken ze dan de hele dag door geen spaarlampen?
Ik vroeg de hotelmanager over de mogelijkheid van solar energy, maar dat zag hij niet zitten wegens te veel onderhoud.
Overal in Kathmandu, in de kleinste winkeltjes, en voor de kleinste aankopen, worden plastiek zakjes uitgedeeld. Dit zou verboden kunnen worden.
Overal op straat zie je gehandicapte mensen, echt triestig, ze kruipen op hun arm- en beenstompjes voort, al bedelend. Ook zijn er veel straatkinderen die bijna naakt onder een dekentje op straat liggen. Wij voelen ons schuldig, maar voor de nepalezen zijn deze mensen uitschot. De nepalees die het wat beter heeft, behandelt hun aan-de-rand-van-de-maatschappij-landgenoot veel erger dan de ergste toerist.Waar blijft het verantwoordelijkheidsgevoel van de nepalese regering en medeburgersom voor deze mensen te zorgen?

Het is moeilijk en delicaat ommetmijn Westerse en ontwikkelde achtergrond hierop kritiekte geven, dat besef ik maar al te goed en ik heb helemaal geen goed zicht op de politiek en de aanwezige infrastructuren in Nepal, maar ik wilde toch efkes mijn frustraties kwijt.

Ondanks de kleine negatieve ervaringen willen we toch nog even vermelden dat Nepalezen in het algemeen echt vriendelijk en hulpvaardig zijn. Dit mochten we meerdere keren ervaren tijdens de trekking.

En zo kwamen we dus plots en onverwachts in Beijing aan, een reusachtige metropolis die absoluut thuishoort op de lijst van wereldsteden. En een ware verademing na het hectische Kathmandu, stel je voor, er zijn hier terug verkeersregels!
We hadden van andere toeristen op voorhand te horen gekregen dat de stad 'erg vuil' en 'afschuwelijk druk' zou zijn en de inwoners je in het beste geval gewoon negeerden.
Slechts de derde zin van mijn schrijfsel en alweer direct een mooie les en een prachtige moraal: vertrouw nooit de andere toeristen :-)
Ondanks het feit dat bepaalde stadsdelen van Beijing qua grootsheid kunnen vergeleken worden met een stad als New York, heerst er in deze stad een rustige zen-sfeer, die wij er niet hadden verwacht. De plaatselijke bevolking vindt de tijd om rustig op bankjes te zitten praten, te schaken, thee te drinken, en rond te kijken. En martial arts te beoefenen op elke straathoek. En ons in het Chinees aan te spreken uiteraard. Veerle slaagde er trouwens wonderwel meermaals in om pseudo-gesprekken aan te knopen in het Anglo-Chinees. Wat een vrouw toch :-)
De Chinese karakters (het zijn er meer dan 56 000 - lees: zesenvijftigduizend!!!) vormden wat meer problemen voor ons beiden - hoewel we enkele basis tekens na enkele dagen wel begonnen te kennen, met dank aan het tweetalige metro-systeem (noord-zuid-halte-straat-laan-uitgang-ingang enzovoort komen altijd terug nietwaar :-))
Beijing is een stad van contrasten. Het heeft een lange geschiedenis, die terug te vindenis in de oude straten, Hutong genaamd, waarin je te voet of al fietsend kan verdwalen, en waarin je het gevoel krijgt enkele duizenden jaren terug te keren in de tijd. Hetzelfde gevoel krijg je in de Verboden Stad en het prachtige uitgestrekte Zomerpaleis, waar de heersers van de Ming en de Qing dynastie gedurende vele generaties leefden en regeerden. Maar de stad straalt ook toekomst uit, die jeafleest uit de nieuwsgierige blik van tieners en twintigers, die hopeloos hun best doen om Engels te praten (de ene poging is al wat geslaagder dan de andere), in het uitgebreide metronetwerk dat veel moderner is dan in alle Europese steden die ikreeds bezocht heb, in de winkelstraten waar grote ketens filialen neerzetten, in de wolkenkrabbers enbrede lanen en pleinen.
Het is een stad die heel hard haar best doet om Westers te zijn. Maar het is eveneens een stad waar je voelt dat de Westerse vrijheden nog bijlange niet zijn verworven. Politie- en legerkorpsen sluiten te pas en te onpas straten en pleinen af zonder uitleg te verschaffen, niet aan ons, maar ook niet aan de Chinezen. Overal zijn veiligheidscontroles. Centrale verwarming wordt vanuit de overheid geregeld voor de hele stad Beijing en wordt pas aangesloten van zodra het 5 dagen na elkaar heeft gevroren.Het maakt niet uitof jepasgeboren of oud ofziek of gezond of arm of rijk bent. Iedereen krijgt zijn verwarmingpas als vadertje staat dat beslist.Het individu betekent nog niet veel hier. Dat komt wellicht nog wel. Maar voor het ogenblik gaat de groep voor op de enkeling. Dat die gewoonte er echt zit ingebakken, zie je niet alleen aan de bestuurlijke zaken, dat zie je ook aan de Chinezen zelf (of toch de meesten onder hen, zonder te willen veralgemenen). Aan alle toeristische attracties zie je hordes Chinese toeristen aankomen in grote toerbussen. Elke groep heeft een ander petje aan. Je zou bijna denken dat ze een reisorganisatie kiezen op basis van de kleur en de vorm van het petje. Iedereen draagt het met diezelfde overtuiging waarmee een AA-Gent of een Cercle fan zijn of haar kleur zou dragen tijdens de match van het jaar. Elke groep bestaat uit minstens 50 man. The more the marrier schijnen ze te denken. Nu denk je misschien dat het voor ons vreselijk druk en chaotisch moet zijn geweest om tussen die duizenden anderen de Verboden Stad of het Zomerpaleis te bezoeken, maar dat is uiteraard buiten de kuddegeest gerekend! Ga 50 meter van het hoofdpad af, en als bij toverslag zijn ze verdwenen. Nul Chinezen meer te zien! Op die manier hebben wij dus rustige dagen gekenddaar in Beijing - iedereen gelukkig - wij met onze rust - de Chinezen met hun massahysterie en petjes en vlaggetjes en andere prularia waar ze zich op storten :-)
Uiteraard hebben we ook de verplichte Chinese Muur bezocht. De bouw hiervan werd duizenden jaren geleden gestart, en diende oorspronkelijk om Mongoolseveroveraars buiten te houden, hoewel de muur deze functie niet altijd kon waarmaken. GenghisKhan zou gezegd hebben dat de kracht van een muur afhangt van de moed van zij die hem verdedigen. En wachters konden uiteraard worden omgekocht. De muur functioneerde echter goed als transportsysteem in dit bergachtige gebied.Gezienonze Westerse aard, bezochten wij een deel van de muur dat ook nog niet gerestaureerde delen bevatte en waar geen toeristen te vinden waren. Je kan echter ook stukken bezoeken waar je letterlijk op de Chinese koppen kan lopen, of zoals onze Chinese vriend uit Nepalhet verwoordde:'Great wall is people wall':-)

Na een onderdompeling in de cultuur van Beijing, konden we ook genieten van de plaatselijke delicatesses ;-)

Op de NightMarket, die naar de avond toe heel erg druk, boeiend en stinkend wordt,kan je allerlei lekkernijen, al dan niet op een stokje, verkrijgen. Zo kan je er oa schorpioenen, penissen en nieren (van verschillende beestjes),zijdeworm-cocoonen, slangen, konijnehoofdjes,zeepaardjes enzeesterrenverorberen.Woesies(en vegetarisch voor de helft van ons) als we zijn, hebben we ons beperkt toteen stokjemetgeglazuurd lokaal fruit ;-)
De eetbare lokale delicattesse, namelijk 'roasted duck' heb ik wel geprobeerd. Hiervan heb ik enorm genoten, ondanks het dagenlange gezang van mijn vegetarische wederhelft 'Ten little ducks went out to play, over the hills and far away, mother duck said kwak kwak kwakbut only 9 little ducks came back - waarop verschillende varianten van het liedje volgdenzoals - one littleduckwas killed in China, because Veerleke wanted him...' Dit alles met het bijhorende zielig stemmetje en lipje.
Ik heb een halve duck besteld (wordt voor je neus in schijfjes gesneden), daarna beleg je pannekoekjes methetin een chinees sausje gedopt stukje eend, leg je er nog wat groentjes bij en plooi je het pannekoekje op een bepaalde manier dicht (dit alles uiteraard met stokjes, wat zeer elegant verliep zonder uitvallende stukjes eend of komkommer en zonder 1 keer gebruik te maken van mijn handen). Alles wordt gelukkig eens voorgetoond door een in een mooi elegant chinees kleedje gepropt (en waggelend wegens 2 maten te kleine schoentjes - hebben ze maar 1 maat voor het voltallige personeel misschien wegens kortingbij massa inkoop?) dienstertje.

Na drie dagen Beijingzijnwe gevlogen naar Chengdu, dit met 5u vertraging. Chengdu ligt in de provincie 'Sichuan', grenzend aan Tibet. Hierverblijven we in een prachtig, zalig paradijs, namelijk 'Sim'scozy garden hostel'. We hebben een gezellige kamer, zachte matrassen, donsdekens, een douche met meer dan 1 waterstraal en last but not least eenDVD speler!We kunnen uit een uitgebreideDVD collectie kiezen. Dithebben we dan gisteren ook meteen gedaan! Er is een grote tuin en terras, een lekker restaurant, een game area (met ping pong, tafeltennis en pooltafel) en zelfs een gym area.
Het is aanlokkelijk om hier langer dan voorzien te blijven...
Op hetprogramma staan de volgende dagen: een bezoek aan de panda's, de grootste boeddha ter wereld in Leshan, een beklimming van de Emei Shan (heilige berg) van 3 dagen, een paardentocht van 3 dagen naar de 'Ice Mountain' (in Songpan)en een bezoek aan het prachtige nationalepark 'Jiuzhaigou'.Als jullie dus nog leeshonger hebben na dit bericht, kunnen jullie alvast googlen naar wat ons te wachten staat...

Heel veel dikke kussen en knuffels aan iedereen
Vooral weer voor de babietjes, ondertussen zijn er weer 2 meer in de vriendenkring, Kaat en Tuur genaamd!
En vooral ook weer voor de mamas (incl plus-mama ;-))en papas, die groep is niet uitgebreid :-)

PS
1) Om onze tekst wat grappiger te maken, overdrijven we soms. Zo is 'de helft van de trekking' gelijk aan 'een viertal' en 'op elke hoek van de straat beoefenen ze martial arts' gelijk aan 'op 1 hoek'.
2) Omdat dit een open blog is, kunnen we niet altijd ongezouten onze mening geven, de meest kritische bedenkingen houden we dus voor onszelf ;-)
3) Muriel heeft een baby! Zijn naam is Xinjiang. De baby werdgeboren tijdens ons bezoek in Beijing. Daar zag ze allerlei foto's van hem en ze werd op slag verliefd. De foto's toondenbeelden van ruwe berglandschappen,prachtige meren, kamelen in zandduinen en zo veel meer. LonelyPlanet vond het niet nodig om ons op de hoogte te brengen van het bestaanvan deze baby. Nergens foto's of highlights van deze prachtige provincie in het verre noordwesten van China. Muriel is volop aan het googlen en mailen naar organisaties. Verschiet niet indien u devolgende keer foto's ziet vanMuriel op of onder een kameel, Veerle alzwemmend in een ijskoud meer ofwij beiden op ice crampons een berg bestijgend... meer volgt... (alsde baby niet te kostelijk is) Trouwens beetjejammer dat Muriel de baby nu pas ontdekt heeft daar we compleet uitde weg zijn, maarals ze iets in haar hoofdje heeft...