Namaste iedereen!

Net terug in Pokhara, returned from the mountains, en dus tijd voor een update!

Onze bergtrip is zeer goed verlopen, en was even prachtig als we hadden gehoopt!

We hebben een tocht van twee weken gelopen rond de Annapurna, startend vanuit Besisahar, een dorpje op 820 meter, alsmaar stijgend tot de Thorung La pas op 5416 meter, het hoogste punt van onze tocht, en tevens de hoogste pas ter wereld.

Het begin van onze trektocht was groen en heet. We wandelden tussen rijstvelden, langs woeste rivieren en idyllische watervallen. De dorpjes en mensen die we passeerden waren hindoeistisch. Na enkele dagen en meer dan 1000 meter hoger werd het wat frisser (leuk voor mezelf gezien mijn vanzelfsprekende afstamming van de vikings, spijtig voor veerle gezien haar afstamming van meer zuiderse volkeren ;-) - leuk voor ons beiden dat de nooit geziene reusachtige spinnen en andere beesten in de kamers verdwenen) en betraden we het Manang-district. Vanaf dat moment waren alle dorpen boeddhistisch, wat werd gekenmerkt door duizenden gebedsvlaggen die langs bomen, bruggen en aan dorpsingangen hingen. Een prachtig en kleurrijk uitzicht!
De groene vergezichten werden meer en meer wit, en je hoorde de vele pieken bijna smeken om een beklimming - de 6000'ers op het eerste zicht slechts een kleine inspanning verwijderd - de verscheidene 8000'ers eigenlijk niet veel verder ;-)

Eenmaal in het dorp Manang aangekomen, een leuke plek met eindelijk weer eens wat faciliteiten waar wij westerlingen toch zo van houden (espresso en een soort van boterkoeken met name :-)), hebben we de traditionele route verlaten en een driedaagse zijtrip gemaakt naar het Tilicho meer. Dit meer is het hoogste meer ter wereld, ligt op ongeveer 4900 meter en is blauwer dan het blauwste blauw, omgeven door prachtige gletsjers. We hebben enige tijd getwijfeld om deze tocht te maken, gezien de informatie die we verkegen ging van ''This side trip is spectacular but the trail is dangerous and difficult and we only include the description to inform you about the fact that you shouldnt undertake this journey'' (beschrijving van onze goede vriend Lonely Planet) en ''C'est une route tres facile, on ne peut pas se perdre'' (beschrijving van een sympathieke Franse berggids die nepal al enkele tientallen keren bezocht). Suggesties van de locals varieerden eveneens van ''Very easy'' tot ''You definitely need ropes and you should not go alone because it's dangerous''. Zoals steeds geneigd zijnde onze relativerende medemens te geloven, en wetende dat die ESF-skimonitor-en-berggids-zijnde medemens wel een oogje in het zeil ging houden zo nodig, en beseffende dat we altijd wel konden terug keren indien nodig, gingen we op pad. En we zijn zeer gelukkig dat we die beslissing hebben genomen! Deze drie dagen waren de moeilijkste, maar eveneens de prachtigste van onze trip! De bergen waren ruwer, weidser en ongerepter als ooit tevoren! Down-side was het ijskoude base-camp, dat veel te klein was voor het aantal trekkers, dat niet bepaald leek op een aangename Zwitserse chalet, maar eerder op een vluchtelingen- of concentratiekamp ergens in het verre Siberie. Maar goed, zoals zo vaak in het leven, de negatieve punten van iets prachtigs vergeet je al na vijf minuten nietwaar :-)

Na deze extra trip, begaven we ons terug op de normale route, en was het nog enkele dagen wandelen tot het hoogste punt van onze trekking: Thorung La. Lastige klim, de rugzakken deden er ook geen goed aan wellicht, evenals het feit dat de zuurstofmoleculetjes wat waren teruggedrongen op die hoogte, iets waar ikzelf meer last van scheen te hebben dan het eeuwig sterke Veerleke. Die van Brugge zijn toch niet te onderschatten me dunkt :-) Maar goed, dat was alleen maar een bevestiging van wat ik al wist :-)
Eenmaal de pas over dachten we vlot het dorp Muktinath op 3800 meter te zullen bereiken, maar dat bleek een misrekening te zijn voor de knieen! Lastig afdalinkje, doch het volledig nieuwe uitzicht, op het droge bergachtige Mustang-gebied, nog steeds verboden voor toeristen tenzij je een (heel erg dure) permit weet te bemachtigen, maakte veel goed! Het was alsof we een nieuw land betraden! Ook de aankomst in Muktinath deed fascinerend aan. Honderden pelgrims kwamen ons tegoemoet, in klederdrachten die we tevoren niet hadden gezien.

Tenslotte wandelden we tot Jomsom, doorheen een soort hoogvlakte, gebukt gaande onder een stormwind die dagelijks opsteekt (graaf daar een meer en windsurfend Europa komt massaal aangerend denk ik :-)), over droge en natte rivierbeddingen.
In Jomsom hadden we de luxe eindelijk te kunnen beschikken over een douche die naam waardig (zijnde geen emmer water maar echt prachtig warm stromend water). We hadden de mogelijkheid om van daaruit terug te vliegen naar Pokhara voor 80 dollar, een mooi vluchtje van 35 minuten, maar gezien zowat alle reisgidsen en toeristische organisaties dit afraden wegens heel erg vaak cancelling van de vluchten, wachten, wachten en nog eens wachten op een vlucht die nooit komen zal, besloten we terug te keren met de bus, tis te zeggen, een opeenvolging van 3 bussen. Zogenaamd no problem om op die wijze op 1 dag in Pokhara te geraken. Wel, wij kunnen maar 1 ding zeggen: onze godheid Lonely Planet heeft zwaar afgedaan. Zwaar zwaar afgedaan. De rit was met kop en schouders de vreselijkste van ons hele leven. Centraal Afrika is hierbij vergeleken een waar hemels paradijs op gebied van wegen en verkeer. Na eerst 4 uur op en onder (vooral onder gezien onze gebrekkige Vlaamse assertiviteit) een bende rochelende spuwende Indiase pelgrims gezeten te hebben in een vreselijk slechte bus, waarbij we verscheidene rivieren overstaken die mijns insziens amper door een jeep over te steken waren, en langs kliffen reden op wegen die onmogelijk wegen konden genoemd worden, daarbij langs tegenliggers manoeuvrerend waardoor de wegrand en de klifrand volledig samenvielen, en een tiental kerend stoppend voor overbodige theepauzes, kwamen we in Ghaza aan, van waar van bus diende te worden gewisseld. Een kluwen van honderden mensen was daar opeengepakt, allen wachtend op die ene bus die wellicht ooit wel ging komen alleen wist niemand wanneer. Misschien gingen er ook wel drie bussen komen hiep hoi. Nobody knows. No Madam, no jeep available. Maybe tomorrow. Plaatselijke gidsen van andere toeristen wisten ons te melden dat op het volgende stuk zogenaamde weg af en toe wel eens een busje in het ravijn donderde. Not often though. Zo waren we wel weer gerustgesteld! Bon, gezien wat we al hadden gezien, en gezien het prachtige vooruitzicht op wat nog komen ging, en gezien ook het feit dat wij tout court nooit often nimmer ofte jamais in staat gingen zijn om op een bus te geraken in die massa, besloten we onze wandelschoenen terug aan te trekken en het volgende stuk maar te wandelen. Onze hoop om diezelfde dag nog in Pokhara te geraken vervloog meer met elke seconde, en we hadden veel, heel veel spijt uiteraard van de niet genomen vlucht :-)
Het zou zogenaamd maar twee uur duren tot het dorp Tatopani, waarna de weg zogenaamd beter zou zijn, maar het bleek uiteindelijk om een goeie vier uur te gaan en dit aan een tempo waar menig Frans berggids van zou versteld gestaan hebben. En ja, de weg was vreselijk, de landslide-areas frequent en de rivierwegen omnipresent. Ondanks de hitte en de vermoeidheid waren we dus zeer gelukkig met onze wandelkeuze. In Tatopani vonden we een busje gecharterd door Duitse toeristen waar we nog net bij konden. Zo zetten we onze reis verder tot Beni gedurende alweer een uur of vier. Veilig was het nog niet, maar we werden op zijn minst niet meer onder gespuwd. In Beni moesten we weer veranderen van bus, bijgevolg zaten we weer onder een horde mensen geklemd, claustrofobie o claustrofobie, ik heb wel een honderdtal keer willen uitstappen uit pure paniek, geen enkele vluchtweg, alleen maar die hitte en al die mensen en ravijnen overal, maar bon, gezien de donkerte en het nomansland hadden we niet veel keuze. Gelukkig hadden we nog een platte band, zo kregen we toch nog een uurtje ademruimte buiten de bus (hoewel ik ongeveer de enige was die daaraan behoefte had, de rest bleef rustig geplet zitten terwijl de bus werd opgekrikt). En gelukkig stopten we een kwartiertje later alweer om gedurende een uur gezellig een nieuwe reserveband uit te kiezen bij de bandenmarchand en om ondertussen ook nog wat plak- en kleefwerk uit te voeren op de kapotte band. Heel vertrouwengevende vakmensen leken dat allemaal te zijn :-) Alweer op weg, wonder boven wonder zonder nachtelijke theepauzes, nog een uur of vier, en zo zijn we hier dus terug levend en wel in Pokhara geraakt. En hier logeren we dus in een zalige guesthouse met prachtige schaduwrijke bomen en espresso :-)

Moraal van het verhaal: geloof nooit de Lonely Planet.

We blijven hier nog enkele dagen, en keren dan terug naar Kathmandu om ons Chinees visum te regelen. Dat kan makkelijk een week in beslag nemen, dus dan bezoeken we wellicht ondertussen de koningssteden in de buurt. A ver que pasa :-)
Oorspronkelijk waren we van plan om met een jeep door Tibet richting China te rijden, maar dat plan laten we varen. We zouden van het vrij lage Kathmandu op 1 dag naar 5000 meter gaan in Tibet, wat ons vrij dodelijk lijkt qua acclimatisatie, bevesigd door mensen die we tegen kwamen op onze trekking, en die spraken van 10 zieken, 3 heel erg zieken (zijnde ziekenhuisopnames) op een bus van 20 toeristen die deze tocht op die manier ondernamen, en daar hebben we geen zin in. Bovendien schijnen de ravijnen alweer vol bussen en jeeps te liggen. En van ravijnen hebben we voor t moment wel genoeg gehad. Dus we slaan Tibet over, en vliegen direct op China, ofwel vliegen we op Lhasa (4000 meter, das al wat beter) in plaats van ernaar toe te rijden. T zal afhangen van de prijs van de vliegtuigtickets. Wordt vervolgd.

Na het zeer mooi geschreven stuk van Muriel, heb ik de eer en het genoegen om een aantal van onze vrienden (how ja, kennissen), weliswaar tijdelijke, die we tijdens de trekking hebben leren kennen, te beschrijven. Het leuke aan deze trekking die toeristisch is (naast de nadelen van het toerisme, namelijk overbezette dorpjes en het soms moeten haasten om een kamer te bemachtigen), is dat je vaak dezelfde mensen tegenkomt en op deze manier dus wel wat vriendjes maakt.

Eerst en vooral was er onze Chinese vriend wiens naam we eigenlijk nooit hebben kunnen onthouden, net zomin als de Chinese woorden die hij ons heeft geleerd. Hij reisde gedurende een jaar alleen rond, hoe hij hierin slaagde met zijn gebrekkig Engels is een raadsel. Ondanks de zeer oppervlakkige gesprekken, het minimum aantal Engelse woorden dat we konden gebruiken, hadden we een warm gevoel bij onze Chinese vriend, waarschijnlijk omdat hij vanaf de eerste dag dagelijks ons pad kruiste. Hij was de enige van de mensen die we kenden die ook naar lake Tilicho ging, en het was wel aangenaam een vertrouwd gezicht aldaar te zien, gezien de weinig gezellige sfeer die er hing in het base camp van lake Tilicho (cfr tekst Muriel). Aja, hij heeft verschrikkelijk veel foto's en filmpjes van Muriel en mijzelf. Wat zo interessant is aan Veerle die een brug oversteekt zou ik niet weten, maar voor hem was dit uitermate boeiend.

Dan hebben we onze 4 Israelische vrienden. Omdat ze graag een top hadden beklommen hadden ze vanuit Israel een beklimming van de Pisang Peak geregeld. Omdat deze top 'slechts' 6100 meter hoog is, dachten ze met deze top een gemakkelijke beklimming te hebben, maar eenmaal in Nepal aangekomen en na met hun gids kennis gemaakt te hebben, kwamen ze te weten dat deze beklimming 1 van de moeilijkere is wegens nauwelijks acclimatisatie (op 3 dagen tijd zouden ze van 3000 naar 6000meter gaan). Na de beklimming, kwamen we hen weer tegen. Slechts 1 had de top gehaald (wat eigenlijk nog goed is), allen zagen er doodop uit. Een van hen was het kotsbeu en zag er echt verschrikkelijk uit. Het enige wat hij deed, was liters black tea drinken en herhalen dat hij naar huis wilde. Een andere van de vrienden, die Joods was, zag het ook allemaal niet meer zitten, maar werd door zijn vrienden (die niet geloofden) gestimuleerd met de boodschap dat hoe hoger ze kwamen, hoe dichter hij bij God was.

Onze twee Portugese vrienden. Met een ervan heb ik kennis gemaakt terwijl we in het dorp getuige waren van het uitkiezen van de dikste geit die zou geslacht worden op 17 oktober, tijdens een groot Hindoe festival. Mijn eerste gesprek met hem was nogal van filosifische aard. Hij wist niet meer wat te doen met zijn leven, nu heb ik een zeer groot luistervermogen dus dat ging mij wel af (Muriel was zeer dankbaar dat zij ondertussen in haar boekje kon lezen). Soit, tijdens de volgende keren dat we hem tegenkwamen, bleek hij nogal van het pessimistische en humeurige type te zijn. Ik vrees trouwens dat wij zijn reis in Nepal voor een stuk hebben verpest, nadat we hem tijdens zijn enthousiast vertellen over chitwan ( nationaal park in het zuiden van Nepal met oa olifanten) hebben meegedeeld dat er momenteel een dengue uitbraak was aldaar. Waarop hij meteen verkondigde zijn organisatie te bellen om het allemaal af te zeggen. Zijn vriend, een rustig en altijd vriendelijk type kon hem niet bedaren. Ik lach hier precies een beetje met onze portugese vriend, nochtans kenden we leuke momenten met hen. Zijn vriend was getrouwd maar koos er toch voor om zijn droom te volgen en een jaar op reis te gaan. Lijkt mij niet evident.

Onze favorieten waren een Nieuw Zeelands koppel, Kerry en Brian (42 en 46j oud). Zij werkten af en toe een jaar en gingen dan een jaar op reis. Op die manier hadden ze al ongelooflijk veel van de wereld gezien. Dit is ergens om jaloers op te zijn, maar ik zou het niet kunnen. Wil toch wel ergens een 'thuis-gevoel'. Met hen spraken we vaak af om dezefde lodge te nemen.

Bedenking tussendoor: hopelijk wordt er over ons niet geroddeld op mensen hun blog ;-)

Om jullie een idee te geven van hoeveel eten/slapen hier kost:
(1euro= 95roepies)
Een kamer voor twee personen kost tussen de 500 en 1200 roepies. Hiervoor heb je een mooie kamer en prive toilet en douche.
Een ontbijt kost ongeveer 120 roepies. Als ontbijt eten de meesten porridge (soort havermoutpap), een pancake (ik mag dit niet dagelijks nemen wegens het gevaar op kilo's ;-)), toast met butter/jam en eggs.
Een warme maaltijd kost ongeveer 150 roepies tot 500 roepies. Voor de aziatische keuken betaal je het minst ( dal bath, fried noodles, rice...), voor een pizza betaal je eerder 400-500 roepies. Tijdens de trekking sliepen we meestal voor 100-200roepies maar ons eten was een stuk duurder.

We proberen een aantal foto's up te loaden, vele dikke kusjes voor iedereen, maar een superdikke voor Sanne!!

We hopen dat met jullie alles goed gaat! Bedankt voor de berichtjes op de site en de mailtjes die jullie stuurden!

Veel liefs

Veerle en Muriel